Ιδού λοιπόν και ο δεύτερος τόμος των μέχρι σήμερα δημοσιευμένων ποιημάτων και όχι του συνολικού ποιητικού έργου του Γιάννη Δάλλα, το οποίο φαίνεται να αναπτύσσεται συνεχώς με τη δριμύτητα του λόγου, που δεν εννοεί να παραδώσει την πόλιν στα νύχια της ύπουλης πολιτικής ορθότητας.
Άλλα είκοσι πέντε χρόνια ποιητικής δράσης, η οποία -στην προκειμένη περίπτωση- παρενέβη ριζοσπαστικά σε καίρια ζητήματα του ποιητικού, πολιτικού, πνευματικού και πολιτισμικού περιβάλλοντος της εποχής μας, με έντονο εκείνο το εθνικό στοιχείο, για το οποίο διαπρεπείς μελετητές του νέου ελληνισμού κατηγόρησαν συχνά τους Έλληνες ποιητές: επιμένοντας -με τη νοοτροπία του πνευματικού αποικιοκράτη- πως η ελληνική ποίηση δεν κατάφερε ποτέ να αποκτήσει το οραματικό εύρος, που χρειάζεται τάχα για να μεταφέρει παγκόσμια μηνύματα. Άλλωστε οι ίδιοι, επαναπαυμένοι στον πολιτικά αποστειρωμένο ακαδημαϊσμό τους, διανοούμενοι επιμένουν πως οι Έλληνες -όπως συχνά γράφεται στις σελίδες των συγχρόνων Ιστοριών της Ευρώπης- δεν κατόρθωσαν να αναπτύξουν κάποιο αξιόλογο ιστορικό επιχείρημα και επιμένουν σ' αυτή την ανοησία μετά από δύο τουλάχιστον φορές που οι Έλληνες καθόρισαν τις εξελίξεις στον νεότερο κόσμο, ευρισκόμενοι μπροστά σε μια τρίτη ευκαιρία, με το αγκάθι που έβαλαν εντελώς απροσδόκητα κάτω από την ευτραφή "έδρα" του νεοφιλελευθερισμού. Αυτοί λοιπόν καλά θα έκαναν να διαβάσουν τον Δάλλα μεταξύ άλλων.