Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2011

Το Κύκλωμα


Αρχαιότητες από την Κρήτη και όλη την Ελλάδα καταλήγουν σε ιδιωτικές συλλογές μέσω του παράνομου εμπορίου που διακινεί τους αρχαιολογικούς θησαυρούς σε όλο τον κόσμο. Μια διεθνής έρευνα που αποκαλύπτει το «κύκλωμα» νομιμοποίησης των προϊόντων αρχαιοκαπηλείας.

«Το κύκλωμα», ντοκιμαντέρ του Ανδρέα Αποστολίδη, είναι μια αποκαλυπτική ματιά στο παράνομο εμπόριο ελληνικών αρχαιοτήτων από τον 19o αιώνα έως σήμερα, με έμφαση στις τρεις τελευταίες δεκαετίες.

Αποτέλεσμα πέντε χρόνων έρευνας του σκηνοθέτη και του Νικόλα Ζηργάνου, γυρίστηκε σε διάφορα μέρη της Ελλάδας, στην Αγγλία, τη Νέα Υόρκη, την Ιταλία, τη Γενεύη, το Ισραήλ και τη Γερμανία. Με συνεντεύξεις και επισκέψεις σε μια σειρά από μουσεία, οίκους δημοπρασίας, ιδιώτες συλλέκτες και αρχαιοπώλες αποκαλύπτεται το παράνομο διεθνές εμπόριο ελληνικών αρχαιοτήτων και ο ρόλος του ελληνικού κράτους.

Δείτε το ντοκιμαντέρ

http://www.politestv.gr/index.php?id=1000&article=33&fos=1

Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2011

Τολμηρός νέος κόσμος


Η ιστορία έχει δείξει ότι ύστερα από περιόδους μεγάλης κρίσης γεννιούνται οι μεγάλες πρωτοπορίες. Ετσι και στην Αμερική, η εικαστική δημιουργία που αναδύθηκε από τα αποκαΐδια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου έγραψε το δικό της ριζοσπαστικό κεφάλαιο, πριν ανακόψει την πορεία της η Μεγάλη Υφεση της δεκαετίας του '30.

Μια μεγάλη έκθεση που εγκαινιάστηκε στο Μουσείο Μπρούκλιν εστιάζει σ' αυτή την μεταιχμιακή περίοδο, στην αμερικανική τέχνη της δεκαετίας του '20. «Youth and Beauty: Art of the american twenties» είναι ο τίτλος του αφιερώματος και περιλαμβάνει περίπου 138 έργα ζωγραφικής, γλυπτικής και φωτογραφίες 67 καλλιτεχνών.

Η έκθεση καταγράφει τις σημαντικές αλλαγές που έφεραν στην αμερικανική κοινωνία ένα πλήθος γεγονότων: η αστικοποίηση και η αρχιτεκτονική ανάπτυξη, η βιομηχανική πρόοδος, η νέα γλώσσα της διαφήμισης, η άνοδος των υλιστικών αξιών και η επίδρασή τους στην καθημερινή ζωή.

Διαβάστε το ρεπορτάζ

http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=27/11/2011&id=328523

Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2011

"Αν δεν γκρεμίσουμε, δεν θα έρθει η αλλαγή"

"Μέσα από την κρίση, έρχεται η Αναγέννηση". Εικόνες αποσύνθεσης από το θάνατο του Αλέξη, μέχρι σήμερα συνθέτουν ένα πρωτότυπο ντοκυμαντέρ, με τίτλο The Prism 2011. Δείτε το βίντεο της Ελλάδας του σήμερα μέσα από τα μάτια 14 φωτορεπόρτερ

Είναι μία ομάδα με έφεση στη φωτογραφία και την απεικόνιση μίας άλλης πραγματικότητας. Αυτής που φαίνεται μέσα από το φακό.

Πιστοί στο ρητό "η ικανότητα καταγραφής του χρόνου είναι αυτή που μεταφέρει τις μνήμες από γενιά σε γενιά", 14 φωτορεπόρτερ συναντήθηκαν στην Ελλάδα που χτυπήθηκε από την πρωτοφανή κρίση του Ιανουαρίου του 2010.

Οι εικόνες που συνέθεσαν αντιστοιχούσαν σε χιλάδες ανείπωτες λέξεις. "Οι Έλληνες βρέθηκαν αντιμέτωποι με πολλά ερωτηματικά, όχι μόνο σχετικά με το μέλλον, αλλά και με το παρόν του ελληνικού έθνους, και το ρόλο του στη διεθνή κοινότητα. Σε αυτήν την ιστορική καμπή, ποιοι είναι οι ήρωες που αναδύονται μέσα από τα συντρίμια και τη σκόνη;", αναρωτήθηκαν οι ίδιοι.

Και από εκεί γεννήθηκε το The Prism 2011. Mία συλλογική καταγραφή της Ελλάδας του χειμώνα 2010-2011, μέσα από το φακό της ομάδας των "14" που έγιναν, για πρώτη φορά, multimedia αφηγητές, με την υποστήριξη των δημιουργών.

To The Prism GR2011 γυρίστηκε σε χρονικό διάστημα 16 εβδομάδων. Οι σκηνοθέτες Νίνα Μαρία Πασχαλίδου και Νίκος Κατσαούνης συνέλαβαν την ιδέα αυτή, θεωρώντας την ως έναν επαναστατικό τρόπο για να μοιραστούν τις ιστορίες τους.

"Σήμερα, οι νέες τεχνολογίες έχουν προκαλέσει μια πραγματική επανάσταση στην αφήγηση και τη διάδοση των ιστοριών. Η δημοσιογραφία περνά από τα χέρια των λίγων στο ευρύ κοινό, το οποίο, έχει πλέον τη δυνατότητα να πει τη δική του ιστορία μέσα από τη δική του ματιά", ισχυρίζονται οι ικανότατοι δημιουργοί που έφτιαξαν το πρωτότυπο ντοκυμαντέρ στην ιστοσελίδα τους theprism.gr.

Το The Prism GR2011 ενώνει διαφορετικές οπτικές και εξερευνά τις πολύπλευρες διαστάσεις ενός βασανισμένου τόπου.

Συνδυάζοντας τα multimedia - ένα μοναδικό εργαλείο αφήγησης- και τις κάμερες D-SLR, το The Prism είναι ένα συλλογικό ντοκιμαντέρ από ανερχόμενους φωτορεπόρτερ, οι οποίοι συμβάλλουν στη δημιουργία του με την εμπειρία τους αλλά και την προσωπική τους ματιά.

Για το The Prism συνεργάζονται, ακόμη, διακεκριμένοι δημοσιογράφοι, σημαντικοί μουσικοί και πολλοί άλλοι δημιουργικοί συντελεστές, χωρίς τη συμμετοχή των οποίων το The Prism δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί.

Παρακολουθήστε το ασύλληπτο βίντεο για την εικόνα της σύγχρονης Ελλάδας. Αυτής που συνδυάζει τα όμορφα τοπία, τα δεκάδες νησιά, τα προβλήματα στη γραφειοκρατία και την ελλιπή πρόνοια για τα ΑΜΕΑ, μέχρι εκείνη που σημάδεψε τη σύγχρονη ελληνική ιστορία με τα επεισόδια του περασμένου Ιουνίου. Πιο επίκαιρος από ποτέ ο θάνατος του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.

Πηγή http://news247.gr/

Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2011

ΔΙΟΓΕΝΗΣ ΛΑΕΡΤΙΟΣ, Βίοι Φιλοσόφων: Πύρρων και Τίμων.


ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΤΑΙ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ (από τον Αθανάσιο Τσακνάκη και το 24grammata.com)

Η γέννηση τού Σκεπτικισμού, τού Αγνωστικισμού και τής θεωρίας τής Σχετικότητας
Εισαγωγή, μετάφραση, σχόλια και παραρτήματα: Αθανάσιος Α.Τσακνάκης, Φιλόλογος – Θεολόγος
Ξάνθη 2011
Ο Πύρρων ήταν Ηλείος1, γιός τού Πλειστάρχου, καθώς εξιστορεί ο Διοκλής. Ο Απολλόδωρος, στα «Χρονικά» του, λέει ότι πρωτύτερα ο Πύρρων ήταν ζωγράφος κ’ έπειτα μαθήτευσε στον Βρύσωνα, τον γιό τού Στίλπωνα, όπως αναφέρει και ο Αλέξανδρος στις «Διαδοχές» του. Μετά μαθήτευσε και στον Ανάξαρχο2, ακολουθώντας τον μέχρι και τους Γυμνοσοφιστές3, στην Ινδία, συναναστρεφόμενος ακόμη και τους Μάγους4. Φαίνεται ότι εξαιτίας αυτών των εμπειριών επινόησε μία ευγενέστατη φιλοσοφία5, εισάγωντας τα είδη τής «ακαταληψίας6» και τής «εποχής7», όπως λέει ο Ασκάνιος ο Αβδηρίτης. Ισχυριζόταν ότι τίποτε δεν είναι ούτε ωραίο ούτε άσχημο…
Ο Τίμων ήταν γιός τού Τιμάρχου και Φλιάσιος179 στην καταγωγή. Νέος έχασε τους γονείς του και ασχολήθηκε με τον δραματικό χορό180, αλλά έπειτα άλλαξε γνώμη κ’ έφυγε γιά τα Μέγαρα, πηγαίνοντας στον Στίλπωνα181.
Αφού μαθήτευσε κοντά του, επέστρεψε ξανά στην πόλη του και νυμφεύτηκε. Έπειτα πήγε στον Πύρρωνα, στην Ήλιδα, μαζί με την γυναίκα του, και μαθήτευσε κοντά σ’ εκείνον, μέχρι που απέκτησε παιδιά, από τα οποία το μεγαλύτερο ονόμασε Ξάνθο, τον σπούδασε γιατρό και τον όρισε κληρονόμο τής περιουσίας του. Ο Ξάνθος έγινε επιφανέστατος, όπως λέει και ο Σωτίων στο ενδέκατο βιβλίο του…

24grammata.com/ free ebook

[κατέβασέτο]

Τρίτη 22 Νοεμβρίου 2011

Εκδήλωση της Δημοτικής Ενότητας Παλλήνη

Π Ρ Ο Σ Κ Λ Η Σ Η

Το Συμβούλιο της Δημοτικής Ενότητας Παλλήνης σας προσκαλεί την Τετάρτη 7 Δεκέμβρη και ώρα 18.00, στο ¨Οινοποιείο Πέτρου¨ στην ημερίδα με θέμα :

¨Η κοινωνικο-οικονομική κρίση και οι επιπτώσεις της στην οικογένεια , το σχολείο και το παιδί.¨

Ομιλήτρια
Ελένη Λιβανίου Ph.D , εκπαιδευτική - ψυχολόγος
(www.theratron.gr/services/deree/bio-kalli . htm )

Μετά το πέρας της ομιλίας θα ακολουθήσουν ερωτήσεις και συζήτηση. Η ημερίδα απευθύνεται σε γονείς και εκπαιδευτικούς του Δήμου μας.

Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2011

Μνήμη Μιχάλη Κατσαρού


Μην Αμελήσετε.
Πάρτε μαζί σας νερό.
Το μέλλον μας θα έχει πολύ ξηρασία.

Ο Μιχάλης Κατσαρός γεννήθηκε στην Κυπαρισσία το 1919 και πέθανε σαν σήμερα 21 Νοεμβρίου του 1998 στην Αθήνα.

Ιδεολόγος κομμουνιστής, ζούσε κάθε μέρα την επανάσταση σε γη και ουρανό, οραματιζόταν έναν κόσμο, όπου η δικαισύνη των ανθρώπων δεν θα 'ναι σακάτικη, πίστευε ότι έφερε μέσα όλες τις αρχαίες μνήμες, από κτίσεως κόσμου. Σαφής και ξεκάθαρος με τους φίλους του, παραληρηματικός και ιδιόρρυθμος στις συνεντεύξεις του. Μπορούσες να του δώσεις χίλιους δυο χαρακτηρισμούς, όπως εκκεντρικός, αιρετικός, «φευγάτος». Αλλά τι μ' αυτό: ψυχή τε και σώματι ήταν ποιητής. Ζούσε την ποίηση σωματικά, καιγόταν μέσα στις φλόγες της, και μέσα εκεί αναβαπτιζόταν καθαρός. Ο Μιχάλης Κατσαρός του Ευσταθίου εκ Κυπαρισσίας Τριφυλίας (όπως αυτοπαρουσιαζόταν στην τελευταία ποιητική του συλλογή «Κορέκτ / Φόβος ποιητή», «Μανδραγόρας») δεν ήταν μόνο τα ποιήματά του. Ηταν και η εν γένει καθημερινή εμφάνισή του: πουκάμικο λερό, γραβάτα, ένα δερμάτινο από επάνω, μαύρα γυαλιά, κασκέτο. Τον έβλεπες να περπατά στους δρόμους πέριξ της πλατείας Συντάγματος, με ανεμίζοντα την γκρίζα κόμη του.

Μ' ένα τσιγάρο μόνιμα σφηνωμένο ανάμεσα στα χείλη του. Εάν κοντοστεκόσουν και του μιλούσες, διαπίστωνες ότι ο δάκτυλος και ο παράμεσος είχαν κιτρινίσει από τη χρόνια χρήση της νικοτίνης. Στέκια και παρέες Στέκια του, η πρώην καφετέρια «Εβριντέι», το «Ζόναρς», το «Νέον» της Ομονοίας και του Συντάγματος, ο «Μεγαλέξανδρος» της Ομονοίας. Εκεί έδινε τα άτυπα ραντεβού του με τους φίλους του, εκεί συναντούσε τους νεότερούς του ποιητές. Και μιλούσε και μιλούσε με τις ώρες. Μετέφερε την πραγματικότητα των ονείρων του στην καθημερινότητα, επινοούσε φανταστικές δημοκρατίες, καλλιεργούσε παραδείσους των λέξεων, επικοινωνούσε με τους μικρούς και μεγάλους θεούς, ανατίναζε τη σύνταξη των προτάσεων, έβαζε φωτιά στην ετυμολογία των λέξεων. Και την ίδια στιγμή, όταν τον «προσγείωναν», μπορούσε, με σαφήνεια, να αναφερθεί στην χαμένη Επανάσταση, στους παλιούς συντρόφους, στα μεράκια της ποίησης, στο αιώνιο του εφήμερου των εφημερίδων, στο εφιαλτικό παρόν ενός κόσμου εν πτώσει.

Ο Μιχάλης Κατσαρός είχε δυο προσωπικότητες; Οχι. Ηταν μία, ενιαία, συμπαγής και μοναδική. Δραπέτευε με το ένα προσωπείο από την πραγματικότητα και με το έτερο επέστρεφε σ' αυτήν. Είχε πάρει το βάφτισμα στα Γράμματα, με τη δημοσίευση του ποιήματος «Μπαρμπερίνικο καράβι», στα «Ελληνικά Γράμματα» του Δημήτρη Φωτιάδη (1946). Στο ίδιο περιοδικό και στη στήλη «Νέοι Ποιητές» τυπώθηκε η «Βγενιώ»: «Λάλατο Βιολιτζή μου, λάλατο / σ' ούλα τα περιβόλια / ρίξε και πέντε μπαταριές / ρίξε και πέντε βόλια...». Τα χρόνια της νεότητάς του τα πέρασε μέσα στην κάμινο της ΕΠΟΝ και της Εθνικής Αντίστασης, εκδίδοντας, μάλιστα, και το βραχύβιο περιοδικό «Στόχος» και υστερότερα το «Θεμέλιο» και το «Σύστημα».

Συνελήφθη από τα Ες-Ες, βασανίστηκε και φυλακίστηκε πολλούς μήνες στις φυλακές Χατζηκώστα.H Ορθια Διανόηση «Μετά την απελευθέρωση», όπως αφηγείται ο ίδιος, «ήμουν στο Ταμείο της Αεροπορίας. Μετά πήγα στο Ραδιοφωνικό Σταθμό των Ενόπλων Δυνάμεων και δούλεψα εκεί. Παντρεύτηκα και πήρα γυναίκα από την Καραγεώργη Σερβίας. Είχε κει ένα μέγαρο, ένα αυτοκρατορικό, που ήταν η οικογένειά της. Η ιστορία είναι ότι έζησα στο Σύνταγμα γιατί είχα σπίτι και καθόμουνα στο Στάδιο. Γι' αυτό γνωρίζω όλους τους ραφτάδες. Εδώ όμως η ιστορία είναι ότι η Ορθια Διανόηση ήταν στη Βουκουρεστίου, όπου σύχναζε κάθε πολιτικός και λόγιος.

Η Ορθια Διανόηση ήταν όρθιοι έντεκα με δώδεκα στου "Λουμίδης". Στην πραγματικότητα, σύμφωνα με μαρτυρία του Γιώργου Χρονά, ήταν ένστολος δημοσιογράφος της Πολεμικής Αεροπορίας και εκφωνητής του στρατιωτικού ραδιοφώνου. Μάλιστα, κάποτε, εκφωνώντας ένα δελτίο ειδήσεων, αντί να πει «Αρχισε η περιοδεία της βασιλίσσης Φρειδερίκης», είπε «Αρχισε η περίοδος της βασιλίσσης Φρειδερίκης»! Ωσπου φτάνουμε στα 1953. Εχει σημάνει το έτος έκδοσης του βιβλίου-σταθμού, του «Κατά Σαδδουκαίων», με εξώφυλλο του Νίκου Κούνδουρου. Ακολούθησαν πολλαπλές επανεκδόσεις: η δεύτερη το 1971 και η τρίτη το 1973 από τα «Κείμενα», η τέταρτη από τον «Κέδρο», το 1977, η πέμπτη και η έκτη από το «Θεμέλιο», το 1982 και το 1983, και οι τελευταίες, από τις εκδόσεις «Σ. Ι. Ζαχαρόπουλος». Συγκάτοικος με τον Mίκη Ο Μίκης Θεοδωράκης εμπνεύστηκε από τη σύνθεση και έγραψε την καντάτα «Κατά Σαδδουκαίων Πάθη», που πρωτοπαρουσιάστηκε στο πρώην Ανατολικό Βερολίνο και αφιερώθηκε στον Δημήτρη Δεσποτίδη: «Τον είχα συναντήσει (σ.σ. τον Μίκη Θεοδωράκη) μια φορά καθισμένο σ' ένα σκαλί στη Σόλωνος. Του λέω τι κάνεις εδώ.

Συνεργάστηκε με τα περιοδικά "Θεμέλιο" (1947), "Ποιητική Τέχνη", "Τα Νέα Ελληνικά", "Αθηναϊκά Γράμματα" και "Στόχος" (1950) και το 1975 εξέδωσε το περιοδικό "Σύστημα", όπου δημοσίευε κυρίως δικά του κείμενα. Η πρώτη του εμφάνιση στη λογοτεχνία σημειώθηκε το 1946, με τη δημοσίευση του ποιήματος "Το Μπαρμπερίνικο καράβι" στο περιοδικό "Ελεύθερα Γράμματα". Tον ίδιο χρόνο δημοσίευσε σε ελεύθερο στίχο το ποίημα "Βγενιώ" στο ίδιο περιοδικό. Το 1949 εξέδωσε την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο "Μεσολόγγι". Παντρεύτηκε τη ζωγράφο Κούλα Μαραγκοπούλου. Εξέδωσε τις ποιητικές συλλογές "Μεσολόγγι", 1949, "Κατά Σαδδουκαίων", 1953, "Οροπέδιο", 1956, "Σύγγραμμα", 1975, "Πρόβα και ωδές", 1975, "Ενδύματα", 1977, "Αλφαβητάριο - ποιήματα Α-Ω", 1978, "Ονόματα", 1980, "3Μ+3Μ=6Μ", 1981, "4 μαζινό", 1982, "Μείον ωά", 1985, "Ο πατέρας του ποιητή", 1987, "Κορέκτ, φόβος του ποιητή", 1996, "Εννέα το επτά", 1997, τα δοκίμια "Πας-Λακίς Michelet", 1973, "Σύγχρονες μπροσούρες", 1977-78, "Αυτοκρατορική πραγματικότητα", 1995, "Το κράτος εργοδότης", 1996, και το μυθιστόρημα "Οι συλλέκται της Μονόχρα", 1980. Τα ποιήματά του μεταφράστηκαν σε πολλές γλώσσες και μελοποιήθηκαν από τους Μ. Θεοδωράκη, Γ. Μαρκόπουλο και Α. Κουνάδη. Το "Κατά Σαδδουκαίων" παρουσιάστηκε μελοποιημένο από γερμανό συνθέτη στο "Κουήν Ελίζαμπεθ Χωλ", στο Σάουθ Μπανκ του Λονδίνου (ο αγγλικός τύπος τον παρέβαλε με τους ποιητές Μπρεχτ, Χο Τσι Μινχ και Παντίλα).

ΕΔΩ ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΚΑΤΣΑΡΟΥ

Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2011

Ένα «διαφορετικό» βιβλίο για το Σμυρνιό δημιουργό του ρεμπέτικου, Βαγγέλη Παπάζογλου.


Το βιβλίο εκδόθηκε το Μάρτη του 2011 σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων και «δεν πωλείται, χαρίζεται σε φίλους»।

Ο Γιώργης Παπάζογλου, ο «καραγκιουλέ», γιος του Βαγγέλη, εξέδωσε ο ίδιος το τρίτο βιβλίο του, ομότιτλο των προηγούμενων και αυτή τη φορά πραγματεύεται τη ζωή και το έργο του Βαγγέλη Παπάζογλου. Με τα 33 κείμενά του, που δεν στερούνται λογοτεχνικής αξίας, παρουσιάζει ανέκδοτα περιστατικά και ιστορίες, που σκιαγραφούν ανάγλυφα τον άνθρωπο και το μουσικό, Βαγγέλη Παπάζογλου.

Η κατάρρευση του μικρασιατικού μετώπου, η φυγή, η εγκατάσταση στην Ελλάδα, οι προσπάθειες επιβίωσης και στέγασης των προσφύγων, η αντιμετώπιση από τους ντόπιους, η ζωή στην Κοκκινιά, οι κύκλοι των μουσικών, ο πόλεμος και η γερμανική κατοχή είναι μερικά από τα θέματα, που εξελίσσονται συνειρμικά με τον πιο απλό, ζωντανό και συγκινητικό τρόπο, εμπρός στα μάτια του αναγνώστη. Όμως, το πλέον σημαντικό είναι ότι το ήθος, η ευαισθησία, το χιούμορ, ο βαθύτερος στοχασμός, οι αξίες με επίκεντρο τον «άνθρωπο», που έκφραζε ο Β. Π. στα τραγούδια του, έρχεται και τα επιβεβαιώνει η συγκεκριμένη έκδοση, διότι ουσιαστικά διά πένας Γιώργη Παπάζογλου μιλά ο Βαγγέλης. Εικόνες νεορεαλισμού, σκέψεις, στάσεις και συμπεριφορές, που δίνουν ισχυρά ερεθίσματα για αναλύσεις στους σύγχρονους μελετητές του ρεμπέτικου, κοινωνιολόγους, ψυχαναλυτές, επικοινωνιολόγους κλ.π. διαδέχονται η μια την άλλη, διατυπωμένες από έναν άνθρωπο ακαδημαϊκά «αγράμματο», οι οποίες φαίνεται να ξεπερνούν κατά πολύ τις αναζητήσεις των ομότεχνών του και τα εσκαμμένα της εποχής του.

Είναι βέβαιο ότι χάρη στο Γιώργη διαθέτουμε στοιχεία για τον ιδιοφυή μουσικό, το μέγεθος του έργου του και την ιδιαίτερη σχέση του με τη μουσική. «Εν αρχή ην η μουσική», όπως φαίνεται από το «παράδοξο» γεγονός ότι γνώριζε να γράφει και να διαβάζει μουσική, ενώ δεν γνώριζε γράμματα. «Ο Βαγγέλης δεν ήταν κακογράφος, ούτε ανορθόγραφος. Απλά… δεν ήξερε γράμματα». Γράφει ο Γιώργης Παπάζογλου και σε άλλα σημεία σημειώνει την ευκολία με την οποία έγραφε στίχους και μουσικές, εκτιμώντας ότι αυτό προέκυπτε ως εσωτερική ανάγκη χωρίς να αποσκοπεί σε οφέλη από ενδεχόμενη φωνογράφηση ή πώλησή τους, καθότι συχνά τα χάριζε σε φίλους του μουσικούς. Ακόμη από τις σελίδες του βιβλίου παρελαύνουν οι Νούρος, Χατζηχρήστος, Παντελίδης, Τούντας, Σκαρβέλης, Στελλάκης, Γιοβάν Τσαούς, Μαργαρώνης, Περιστέρης, Κάβουρας, Αμπατζή, Βαμβακάρης, Δελιάς, Μπάτης, Λορέντζος, Μποτόζης, Δραγάτσης, Χρυσαφάκης, Σέμσης, Κασιμάτης, Παγιουμτζής, Καρίβαλη, Αττίκ, Σουγιούλ, Βέμπο, Κυριακός, Τομπούλης, Εσκενάζυ, κ. α., όπως επίσης δεκάδες πρόσφυγες μουσικοί, λιγότερο γνωστοί στο ευρύ κοινό.

Εκτός των κειμένων, το βιβλίο (585 σελίδες) περιλαμβάνει πλούσιο φωτογραφικό υλικό, τους στίχους από 156 τραγούδια του Β. Π., διάφορους σκόρπιους στίχους, τίτλους από παρτιτούρες, αλληλογραφία, διάφορα ντοκουμέντα, τους «δανεισθέντες» μετά το θάνατό του Β.Π. στίχους, τίτλους και μουσικές, όπως επίσης τους «δανειολήπτες», καθώς και εικαστικά έργα του Γιώργη Παπάζογλου.

Ο Βαγγέλης Παπάζογλου, που το πραγματικό του όνομα ήταν Καλλίνικος, γεννήθηκε στο χωριό Ντουρμπαλί κοντά στη Σμύρνη το 1897, τα παιδικά του χρόνια τα ζει μετακινούμενος με τον πατέρα του που εργαζόταν στους σιδηροδρόμους, ενώ αργότερα τον βοηθά στη δουλειά ως κοτσαδόρος. Οι μετακινήσεις του αυτές στάθηκαν η αιτία ώστε να παρακολουθήσει μόνο λίγες τάξεις του δημοτικού σχολείου.

Από μικρός μαθαίνει μαντολίνο, κιθάρα, βιολί, πάντζο και μεγαλώνοντας εντάσσεται στην Σμυρναίικη Εστουδιαντίνα του Σιδερή, γνωστής ως «Πολιτάκια», γνωρίζεται με τους Περιστέρη, Τούντα, Σέμση, Δραγάτσηδες κ.λ.π., όπου μαθαίνει να διαβάζει και να γράφει μουσική σε παρτιτούρα. Το 1919 πηγαίνει εθελοντής στον ελληνικό στρατό και στη συνέχεια συμμετέχει στην εκστρατεία στο Σαγγάριο, με την κατάρρευση του μετώπου επιστρέφει στη Σμύρνη και ακολουθώντας την πορεία της προσφυγιάς φθάνει στον Πειραιά. Στην Ελλάδα εργάζεται ως μουσικός και το 1924 ανοίγει δικό του καφενείο-ουζερί στην Κοκκινιά. Τον ίδιο χρόνο γνωρίζεται με την Αγγέλα Μαρωνίτη, Σμυρνιά τραγουδίστρια η οποία κατάγονταν από οικογένεια μουσικών με μακρά παράδοση και συνεργάζονται στο πάλκο. Το 1927 παντρεύονται, εγκαθίστανται στην Κοκκινιά και υιοθετούν τον πρώτο ξάδερφο της Αγγέλας, Γιώργη. Οι ανάγκες της δουλειάς αλλά και οι μουσικές εμπνεύσεις και αναζητήσεις του τον επανασυνδέουν με τους παλιούς Σμυρνιούς συναδέλφους του.

Μπαίνει στη δισκογραφία περί το 1933-34 και φωνογραφεί μοναδικής ποιότητας και ύφους τραγούδια όπως «Οι λαχανάδες», «Βάλε με στην αγκαλιά σου», «Ο αργιλές», «Η μπαμπέσα», «Η φωνή του αργιλέ», «Το παιδί του δρόμου», «Ο ξεμάγκας» κλ.π. κλ.π. Με την επιβολή της λογοκρισίας το 1937, αρνείται να «συμμορφωθεί» στα νέα δεδομένα, επιλέγει την αποχή από τη δισκογραφία και ζει από τη μουσική, κάνει μάλιστα συχνά περιοδείες στην επαρχία. Με την γερμανική κατοχή για λόγους αρχών αρνείται να παίξει μουσική επαγγελματικά, εκδηλώνοντας με τον τρόπο αυτό το «πένθος» του για την κατάσταση στην οποία περιήλθε η χώρα και αποφασίζει να γίνει παλιατζής. Τα τραγούδια, που συνεχίζει να γράφει, τα χαρίζει σε φίλους και συναδέλφους μουσικούς.

Πεθαίνει από την πείνα και τη φυματίωση στις 27 Ιούνη 1943. Στα μεταπολεμικά χρόνια η Πολιτεία «τίμησε» το Βαγγέλη Παπάζογλου και την οικογένειά του με την σιωπή, την αφάνεια, την ανέχεια, τις διώξεις και την ανοχή της στη λεηλασία του έργου του από «ειδήμονες» και μη.

Πηγή http://www.klika.gr/cms/index.php/ar8rografia/vivlia/286-vivlia-papazoglou.html

29 ΜΕΡΕΣ Το νέο ντοκιμαντέρ του Εξάντα από τον Γιώργο Αυγερόπουλο

Ονομάστηκε «Επανάσταση της Αξιοπρέπειας». Η σπίθα που άναψε η αυτοπυρπόληση ενός 26χρονου σε μια επαρχιακή πόλη της Τυνησίας εξαπλώθηκε σαν φωτιά σε ολόκληρη τη χώρα. Η κραυγή των Τυνήσιων, που ζητούσαν ελευθερία και διεκδικούσαν το δικαίωμά τους στην εργασία, δόνησε ολόκληρο τον κόσμο και έδωσε ξανά ιστορικό ρόλο στην αισιοδοξία. Ο κάποτε πανίσχυρος δικτάτορας Μπεν Αλί τράπηκε σε φυγή, το απολυταρχικό και διεφθαρμένο καθεστώς του απογυμνώθηκε. Η πρώτη επανάσταση του 21ου αιώνα είναι γεγονός κι ο αραβικός κόσμος δε θα είναι ποτέ πια ο ίδιος.

Το «29 Μέρες» επιστρέφει ένα χρόνο μετά, στην αρχή, στις ρίζες της «αραβικής άνοιξης». Μέσα από τις συγκλονιστικές μαρτυρίες των πρωταγωνιστών και παρουσιάζοντας το πλούσιο αρχείο που οι ίδιοι διέσωσαν από την περίοδο της εξέγερσης, καταγράφει το χρονικό των 29 ημερών που άλλαξαν τον ρου της ιστορίας.

Διαβάστε περισσότερα

Μη χάσετε το νέο ντοκιμαντέρ του Εξάντα, την Πέμπτη 1 Δεκεμβρίου 2011, στις 22:00 στη ΝΕΤ

Σενάριο, σκηνοθεσία: Γιώργος Αυγερόπουλος / Επιτόπια Έρευνα & Οργάνωση Θέματος: Γεωργία Ανάγνου / Διεύθυνση Παραγωγής: Αναστασία Σκουμπρή / Διεύθυνση Φωτογραφίας: Γιάννης Αυγερόπουλος / Έρευνα: Ανδρέας Βάγιας / Μοντάζ: Γιάννης Μπιλήρης, Άννα Πρόκου / Μουσική: Γιάννης Παξεβάνης / Μια παραγωγή της Small Planet για την ΕΡΤ © 2011 - 2012

Σάββατο 19 Νοεμβρίου 2011

Αφιέρωμα στην Ταινιοθήκη: Ολα για τις γυναίκες


Κινηματογραφικό αφιέρωμα στην Ταινιοθήκη τιμά την Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών

Η βία κατά των γυναικών, ζήτημα που ο κινηματογράφος έχει θίξει πολλές φορές και σε παγκόσμιο επίπεδο, επανέρχεται στο προσκήνιο μέσω ενός αφιερώματος με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών (25 Νοεμβρίου).

Δεκαέξι ταινίες, ελληνικές και ξένες, μυθοπλασίας και ντοκυμαντέρ, θα προβληθούν από την Παρασκευή 25 ως τη Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2011 στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος, χώρος όπου θα φιλοξενηθεί το αφιέρωμα. Κάποιες από αυτές, όπως η «Τσιγγάνικη ψυχή» της Ισπανίδας Τσους Γκουτιέρες και «Ο αγώνας του Κρίπαν» του Ομερ Οκε προβάλλονται για πρώτη φορά στην Ελλάδα σε συνεργασία με την πρεσβεία της Ισπανίας στην Αθήνα.

Τις προβολές των ταινιών θα πλαισιώσει συζήτηση που θα πραγματοποιηθεί στην Ταινιοθήκη το Σάββατο 26 Νοεμβρίου στις 20.00 με βασική ομιλήτρια τη Γιοχάνα Μπούρκε, καθηγήτρια στο Birkbeck College του Λονδίνου και συγγραφέα των βιβλίων «Rape: Sex, Violence, History» και «Φόβος - Στιγμιότυπα από τον πολιτισμό του 19ου και του 20ού αιώνα» (εκδόσεις Σαββάλα). Στη συζήτηση που θα συντονίσει η Μαρία Κομνηνού, γενική γραμματέας του ΔΣ της Ταινιοθήκης της Ελλάδος και αναπληρώτρια καθηγήτρια του Τμήματος ΕΜΜΕ του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, θα συμμετέχουν επίσης οι σκηνοθέτες Τζους Γκουτιέρες και Κυριάκος Κατζουράκης («Ο δρόμος προς τη Δύση») και η Μαρία Στρατηγάκη, γενική γραμματέας Ισότητας των Φύλων και επίκουρη καθηγήτρια στο τμήμα Κοινωνικής Πολιτικής του Παντείου Πανεπιστήμιου.

Μία ημέρα πριν, την Παρασκευή 25 Νοεμβρίου, η Τσους Γκουτιέρες θα συνομιλήσει με το κοινό της ταινίας της «Τσιγγάνικες ψυχές».

Αναλυτικά
http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=430952&h1=true

Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2011

Η φράση της εβδομάδας: Το Μέγαρο Μαξίμου. Ήταν ευεργέτης ο Δημήτριος Μάξιμος;

Και μία άσχετη απορία: “Τι κατάληξη θα έχει, και πόσο έχει στοιχίσει μέχρι τώρα, η επιχείρηση “μεταφορά του πρωθυπουργικού γραφείου” από το Μέγαρο Μαξίμου στον έκτο όροφο του Yπουργείου Eσωτερικών; (Λεπτομέρειες στο 24grammata.com)”

γράφει ο Γιώργος Δαμιανός (24grammata.com)

...Το Μέγαρο Μαξίμου δεν ήταν τίποτα άλλο από την ιδιόκτητη κατοικία του Δημητρίου Μαξίμου (1873 – 1955). Ο Δ. Μάξιμος ήταν για πολλά χρόνια διοικητής της Εθνικής Τράπεζας και μετέπειτα πολιτικός με το Λαϊκό Κόμμα. Διετέλεσε υπουργός εξωτερικών (1933 – 1935), γερουσιαστής και εξωκοινοβουλευτικός πρωθυπουργός (1947), όταν ηγήθηκε κυβέρνηση συνεργασίας σε μια προσπάθεια των Αμερικανών να συσπειρώσουν τις πολιτικές δυνάμεις, για να αντιμετωπίσουν την «κομμουνιστική απειλή».

Στην πραγματικότητα το σπίτι ξεκίνησε να χτίζεται, το 1912, από τον εφοπλιστή Αλέξανδρο Μιχαληνό και τη σύζυγο του Ειρήνη Μανούση. Το 1916 πεθαίνει ο Μιχαληνός αφήνοντας το σπίτι ημιτελές, ενώ η χήρα του θα ξαναπαντρευτεί τον Δημ. Μάξιμο. Για λίγα χρόνια το ημιτελές σπίτι αλλάζει ιδιοκτήτη, αφού η Μανούση το πούλησε στον εφοπλιστή Λ. Εμπειρίκο (πατέρας του ποιητή), γιατί, μάλλον, είχε προβλήματα με τα κληρονομικά. Η αγοροπωλησία ήταν, μάλλον, εικονική, αφού η χήρα Μανούση και, πλέον, Μαξίμου θα το ξαναγοράσει (μετά από πέντε χρόνια) από τον Εμπειρίκο. Από τις αρχές του ΄20 το ζεύγος Μαξίμου κατοικεί στην πανέμορφη οικία του. Στη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής είχε επιταχθεί ως κατοικία του Γερμανού Ναυάρχου του Στόλου του Αιγαίου, ενώ μετά την απελευθέρωση χρησίμευσε ως κατοικία του Αμερικανού πρεσβευτή. Το 1952 το Ελληνικό Δημόσιο έρχεται σε συνεννόηση με τον Μάξιμο, προκειμένου να την αγοράσει. Συστήνεται επιτροπή του Πολυτεχνείου για να αποτιμήσει την αξία του οικήματος (11 δισ.δρχ.) και, τελικά, ο Μάξιμος δέχεται να πληρωθεί μόνο το ήμισυ της αξίας (5,75 δισ.δρχ.). Προσέφερε, επίσης, στο Ελληνικό Δημόσιο και όλη την επίπλωση του. Η κυβέρνηση ευγνωμονούσα δήλωσε ότι θα διατηρήσει το όνομα του ως «οικία Μαξίμου».

Δεν μπορώ να καταλάβω αυτού του είδους τους ευεργέτες που χαρίζουν το ήμισυ μιας «αυθαίρετης» έκθεσης και πουλάνε, το κληροδοτημένο και κληρονομικά διεκδικήσιμο οίκημα, στο Ελληνικό Δημόσιο. Δεν ξέρω αν είναι αγνωμοσύνη, αλλά δεν είναι υπερβολή γενεές και γενεές Ελλήνων να μνημονεύουν τον ευεργέτη Μάξιμο; Ειδικά στη χώρα μας, που αδιαφορούμε για τους πραγματικούς ευεργέτες.

Και μια και το έφερε η κουβέντα: Τι έγινε με το “οικολογικό σχέδιο” του Γεωργίου Παπανδρέου να μεταφέρει το πρωθυπουργικό γραφείο στον έκτο όροφο του υπουργείου εσωτερικών (Βασ. Σοφίας). Τι θα γίνει το γραφείο τώρα, που δε θα χρησιμοποιηθεί από το νέο πρωθυπουργό; Πόσο στοίχισαν στον ελληνικό λαό οι “οικολογικές” και οι “εργονομικές” ανησυχίες του κ. Γ. Παπανδρέου, μεσούσης της οικονομικής κρίσης... για περισσότερα, διαβάστε στο 24grammata.com

Πώς γεννήθηκαν οι «θαμμένες Άλπεις» της Ανταρκτικής


Οι παράξενοι λόφοι που ανακαλύφθηκαν το 1958 στην Ανατολική Ανταρκτική αποδείχθηκαν οι βουνοκορφές μιας γιγάντιας οροσειράς, θαμμένης κάτω από ενάμισι χιλιόμετρο πάγου. Μισό αιώνα μετά, διεθνής ερευνητική ομάδα πιστεύει ότι έλυσε το μυστήριο για το σχηματισμό αυτού του γεωλογικού θαύματος.

Σε αντίθεση με τα περισσότερα άλλα βουνά, αναφέρουν οι ερευνητές στο περιοδικό Nature, η Οροσειρά Γκαμπούρτσεφ της Ανταρκτικής δεν δημιουργήθηκε από ένα μεμονωμένο τεκτονικό συμβάν, όπως μια σύγκρουση λιθοσφαιρικών πλακών.

Προέκυψε αντίθετα από μια μακρά σειρά γεωλογικών γεγονότων, η οποία ολοκληρώθηκε με τον ενταφιασμό των βουνών κάτω από το μεγαλύτερο κομμάτι πάγου του κόσμου.

«To μάθημα που πήραμε για τα πολλαπλά γεγονότα που σχημάτισαν τα Όρη Γκαμπούρτσεφ θα μπορούσε να επηρεάσει τη μελέτη της ιστορίας κι άλλων βουνών» σχολιάζει στο Γαλλικό Πρακτορείο η Κάρολ Φιν, ερευνήτρια της αμερικανικής γεωλογικής υπηρεσίας (USGS) και μέλος της ερευνητικής ομάδας

Αναλυτικά http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1231138131

Σάββατο 12 Νοεμβρίου 2011

ΕΚΕΒΙ: Ιδού η «βραχεία λίστα» του Βραβείου Αναγνωστών

Το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου (ΕΚΕΒΙ), σε συνεργασία με την ΕΡΤ, ξεκινά από σήμερα τη διαδικασία ψηφοφορίας για το Βραβείο Αναγνωστών 2011, δίνοντας την ευκαιρία στο αναγνωστικό κοινό να αναδείξει το αγαπημένο ελληνικό μυθιστόρημα της χρονιάς.
Στην εφετινή διαδικασία, το ΕΚΕΒΙ απέστειλε σε όλες τις Λέσχες Ανάγνωσης της Ελλάδας τον κατάλογο των μυθιστορημάτων που κυκλοφόρησαν την περίοδο 1/10/2010 - 30/9/2011 (δηλαδή 399 τίτλοι, σύμφωνα με τη βάση δεδομένων της Βιβλιονέτ) και οι Λέσχες ξεχώρισαν 123 πρωτότυπα ελληνικά μυθιστορήματα.

Τα 16 βιβλία που πήραν τους περισσότερους ψήφους από τις Λέσχες Ανάγνωσης, όπως καταγράφηκαν στο βιβλίο πρωτοκόλλου του ΕΚΕΒΙ, απαρτίζουν τη «βραχεία λίστα» του Βραβείου Αναγνωστών 2011 (εφέτος είναι 16 αντί για 15 όπως κάθε χρόνο, γιατί με την ψηφοφορία των λεσχών ισοβάθμισαν δύο μυθιστορήματα στη δέκατη πέμπτη θέση).

Τα μυθιστορήματα της «βραχείας λίστας» είναι, με αλφαβητική σειρά, σύμφωνα με το επώνυμο του - της συγγραφέα, τα εξής:
1. Ο ερωτευμένος Πολωνός της Μάρως Βαμβουνάκη (Ψυχογιός)
2. Πρίγκιπες και δολοφόνοι του Μιχάλη Γεννάρη (Ινδικτος)
3. Ο παλαιστής και ο δερβίσης του Θεόδωρου Γρηγοριάδη (Πατάκης)
4. Το δίκιο είναι ζόρικο πολύ της Μάρως Δούκα (Πατάκης)
5. Πριν απ' το ηλιοβασίλεμα του Μάνου Ελευθερίου (Μεταίχμιο)
6. Ανεμώλια του Ισίδωρου Ζουργού (Πατάκης)
7. Η συμφωνία των ονείρων του Νίκου Θέμελη (Μεταίχμιο)
8. Τα σακιά της Ιωάννας Καρυστιάνη (Καστανιώτης)
9. Ο γύρος του θανάτου του Θωμά Κοροβίνη (Αγρα)
10. Η άλωση της Κωσταντίας του Γιάννη Μακριδάκη (Εστία)
11. Ληξιπρόθεσμα δάνεια του Πέτρου Μάρκαρη (Γαβριηλίδης)
12. Πώς να κρυφτείς της Αμάντας Μιχαλοπούλου (Καστανιώτης)
13. Η ενοχή της αθωότητας της Ιωάννας Μπουραζοπούλου (Καστανιώτης)
14. Για μια χούφτα βινύλια της Χίλντας Παπαδημητρίου (Μεταίχμιο)
15. Κι όμως ανθίζει της Λίας Μεγάλου-Σεφεριάδη (Μεταίχμιο)
16. Η έρημος έρχεται του Μιχάλη Φακίνου (Καστανιώτης)

Πότε ψηφίζετε:
9 Νοεμβρίου - 5 Δεκεμβρίου 2011

Πώς ψηφίζετε:
Στείλτε με sms (χρέωση απλού μηνύματος)
τον κωδικό που αντιστοιχεί στο βιβλίο της επιλογής σας, στο 54160
Ο ερωτευμένος Πολωνός (ΒΑ 1)
Πρίγκιπες και δολοφόνοι (ΒΑ 2)
Ο παλαιστής και ο δερβίσης (ΒΑ 3)
Το δίκιο είναι ζόρικο πολύ (ΒΑ 4)
Πριν απ' το ηλιοβασίλεμα (ΒΑ 5)
Ανεμώλια (ΒΑ 6)
Η συμφωνία των ονείρων (ΒΑ 7)
Τα σακιά (ΒΑ 8)
Ο γύρος του θανάτου (ΒΑ 9)
Η άλωση της Κωσταντίας (ΒΑ 10)
Ληξιπρόθεσμα δάνεια (ΒΑ 11)
Πώς να κρυφτείς (ΒΑ 12)
Η ενοχή της αθωότητας (ΒΑ 13)
Για μια χούφτα βινύλια (ΒΑ 14)
Κι όμως ανθίζει... (ΒΑ 15)
Η έρημος έρχεται (ΒΑ 16)
Κάθε αναγνώστης έχει δικαίωμα για μία μόνο ψήφο.

Η ψήφος σας καταχωρείται αυτόματα.
Το τελικό αποτέλεσμα της ψηφοφορίας προκύπτει κατά το ήμισυ (50%) από την ψήφο των αναγνωστών ενώ το υπόλοιπο 50% βγαίνει από τις ψήφους που έχουν ήδη δώσει οι Λέσχες Ανάγνωσης (από τις οποίες προέκυψε η βραχεία λίστα).
Ο νικητής θα ανακοινωθεί στις 7 Δεκεμβρίου
Υπενθυμίζουμε ότι το αναγνωστικό κοινό τίμησε με την ψήφο του:
• 2010 - «Οπως ήθελα να ζήσω» της Ελένης Πριοβόλου
• 2009 - «Ιμαρέτ» του Γιάννη Καλπούζου
• 2008 - «Ολα σου τα 'μαθα μα ξέχασα μια λέξη» του Δημήτρη Μπουραντά
• 2007 - «Ο κύριος Επισκοπάκης» του Ανδρέα Μήτσου
• 2006 - «Αμίλητα βαθιά νερά»της Ρέα Γαλανάκη
• 2005 - «Η μέθοδος της Ορλεάνης» της Ευγενίας Φακίνου

Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2011

Αφιέρωμα της ΕΡΤ στον Γιάννη Ρίτσο


Ο ποιητής της Ρωμιοσύνης στο ψηφιακό αρχείο της δημόσιας τηλεόρασης

Το Αρχείο της ΕΡΤ, τιμώντας τη μνήμη του ποιητή Γιάννη Ρίτσου που απεβίωσε στις 11 Νοεμβρίου του 1990 ψηφιοποίησε και παρουσιάζει μέσω των ιστοσελίδων www.ert-archives.gr και www.ert.gr το ντοκιμαντέρ «ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ, ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΕΙΚΟΝΑ», παραγωγής 1990, σε σκηνοθεσία Πέτρου Παναμά.

Στο ντοκιμαντέρ, ο ποιητής της «Ρωμιοσύνης» αυτοβιογραφείται, μεταφέροντας μνήμες από τα παιδικά του χρόνια, τη ζωή και την εξορία του, αναλύοντας παράλληλα το ποιητικό και το εικαστικό του έργο. Αναφέρεται στην ενασχόλησή του με τη ζωγραφική, δείγματα της οποίας αποκαλύπτουν τη μοναδικότητα, την ευαισθησία, τον ρομαντισμό και τα πάθη του. Αναλύει τη λειτουργία των δύο τεχνών - της ποίησης και της ζωγραφικής - αντιμετωπίζοντας τη ζωγραφική ως έναν διαφορετικό τρόπο έκφρασης της ποίησης. Μιλάει, επίσης, για τα ερεθίσματα που δέχτηκε, καθώς και για τη γνωριμία και συνεργασία του με τον καλλιτέχνη Κάρλο Καρόσο και τον αγγειοπλάστη Βασίλη Κουντουρούδα. Ακόμα ο ποιητής αναφέρεται στον τελευταίο τόπο διαμονής του, τη Σάμο, τις επιρροές του από το νησί και τις δημιουργίες που του ενέπνευσε.

Πέμπτη 10 Νοεμβρίου 2011

Η συνεισφορά της μπύρας στην κατασκευή των πυραμίδων


Οι αρχαίοι αιγύπτιοι... εργάτες, σύχναζαν σε «παμπ», όπως οι μεταγενέστεροί τους

Ήταν μια μακριά, δύσκολη μέρα στη δουλειά, αλλά ένα ποτό, σας περιμένει στο τέλος. Ραντεβού στο μαγαζί της γωνίας για μια μπύρα; Οχι! Στην Αίγυπτο του 2550 π. Χ. το ραντεβού θα δινόταν κάτω από τις πυραμίδες _που βρίσκονταν σε φάση οικοδόμησης_ αλλά το ποτό δεν θα άλλαζε. Και πάλι μπύρα θα ήταν!

«Πληρώνονταν σε ψωμί και μπύρα»,
λέει ο Δρ Πάτρικ ΜακΓκόβερν, επιστημονικός διευθυντής του Εργαστηρίου Βιομοριακής Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια. «Όποιος δούλευε στις πυραμίδες κάτω από τον καυτό ήλιο χρειαζόταν σίγουρα μια κρύα μπίρα στη συνέχεια. Ετσι η συνεισφορά της στην κατασκευή των πυραμίδων είναι μεγάλη, πόσο μάλλον που η ημερήσια κατανομή ήταν πέντε λίτρα», προσθέτει φέρνοντας μάλιστα και ένα σημερινό παράδειγμα: «Φανταστείτε έναν αρχαιολόγο που εργάζεται σε ανασκαφή. Εχει πάει από νωρίς στη δουλειά και έχει βγάλει μια δύσκολη μέρα κάτω από τον ήλιο. Εάν δεν έχει μία μπύρα για το βράδυ, θα γίνει.... επανάσταση».

Πρωτοπόρος εδώ και δύο δεκαετίες στον τομέα της μοριακής αρχαιολογίας αλλά και δημιουργός αρχαίων συνταγών που... σβήνουν τη δίψα ο Δρ ΜακΓκόβερν προχωρεί ένα βήμα παραπέρα με την θεωρία του, σύμφωνα με την οποία το αλκοόλ και ειδικότερα η μπύρα υπήρξε αποφασιστικός παράγοντας ανάπτυξης των αρχαίων πόλεων. «Γιατί επιδρά στο μυαλό, σκοτώνει αρκετούς μικροοργανισμούς, έτσι ώστε να έχει φαρμακευτικά αποτελέσματα, αλλά και φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά κοινωνικά μηδενίζοντας τις αναστολές», όπως λέει.

Για τον ίδιο άλλωστε οι αρχαίοι Αιγύπτιοι δεν ήταν το μοναδικό παράδειγμα αφού κάτι παρόμοιο συνέβαινε στην κεντρική Αμερική, μόνον που εκεί η μπύρα προερχόταν από καλαμπόκι αντί για κριθάρι. «Ενα από τα κίνητρα των πρώτων ανθρώπων για την επιλογή μιας θέσης εγκατάστασης θα μπορούσε να είναι η καλλιέργεια σιτηρών, τα οποία όμως παράγουν και μπύρα», λέει ο ΜακΓκόβερν ο οποίος θα αναπτύξει τη θεωρία του σε διάλεξη με τίτλο «Αποκαλύπτοντας το παρελθόν: Η αναζήτηση του κρασιού, της μπύρας και γενικότερα της ζύμωσης» την ερχόμενη Πέμπτη στο Πανεπιστήμιο της Αλαμπάμα. Αλλωστε ο ίδιος πιστεύει ότι ο ρόλος της μπύρας στο μέλλον μπορεί να είναι καθοριστικός σημειώνοντας μάλιστα μία τελευταία ανακάλυψη που αυξάνει την πιθανότητα ότι το αλκοόλ θα μπορούσε να πυροδοτήσει την εξέλιξη του ανθρώπου πέρα από το ηλιακό μας σύστημα.

«Η παρατήρηση μέσω τηλεσκοπίου αποκάλυψε ότι στο κέντρο ακριβώς του γαλαξία μας υπάρχει ένα τεράστιο σύννεφο _ δισεκατομμύρια επί δισεκατομμυρίων λίτρων _ αλκοόλ, συμπεριλαμβανομένης της αιθανόλης. Αυτό δείχνει όντως, πως το αλκοόλ είναι βασικό για τη ζωή σε αυτόν τον γαλαξία και στον πλανήτη Γη!», λέει.

Πηγή Το ΒΗΜΑ

Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2011

"Αυτό που επικρατεί γύρω μας, σημαίνει πως έχουμε χάσει παντελώς τη φωνή της αλήθειας μέσα μας" / του Κωνσταντίνου Βήτα

Μια περιπλάνηση στον πολύχρωμο πλανήτη του Μάνου Χατζιδάκι επιχειρεί ο πρωτοπόρος της ελληνικής ηλεκτρονικής σκηνής με ένα οπτικοακουστικό σόου του οποίου το μουσικό μέρος παρουσιάζεται με τη συνοδεία βίντεο αρτ που σχεδίασε και σκηνοθέτησε ο Γιώργος Θεωνάς. Λίγο πριν ανέβει στην κεντρική σκηνή της «στέγης γραμμάτων και τεχνών» (5/12) για να παρουσιάσει το έργο «Transformations» ο Κωνσταντίνος Βήτα (ΚΒ) μας μιλάει για τη γνωριμία του με τον σπουδαίο συνθέτη αλλά και για το πώς ο εγωισμός και η έλλειψη αυτοσεβασμού και αγάπης μάς έχει φέρει στο αδιέξοδο που βιώνουμε σήμερα.

Διαβάστε την συνέντευξη http://www.ppol.gr/cm/index.php?Datain=7315&LID=1

Τρίτη 8 Νοεμβρίου 2011

Δήμος Παλλήνης: Συναυλία Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών

Ο Δήμος Παλλήνης σας προσκαλεί το Σάββατο 19 Νοεμβρίου και ώρα 20:00, στο Πολιτιστικό Κέντρο της Δημοτικής Ενότητας Γέρακα (Κλειτάρχου και Αριστείδου) προκειμένου να παρακολουθήσετε συναυλία της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών, με έργα ΜΠΙΖΕ και ΜΠΕΤΟΒΕΝ.



Δευτέρα 7 Νοεμβρίου 2011

Νίκος Καββαδίας – Ανένταχτα


24grammata.com / ebooks

Περιγραφή: Ο Νίκος Καββαδίας γεννήθηκε το 1910 σε μια μικρή πόλη της Ματζουρίας κοντά στο Χαρμπίν, από γονείς Κεφαλλονίτες. Πολύ μικρός πρωτοταξίδεψε, όταν οι γονείς του αποφάσισαν να επιστρέψουν στο νησί τους, αν και, η οικογένεια Καββαδία θα ζήσει ελάχιστα εκεί, και τελικό της λιμάνι θα είναι ο Πειραιάς, στον οποίο μετοικεί το 1921, όταν ο Νίκος είναι μόλις 11 ετών. Στον Πειραιά ο ποιητής τελειώνει Δημοτικό και Γυμνάσιο. Μαθητής ακόμη του δημοτικού, γράφει τα πρώτα του ποιήματα. Το 1929 μπαίνει υπάλληλος σε ένα ναυτικό γραφείο. Αντέχει μόνο λίγους μήνες να βλέπει τους άλλους να ταξιδεύουν. Τα καράβια κι η θάλασσα είναι το όνειρό του. Μπαρκάρει ναύτης σε φορτηγό, και για μερικά χρόνια συνεχίζει να φεύγει με τα φορτηγά, γυρίζοντας πίσω μονίμως ταλαιπωρημένος και αδέκαρος… Η ανέχεια τον κάνει ν’ αποφασίσει να πάρει το δίπλωμα του ασυρματιστή. Στην αρχή σκεφτότανε να γίνει καπετάνιος, μα τα χρόνια είχαν περάσει, τα είχε φάει η λαμαρίνα, και το δίπλωμα του Ασυρματιστή ήταν ο μόνος σύντομος και αξιοπρεπής δρόμος γιά τα καράβια. Παίρνει το δίπλωμα του το 1939, αλλά αντί να μπαρκάρει βρίσκεται στρατιώτης στην Αλβανία και κατόπιν ξέμπαρκος στην Αθήνα με την γερμανική Κατοχή. Μόλις τελείωσε ο πόλεμος , το 1944, ξαναμπαρκάρει, αδιάκοπα πιά, ως ασυρματιστής, γυρίζοντας όλο τον κόσμο, ως το Νοέμβρη του 1974. Τρεις μήνες άντεξε μακρυά από τη θάλασσα. Πεθαίνει από εγκεφαλικό επεισόδειο στις 10 Φεβρουαρίου του 1975.

Ο Νίκος Καββαδίας είναι ίσως ο μόνος που αξίζει τον χαρακτηρισμό του απόλυτα βιωματικού στήν ποίησή του. Μιλάει πάντα γιά τα καράβια που έζησε, τους ναυτικούς που γνώρισε, τους έρωτες, τους καυγάδες και τους θανάτους στα λιμάνια,με την γλώσσα των καραβιών,αλλά και κάποιους ιδιωματισμούς της Κεφαλλονιάς, να μπλέκονται στα γνήσια λαϊκά ελληνικά του. Ο Ερωτάς του για τα ταξίδια και τη θάλασσα, πάθος τρομερό, σχέση αγάπης και μίσους, ο ίδιος έρωτας που τον οδήγησε να μπαρκάρει μικρός, μόλις 19 ετών, αφήνοντας την σίγουρη δουλειά του ναυτικού γραφείου, είναι ορατός σε κάθε στίχο του, και τόσο δυνατός που διαπερνά τον αναγνώστη, τον κάνει να ξεχάσει τις άγνωστες λέξεις και τους ναυτικούς όρους , και να συνεπαρθεί απόλυτα από την αλήθεια του Λόγου του Ποιητή.

Ο Νίκος Καββαδίας άφησε πολύ λίγα πίσω του, μόλις τρείς ποιητικές συλλογές, ένα μυθιστόρημα και τρία μικρά πεζά. Ταπεινά παρουσιάστηκε στα ελληνικά γράμματα, κι η ταπεινότητά του αυτή, μαζί με την μελοποίηση πολλών ποιημάτων του, τον έφερε κοντά στη μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων, κάνοντάς τον έναν από τους πιό δημοφιλείς μας ποιητές, δυστυχώς μετά τον θάνατό του.

Τα παρακάτω ποιήματα δεν εντάχθηκαν σε κάποια ποιητική συλλογή του Νίκου Καββαδία αλλά δημοσιεύτηκαν σε διάφορα έντυπα.

Συγγραφέας: Ν. Καββαδίας
Γλώσσα:
Ελληνικά
Σελίδες:
18
Μέγεθος αρχείου:
336kb

[Κατέβασέ το]

Κυριακή 6 Νοεμβρίου 2011

«Βέρα η μηδενίστρια»: Ο Όσκαρ Ουάιλντ και οι Ρώσοι αναρχικοί


Στα 1880, ο Όσκαρ Ουάιλντ, αυτός ο κορυφαίος εκπρόσωπος του αισθητισμού, γράφει το πρώτο του θεατρικό έργο, με τίτλο Βέρα η μηδενίστρια. Είναι ένα από τα πρώτα κείμενα του Ουάιλντ (έχει προηγηθεί ένα εκτενές ποίημα με τον τίτλο Ραβένα, το 1878) και βασίζεται στην πραγματική ιστορία της Βέρας Ζασούλιτς (μετέπειτα γνωστής ως μεταφράστριας και αλληλογράφου του Μαρξ), η οποία γνωρίστηκε με τον Σ. Νετσάγεφ, εντάχθηκε στην ομάδα του, έκρυψε ένα πιστόλι στο πανωφόρι της και πυροβόλησε τον Μ. Τρέποφ, αρχηγό της αστυνομίας, για να εκδικηθεί για την κακομεταχείριση ενός κρατουμένου.

Το θεατρικό έργο αυτό του Όσκαρ Ουάιλντ για τους Ρώσους μηδενιστές πρόκειται να κυκλοφορήσει, τις επόμενες μέρες, για πρώτη φορά στα ελληνικά, από τις εκδόσεις Κουκκίδα, σε μετάφραση του Κωνσταντίνου Πουλή. Η έκδοση συνοδεύεται από εκτενή εισαγωγή του μεταφραστή, όπου μελετώνται οι σχέσεις του Ουάιλντ με αναρχικούς της εποχής του, δίνονται ιστορικά στοιχεία για τους μηδενιστές και τη σχετική φιλολογία στη Ρωσία της εποχής, καθώς και για τη δίκη της Ζασούλιτς. Πρόκειται για έργο που παρουσιάζει μια άγνωστη πλευρά του μεγάλου συγγραφέα και εμφανίζει προδρομικά, στον χαρακτήρα του πρίγκιπα Παύλου Μαραλόφσκι, τον τύπο του φλεγματικού είρωνα που αργότερα θα θεωρηθεί χαρακτηριστικός του ουαϊλδικού χιούμορ. Από την εισαγωγή του μεταφραστή, καθώς και από το κείμενο του έργου, δημοσιεύουμε σήμερα μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα.

Θα έλεγα ότι δεν είμαι απλώς σοσιαλιστής. Είμαι κάτι σαν αναρχικός, νομίζω. Αλλά η πολιτική των εκρηκτικών είναι παράλογη.

Οσκαρ Ουάιλντ

[...] Ένα ενδεικτικό περιστατικό της πολιτικής ευαισθησίας του ήταν η ιστορία του Τζων Μπάρλας, συμφοιτητή του Ουάιλντ από την Οξφόρδη, ο οποίος φυλακίστηκε αφού πυροβόλησε πέντε φορές έξω από το ανάκτορο του Ουέστμινστερ. Όταν τον πλησίασε ένας αστυνομικός, ο Μπάρλας του έδωσε το όπλο και είπε: «Είμαι αναρχικός και είχα σκοπό να σας πυροβολήσω, αλλά μετά σκέφτηκα ότι είναι κρίμα να πυροβολήσεις έναν τίμιο άνθρωπο. Ήθελα να δείξω την περιφρόνησή μου για τη Βουλή των Κοινοτήτων». Ο Ουάιλντ εγγυήθηκε για να τον βγάλει από τη φυλακή και του έγραψε αργότερα ότι έκανε ακριβώς ό,τι θα έκανε κι εκείνος, αφού «εμείς οι ποιητές και οι οραματιστές είμαστε αδέρφια».

[...Επίσης ο Ουάιλντ ήταν] φίλος με τον «Στεπνιάκ» (Σεργκέι Κραβτσίνσκι), ο οποίος είχε σκοτώσει τον Μέζεντσεφ, αρχηγό της ρωσικής μυστικής αστυνομίας, με τον αναρχικό θεωρητικό Ουίλλιαμ Μόρις, του οποίου είχε παρακολουθήσει διαλέξεις και γνώριζε το έργο του, με τον Φελίξ Φενεόν, εκδότη του περιοδικού Revue Independente, οργάνου έκφρασης ανατρεπτικών ιδεών τόσο στην τέχνη όσο και στην πολιτική (ο οποίος, εκτός από το να διευθύνει τη Revue Independente, είχε ανατινάξει ένα εστιατόριο πολυτελείας στο Παρίσι). Ο Αντόλφ Ρετέ, που διόρθωσε τα γαλλικά του Ουάιλντ στην πρώτη γραφή της Σαλώμης, είχε επίσης συλληφθεί ως αναρχικός. Το πρόγραμμα της Σαλώμης είχε σχεδιάσει ο Τουλούζ Λωτρέκ, που συνδεόταν με τη σειρά του με τον ίδιο κύκλο -σε μια περίοδο μάλιστα που δεν είχαν μείνει πολλοί φίλοι δίπλα στον Ουάιλντ, μετά την καταδίκη του- και τον είχε ζωγραφίσει μαζί με τον Φενεόν. Τέλος, ο Ουάιλντ περιέγραφε τον Κροπότκιν ως τον τελειότερο άνθρωπο που είχε συναντήσει, ως έναν σύγχρονο Χριστό.

Ο Ντοστογιέφσκι, που παρακολουθούσε τη δίκη της Ζασούλιτς, είχε πει τότε ότι το καλύτερο θα ήταν να υπήρχε νομικά τρόπος να της πουν να φύγει και να μην το ξανακάνει. Η λύση που θα πρότεινε ο δικαστής Κόνι ήταν η Βέρα να τιμωρηθεί για σωματική βλάβη, και να γλιτώσει με μια ελαφριά ποινή. Αντί γι’ αυτό, οι ένορκοι συσκέφθηκαν σύντομα και ανακοίνωσαν πως η κατηγορούμενη αθωώνεται. Όταν ακούστηκε η απόφαση, πριν ακόμη ολοκληρωθεί η φράση, το δικαστήριο ξέσπασε σε ιαχές και χειροκροτήματα. [...] Η Βέρα έγινε σύμβολο και μαζί αφετηρία του κύματος της τρομοκρατίας, το οποίο, χωρίς να το ξέρει, εγκαινίασε. [...] Ενώ οι σύντροφοί της την αντιμετώπιζαν ως διασημότητα και της ετοίμαζαν υποδοχή ηρωίδας στο Παρίσι, εκείνη ταξίδεψε στην Ελβετία και επιδόθηκε για αρκετό καιρό σε περιπάτους στα βουνά. Έβλεπε τις τρομοκρατικές πράξεις να προσκρούουν η μία μετά την άλλη στην απάθεια των μαζών, με χαρακτηριστικότερη τη δολοφονία του τσάρου Αλέξανδρου Β', που όχι μόνο δεν οδήγησε σε ξεσηκωμό, όπως νόμιζαν τότε ότι θα συμβεί, αλλά ο λαός θρήνησε τον αγαπημένο του τσάρο και η Ζασούλιτς έλεγε πως η πράξη αποδείχθηκε «τρικυμία εν ποτηρίω». Αποδοκίμασε αργότερα την τρομοκρατία με ένα επιχείρημα δανεισμένο από τον Ντοστογιέφσκι: Αν έπρεπε, έλεγε, να οικοδομηθεί η ανθρώπινη ευτυχία και ελευθερία πάνω στον θάνατο ενός μόνο ανθρώπου, ο μόνος που θα μπορούσε να το αποφασίσει αυτό είναι ο ίδιος άνθρωπος που πρέπει να πεθάνει...

Σπύρος Κακουριώτης

ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ ΠΑΥΛΟΣ: Για να έχεις φίλους, ξέρετε, αρκεί να είσαι ευχάριστος. Αλλά όταν κάποιος δεν έχει πια κανέναν εχθρό, κάτι πάει στραβά.

ΤΣΑΡΕΒΙΤΣ: (Πικρά) Αν οι εχθροί είναι μέτρο του μεγαλείου, θα πρέπει να είστε πραγματικός κολοσσός, πρίγκιπα.

ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ ΠΑΥΛΟΣ: Ναι, Υψηλότατε, το γνωρίζω ότι είμαι ο πιο μισητός άνθρωπος στη Ρωσία - με εξαίρεση τον πατέρα σας, φυσικά. Παρεμπιπτόντως, εκείνου δεν του πολυαρέσει, μου φαίνεται. Εμένα όμως μου αρέσει, σας διαβεβαιώ. (Πικρά) Μου αρέσει να περνάω από τους δρόμους και να βλέπω τον όχλο να με αγριοκοιτάζει από κάθε γωνιά. Με κάνει να νιώθω ότι αποτελώ μια δύναμη στη Ρωσία??? ένας άνθρωπος ενάντια σε τριάντα εκατομμύρια! Εξάλλου, δεν έχω καμία φιλοδοξία να γίνω λαϊκός ήρωας, να με στεφανώνουν με δάφνες τη μία χρονιά και να με λιθοβολούν την επόμενη. Προτιμώ να πεθάνω ήσυχα στο κρεβάτι μου.

ΤΣΑΡΕΒΙΤΣ: Και μετά τον θάνατο;

ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ ΠΑΥΛΟΣ: (Ανασηκώνοντας τους ώμους του) Στον Παράδεισο υπάρχει δεσποτισμός. Εκεί θα είμαι σα στο σπίτι μου.

Πηγή http://www.avgi.gr/

Πέμπτη 3 Νοεμβρίου 2011

Οι ταινίες της εβδομάδας: Ο Τεν Τεν στα σαγόνια του Σπίλμπεργκ


«Γεμάτο» και χορταστικό θέαμα οι «Περιπέτειες» του βέλγου ντετέκτιβ

«Το μυστικό του μονόκερου»

Θα ήμουν ψεύτης αν έλεγα ότι βλέποντας τις «Περιπέτειες του Τεν Τεν - Το μυστικό του μονόκερου» («The adventures of Tin Tin», ΗΠΑ, 2011) του Στίβεν Σπίλμπεργκ δεν ευχαριστήθηκα ένα «γεμάτο», χορταστικό θέαμα. Αλλά την ίδια ώρα αντιλαμβανόμουν ότι θα περνούσα πολύ πιο όμορφα αν έβλεπα στην οθόνη ζωντανούς ηθοποιούς και όχι αυτό το μεσοβέζικο πράγμα που βγαίνει μέσα από το σύστημα του performance capture και που, όπως έχω καταλήξει, δεν με ενθουσιάζει γιατί του λείπει η ψυχή (το ίδιο δεν με είχε ενθουσιάσει το «Πολικό εξπρές» και ο «Σκρουτζ» του Ρόμπερτ Ζεμέκις).

Αναλυτικά όλες οι ταινίες http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=428261

Τετάρτη 2 Νοεμβρίου 2011

Η «ηλιόπετρα» καθοδηγούσε τους Βίκινγκ

Ο καλσίτης φαίνεται ότι αποτελούσε την πυξίδα για υπερατλαντικά ταξίδια

Μια νέα έρευνα έρχεται να επιβεβαιώσει προηγούμενα ευρήματα που δείχνουν ότι η «μαγική» πέτρα που αναφέρεται στους σκανδιναβικούς μύθους ότι καθοδηγούσε τους Βίκινγκ στα ταξίδια τους είναι υπαρκτή. Πρόκειται για τον καλσίτη (ή άστριο) έναν κρύσταλλο που γίνεται φωτεινός ανάλογα με την θέση του Ήλιου και λειτουργούσε έτσι σαν πυξίδα για τους ναυτικούς.

Το εχθρικό περιβάλλον

Οι ναυτικοί στον αρχαίο κόσμο καθοδηγούνταν παρατηρώντας τα άστρα, αρχικά οπτικά και αργότερα με διάφορα όργανα (αστρολάβοι, εξάντες) που δημιουργήθηκαν για αυτόν τον σκοπό. Όμως οι Σκανδιναβοί ναυτικοί και ειδικά οι Βίκινγκ που βάσιζαν την κυριαρχία τους στις θαλάσσιες μετακινήσεις είχαν αδυναμία να χρησιμοποιήσουν τα άστρα ή έστω τον Ήλιο για να προσανατολιστούν.

Αυτό γιατί κατά τη διάρκεια του αρκτικού καλοκαιριού τα άστρα δεν έκαναν την εμφάνιση τους στον ουρανό ενώ ο Ήλιος συνήθως ήταν κρυμμένος πίσω από πυκνές νεφώσεις. Οι ειδικοί πιστεύουν πως ακόμη και αν οι Βίκινγκ είχαν στη διάθεση τους πυξίδες (πράγμα που οι ιστορικοί αμφισβητούν) δεν θα τους προσέφεραν σημαντική βοήθεια αφού η αυτοκρατορία τους άκμασε σε περιοχές κοντά στον (μαγνητικό) Βόρειο Πόλο.

Ο κρύσταλλος του Ήλιου

Υπήρχε λοιπόν πάντοτε η απορία πώς εξελίχθηκαν οι Βίκινγκ σε δεινούς θαλασσοπόρους φτάνοντας μάλιστα μέχρι την αμερικανική ήπειρο πολύ πριν αυτή ανακαλυφθεί επισήμως από τους Ευρωπαίους. Ένας αρχαίος σκανδιναβικός μύθος (από τα γνωστά σάγκα) αναφέρει ότι ο θρυλικός ναυτικός Σίγκουρντ χρησιμοποιούσε στα ταξίδια του έναν κρύσταλλο, την «ηλιόπετρα», η οποία έδειχνε τη θέση του Ήλιου ακόμη και όταν στον ουρανό υπήρχε βαριά συννεφιά.

Η αναζήτηση μιας απάντησης στο μυστήριο της πλοήγησης των Βίκινγκ οδήγησε στον καλσίτη (ή άστριο) έναν κρύσταλλο που είναι πολωμένος και μπορεί να φαίνεται σκοτεινός ή φωτεινός ανάλογα με τον προσανατολισμό του σε σχέση με τη θέση του Ήλιου. Ορισμένοι επιστήμονες υπέδειξαν τον καλσίτη ως τη μυθική ηλιόπετρα.

Διεθνής ομάδα ερευνητών επιβεβαιώνει ότι ο καλσίτης διαθέτει ιδιότητες που θα μπορούσαν να βοηθήσουν στην πλοήγηση και θα μπορούσε να αποτελεί τον δομικό λίθο για τη δημιουργία μιας φυσικής πυξίδας για τους Βίκινγκ.
Σύμφωνα με τους ερευνητές, ο καλσίτης μπορεί εύκολα να τύχει επεξεργασίας ώστε να λάβει διάφορες μορφές και σχήματα όπως αυτό ενός ρόμβου που είναι εκείνο που απαιτείται για να λειτουργήσει το φαινόμενο της πόλωσης.
Οι ερευνητές σημειώνουν την ανακάλυψη ενός τέτοιου κρυσταλλικού ρόμβου σε ένα ναυάγιο του 16ου αιώνα, κρίνοντας ότι πρόκειται για εύρημα που ενισχύει τη θεωρία ότι ο καλσίτης χρησιμοποιούνταν ως πυξίδα. Η
έρευνα δημοσιεύεται στην επιθεώρηση Philosophical Transactions of the Royal Society B.

Πηγή: Το ΒΗΜΑ

Τρίτη 1 Νοεμβρίου 2011

Χωρίς τον Τάσο Λειβαδίτη


Στις 30 Οκτωβρίου του 1988 σε ηλικία 66 ετών, πέθανε ο Τάσος Λειβαδίτης, ο μεγάλος ποιητής που θεωρήθηκε για την εποχή του ανατρεπτικός και «αναρχικός». Τα έργα του σηματοδότησαν ολόκληρη την αποκαλούμενη πρώτη μεταπολεμική γενιά των Ελλήνων ποιητών

Γιος του Λύσανδρου Λειβαδίτη και της Βασιλικής Kοντοπούλου, ο Τάσος Λειβαδίτης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Το 1940 εγγράφεται στη Νομική Σχολή του Πανεπιστήμιου της Αθήνας, όμως την εγκαταλείπει γρήγορα και αφοσιώνεται στην Αντίσταση. Κατά τη διάρκεια της κατοχής οργανώνεται στην Ενιαία Πανελλαδική Οργάνωση Νέων, τη γνωστή σε όλους μας EΠON. Στην καρδιά της Κατοχής, το 1943, χάνει τον πατέρα του, ενώ 8 χρόνια αργότερα, το 1951, χάνει και τη μητέρα του ευρισκόμενος ο ίδιος εξόριστος στη Μακρόνησο.

Ο Λειβαδίτης υπήρξε εξόριστος από το 1947 στο Μούδρο, στη Μακρόνησο και μετά στον Αϊ Στράτη κι από΄ κει στις φυλακές Χατζηκώστα στην Αθήνα, απ΄ όπου αφέθηκε ελεύθερος το 1951, λόγω της έντονης πολιτικής δραστηριότητα που ανέπτυξε στο χώρο της Αριστεράς. Κατά τη διάρκεια της εξορίας του έγραψε το «Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου», το οποίο θεωρήθηκε «κήρυγμα ανατρεπτικό» και κατασχέθηκε. Τελικά, το δικαστήριο τον απάλλαξε λόγω αμφιβολιών (1955), ενώ το εν λόγω έργο του τιμήθηκε με το Πρώτο Βραβείο στο Παγκόσμιο Φεστιβάλ Νεολαίας της Βαρσοβίας.

Η πρώτη του ποιητική συλλογή ήταν η «Μάχη στην άκρη της νύχτας», που εκδόθηκε το 1952, ενώ η πρώτη του γνωριμία με το κοινό έγινε το 1946 μέσα από τις σελίδες του περιοδικού «Ελεύθερα Γράμματα» στο οποίο έγραφαν και πολλοί αριστεροί διανοούμενοι της εποχής. Μετά από αρκετά βιβλία που σηματοδότησαν την πρώτη φάση της καριέρας του -«την επαναστατική» σύμφωνα με τους ειδικούς- το 1972, εκδίδει το βιβλίο «Nυχτερινός επισκέπτης», που θεωρείται έναρξη της β΄ φάσης του έργου του την αποκαλούμενη, «συμβολική αλληγορική».

Η τρίτη φάση της καριέρας του ονομάστηκε «υπαρξιακή» από τους κριτικούς και ξεκινά από το τέλος της β΄φάσης το 1983, μέχρι και την έκδοση του «Χειρόγραφα του Φθινοπώρου», που εκδόθηκαν το 1990, μετά δηλαδή από το θάνατό του. Στίχοι του Τάσου Λειβαδίτη μελοποιήθηκαν από το Μίκη Θεοδωράκη και δημιουργήθηκαν αξέχαστα τραγούδια, όπως το «Βρέχει στη φτωχογειτονιά», το «Σαββατόβραδο» αλλά και το «Δραπετσώνα», που στιγμάτισαν εκτός από τις επερχόμενες γενιές, κυρίως αυτή της δεκαετίας του 60.

Ο μεγάλος αυτός ποιητής έφυγε από τη ζωή στις 30 Οκτωβρίου του 1988, σε ηλικία 66 χρονών στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο ύστερα από δυο αλλεπάλληλες εγχειρήσεις για ανεύρυσμα κοιλιακής αορτής, που δυστυχώς όμως δεν απέτρεψαν το μοιραίο.

Πηγή: TVXS

Το ζήτημα πια έχει τεθεί:
Ή θα εξακολουθούμε να γονατίζουμε
Όπως αυτός Ο δραπέτης
Ή θα σηκώσουμε άλλον πύργο ατίθασο
απέναντί τους.

Μιχάλης Κατσαρός

όστρια

Συγγενικές σχέσεις

 

© 2013 "στο... Επτά". All rights resevered. Designed by Templateism

Back To Top