Τρίτη 31 Μαΐου 2011

Οργισμένοι νέοι


Της Σώτης Τριανταφύλλου

Οι “Angry Young Men” ήταν μια δημοσιογραφική επινόηση: τουλάχιστον αυτό υποστήριζαν οι ίδιοι οι Οργισμένοι Νέοι μιας και κανείς συγγραφέας δεν παραδέχεται ότι «ανήκει» σε ομάδα ή κίνημα. Επρόκειτο πάντως για έναν όρο που είχε χρησιμοποιηθεί το 1951 από τον θρησκευτικό φιλόσοφο Leslie Allen Paul για να χαρακτηρίσει τη μεταστροφή του ήρωά του από τις μαρξικές θέσεις στον χριστιανισμό, και ο οποίος απέκτησε καινούργιο περιεχόμενο το 1956 όταν το έργο του John Osborne “Look Back in Anger” (ε.τ. «Οργισμένα νιάτα») ανέβηκε για πρώτη φορά στο θέατρο της πλατείας Sloane.

Ήταν μια εποχή διπολισμού και πολιτικών παθών: οργισμένοι ήταν οι συγγραφείς που έρχονταν από τα βροχερά βιομηχανικά τοπία έχοντας απομακρυνθεί από τους λαβυρίνθους της μεταφυσικής∙ οργισμένοι ήταν οι αναγνώστες και οι θεατές∙ κι ο Bernard Law Montgomery έλεγε σε ομιλία του στο Woodford τον Οκτώβριο του 1959: «Όποιος ψηφίζει Εργατικούς, πρέπει να φυλακίζεται». Όσο για τους Οργισμένους Νέους, έβλεπαν με συμπάθεια το Εργατικό Κόμμα (ή δυσπιστούσαν έναντι όλων των κομμάτων), με αποτέλεσμα ο καθηγητής του πανεπιστημίου της Μοντάνα Leslie A. Fiddler να γράψει τον Ιανουάριο του 1958 στο περιοδικό Εncounter: «Ο νέος Βρετανός συγγραφέας έχει το ανεκτίμητο πλεονέκτημα [σε σύγκριση με τον Αμερικανό] να εκπροσωπεί μια καινούργια κοινωνική τάξη στην πορεία της προς την πολιτιστική κυριαρχία στη χώρα της. Διαδέχεται μια τάξη με ομοφυλόφιλη ευαισθησία, μεγαλοαστική αλαζονεία, πολιτικό φιλελευθερισμό και πρωτοποριακά τεχνάσματα στον χώρο της λογοτεχνίας [...] οι Οργισμένοι Νέοι είναι αγροίκοι [...] τους λείπει το στιλ και η ειρωνεία [...] αισθάνονται ότι υπηρετούν τη λογοτεχνία απελευθερώνοντάς την από την τυραννία του καλού γούστου που βασίζεται σ’ έναν κόσμο πλούτου και σχόλης, έναν κόσμο που έχει γίνει πια εξωπραγματικός».

Διαβάστε αναλυτικά το άρθρο:
http://www.bookpress.gr/stiles/pillow-books/ungry-young-men

Καταργείται το Φεστιβάλ Ντοκυμαντέρ και Αναπηρίας λόγω έλλειψης χρημάτων

Από τις Κάνες, ήρθε η είδηση ότι το επιτυχημένο και πρωτοπόρο στο είδος του φεστιβάλ «Emotion pictures-Nτοκιμαντέρ και Αναπηρία» καταργείται και μάλιστα «σιωπηρά από την ελληνική πολιτεία».

Στη δυσάρεστη αυτή ανακοίνωση προέβη η καλλιτεχνική διευθύντρια του Φεστιβάλ, Μαρία Χατζημιχάλη-Παπαλιού, πριν λίγες ημέρες στις Κάνες, μόλις τέλειωσαν οι προβολές στα πλαίσια του αφιερώματος που επεφύλαξε το Φεστιβάλ «Εntre2 Marches», στο «Εmotion pictures».

Ήδη από πέρσι είχε διαφανεί η οικονομική του συρρίκνωση, καθώς στην τέταρτη διοργάνωση του, το «Emotion pictures - Ντοκιμαντέρ και Αναπηρία», πραγματοποιήθηκε όπως πάντα στον φιλόξενο χώρο του Μουσείου Μπενάκη της Πειραιώς, για μια μόνο ημέρα, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την οικονομική του κατάσταση.

Δευτέρα 30 Μαΐου 2011

Το Βιβλίο στον βωμό του κέρδους

ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΥΛΑΣ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ

Κορυφαία φυσιογνωμία στον χώρο του, ο γαλλοαμερικανός εκδότης Αντρέ Σίφριν -αυτός που εισήγαγε στις ΗΠΑ το έργο του Σαρτρ και του Φουκό και συνεχίζει μέσω του μη κερδοσκοπικού οίκου «Newpress» να δημοσιεύει Μπουρντιέ, Χόμπσμπαουμ και Τσόμσκι- χτύπησε το 1999, με το δοκίμιό του «Εκδόσεις χωρίς εκδότες» («Πόλις»), ένα ηχηρό καμπανάκι προς τους ευρωπαίους συναδέλφους του, προειδοποιώντας τους για τους κινδύνους που εγκυμονεί η εφαρμογή των κανόνων του άκρατου καπιταλισμού στην πνευματική ζωή.


Και σήμερα, που μια σειρά από ανεξάρτητους ευρωπαϊκούς οίκους έχουν πλέον αλωθεί από μεγάλους πολυεθνικούς ομίλους, ο Σίφριν επανέρχεται μ' ένα ακόμα ενδιαφέρον δοκίμιο, «Οι λέξεις και το χρήμα» (μετ. Α. Λασκαράτος, εκδ. «Αιώρα»).

Κανένας καπιταλιστής που σέβεται τον εαυτό του, αναγνωρίζει ο Σίφριν, δεν θα επένδυε σήμερα σ' έναν εκδοτικό οίκο που προτείνει δύσκολες μεταφράσεις, απαιτητικές μελέτες ή πρωτοεμφανιζόμενους συγγραφείς, όπως δεν θα επένδυε ούτε σε βιβλιοπωλεία ούτε σε εφημερίδες. Ηδη η αλυσίδα Barnes & Noble χρόνια τώρα είναι ζημιογόνος. Ο βασικός της ανταγωνιστής, η Borders, έκλεισε πρόσφατα 150 υποκαταστήματα, ενώ στο Μανχάταν από τα 333 βιβλιοπωλεία που υπήρχαν μεταπολεμικά ζήτημα να έχουν απομείνει 30. Τι μέλλον επιφυλάσσεται λοιπόν σ' αυτές τις επιχειρήσεις που οι επενδυτές δεν θεωρούν επαρκώς κερδοφόρους; Πώς μπορούμε να διατηρήσουμε εκείνα που θεωρούμε απαραίτητα για τη δημοκρατία μας;

Με τον κίνδυνο να χαρακτηριστεί ρομαντικός, ο Σίφριν προτείνει ως βασική εναλλακτική λύση την εφαρμογή μη κερδοσκοπικών δομών στον ευρύτερο τομέα του πολιτισμού, σε συνδυασμό με γενναιόδωρες κρατικές ενισχύσεις και πρωτότυπες συμπράξεις ανάμεσα σε ιδιωτικούς φορείς, πανεπιστημιακά ιδρύματα και τοπικές αρχές. Σπεύδει άλλωστε να υπενθυμίσει ότι κι ο κόσμος των αμερικανικών εκδόσεων, σε μια όχι και τόσο μακρινή εποχή, ήταν τελείως διαφορετικός.

Οπως επισημαίνει, εκεί που σ' όλη τη διάρκεια του 20ού αιώνα οι οίκοι αρκούνταν σε κέρδη 3-4%, με το που άρχισαν οι εξαγορές τους από μεγάλους ομίλους, η πίεση για κέρδη τουλάχιστον 10-15% πήρε διαστάσεις ασφυκτικές. Σταδιακά, οι εκδότες μετατράπηκαν «σε επενδυτές που αναζητούσαν απεγνωσμένα τα ευπώλητα και νέες εταιρείες προς εξαγορά», ενώ οι υπεύθυνοι των εκδοτικών οίκων «θεώρησαν πως πρέπει ν' αμείβονται όπως οι τραπεζίτες»! Αναλύοντας το περιεχόμενο των καταλόγων των μεγαλύτερων οίκων σε βάθος μισού αιώνα, ο Σίφριν διαπίστωσε πως μερικοί από αυτούς, όπως π.χ. του Harper Collins, που εξαγόρασε ο Ρόμπερτ Μέρντοχ, είναι πλέον αγνώριστοι, επενδύοντας κυρίως σε τίτλους βασισμένους σε ταινίες και τηλεοπτικές σειρές...

Να όμως που στη Γαλλία, όσο κι αν η κυβέρνηση Σαρκοζί επιμένει στη μείωση του προϋπολογισμού του γαλλικού ΥΠΠΟ, πολλές περιφέρειες, γράφει ο Σίφριν, έχουν εκπονήσει «ευφυή και τολμηρά» προγράμματα στήριξης εκδοτικών σειρών, που υπό άλλες συνθήκες θα 'ταν αδύνατον να υλοποιηθούν. Από τα 55 εκατ. ευρώ, για παράδειγμα, που διαχειρίζονται οι αρχές του Ile de France, τα 4,3 εκατ. διατίθενται για την ενίσχυση βιβλίων -ένα ποσό που αντιστοιχεί στον μισό σχεδόν προϋπολογισμό του αμερικανικού National Endowment for the Arts...

Το γαλλικό ΕΚΕΒΙ, επίσης, που διαχειρίζεται 37 εκατ. ευρώ ετησίως, διοχετέτευσε πρόσφατα 10 εκατ. στην ψηφιοποίηση βιβλίων της Εθνικής Βιβλιοθήκης, ώστε ν' αναχαιτίσει τις μονοπωλιακές πρακτικές της Google, δίνοντας ένα εκατομμύριο ακόμα για τη μετάφραση γαλλικών έργων σε ξένες γλώσσες. Στην ίδια χώρα, όπου η εφαρμογή της ενιαίας τιμής του βιβλίου αποδείχθηκε σωτήρια, μια σειρά από ανεξάρτητους βιβλιοπώλες βρίσκονται σήμερα συνασπισμένοι στον ιδιωτικό οργανισμό ADELC, που τους παρέχει άτοκα δάνεια για τον εκσυγχρονισμό τους, ενώ τώρα συζητείται η θεσμοθέτηση ενός σήματος ποιότητας, η κατοχή του οποίου θα συνεπάγεται κάποιες φοροαπαλλαγές.

Παρ' όλα αυτά, οι ανεξάρτητοι οίκοι, οικογενειακές επιχειρήσεις κατά κανόνα, όλο και λιγοστεύουν. Αφού όμως στην πλειοψηφία τους είναι de facto μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, γιατί να μην αποκτήσουν και de jure αυτό το καθεστώς; προτείνει ο Σίφριν. Ετσι δημιούργησε κι ο ίδιος τον «Newpress» που στεγάστηκε σ' ένα κτίριο του Πανεπιστημίου της πόλης της Νέας Υόρκης, εξοικονομώντας εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια από ενοίκια. Αντίστοιχα, ο Πιέρ Μπουρντιέ, μέσα από το γραφείο του στο College de France, έστησε έναν από τους επιφανέστερους οίκους πολιτικών κειμένων. Ενώ και το Πανεπιστήμιο του Ιλινόις παραχώρησε αίθουσές του για τη στέγαση ενός του «Dalkey Archive», οίκου που εξελίχθηκε «σε μια από τις πιο σημαντικές πηγές μεταφρασμένης λογοτεχνίας στις ΗΠΑ».

Ο Σίφριν στέκεται και στο παράδειγμα της -εύρωστης- Νορβηγίας, που «κατάφερε να κρατήσει ζωντανούς εκδότες και συγγραφείς στον παγκοσμιοποιημένο κόσμο που θα τους είχε καταπιεί», διατηρώντας μεταξύ άλλων ένα εξαιρετικά εκτεταμένο δίκτυο βιβλιοθηκών. Οι ποσότητες μάλιστα των βιβλίων που αγοράζονται από το κράτος κάθε χρόνο, έναντι 11,3 εκατ. ευρώ, φτάνουν τα επίπεδα εκείνων που γίνονταν στις ΗΠΑ και τη Βρετανία, πριν εμφανιστούν ο Ρίγκαν και η Θάτσερ. Ενα άλλο παράδειγμα δε που επικαλείται έρχεται από τον χώρο του κινηματογράφου. Οπως αναφέρει, πριν από την εξάπλωση των μούλτιπλεξ και πριν από το κλείσιμο χιλιάδων παραδοσιακών αιθουσών, το 10% των ταινιών που προβάλλονται στις ΗΠΑ ήταν ξένες. Σήμερα, όμως, μετά βίας φτάνουν το 1%. Στη Γαλλία, αντίθετα, χάρη στην ενίσχυση των «κινηματογράφων τέχνης», αυτές οι ταινίες συναντούν ακόμα το κοινό τους.

Σχετικά με τα προβλήματα του τύπου, τέλος, αυτά «δεν προέκυψαν σε μια νύχτα και δεν οφείλονται αποκλειστικά στον ανταγωνισμό του Ιντερνετ» ισχυρίζεται ο Σίφριν. Απ' τη μεριά του «υποπτεύεται» πως η κρίση των αμερικανικών εφημερίδων σχετίζεται και με τον τρόπο που κάλυψαν τον πόλεμο του Ιράκ, από την ανικανότητά τους να προβλέψουν τη σημερινή οικονομική κρίση κι από την αδυναμία τους να πείσουν τους νέους ότι ενδιαφέρονται πραγματικά να καλύψουν θέματα που καθορίζουν τις ζωές τους. Εχοντας πάντως στον νου του και το μοντέλο του BBC, αναρωτιέται: αφού «η Google και άλλοι πάροχοι διαδικτυακών υπηρεσιών χρησιμοποιούν κατά κόρον το περιεχόμενο των εφημερίδων για να προσελκύσουν χρήστες», μήπως ήρθε η ώρα να φορολογηθούν είτε τα κέρδη τους είτε τα διαφημιστικά τους έσοδα και να χρηματοδοτηθεί ανάλογα και ο τύπος;

Πηγή http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=29/05/2011&id=279471

Κυριακή 29 Μαΐου 2011

Αριάν Μνουσκίν:«Βαρβαρότητα σημαίνει να χάνεις τη συνείδησή σου»


Δοσμένη σε αυτό που κάνει από το 1964 με την ομάδα της, η σκηνοθέτρια και ψυχή του Θεάτρου του Ηλιου Αριάν Μνουσκίν ανήκει στο είδος των καλλιτεχνών που όλο και λιγοστεύουν. Αφιερωμένη στη δουλειά της, δραστήρια γυναίκα, εμπνευσμένη δημιουργός, «μάνα» ενός 75μελούς θεατρικού λόχου αποτελούμενου από τεχνικούς και ηθοποιούς, μοιάζει να κάνει θέατρο μόνο με τους δικούς της όρους και τον δικό της τρόπο.

Με όραμα έναν καλύτερο κόσμο, έναν κόσμο ισότητας και συνεργασίας, μοιράζεται τον ίδιο μισθό με όλους τους συνεργάτες της (1.800 ευρώ τον μήνα), ενώ κάθε έσοδο από άλλη πηγή, όπως το χρηματικό ποσό που της προσέφερε προσφάτως το Βραβείο Ιψεν, μπαίνει στα ταμεία του θεάτρου. Με τη σοφία των ανθρώπων που υπηρετούν με πίστη τις επιλογές τους, η Αριάν Μνουσκίν διαθέτει και τη σοφία να έχει ήδη σκεφθεί τη διαδοχή της στο Θέατρο του Ηλιου. Ηδη ένας νεότερης γενιάς συνεργάτης της έχει γίνει συνδιευθυντής.


Με δεκάδες θεατρικές παραγωγές στο ενεργητικό της, βασισμένες σε μια τέχνη της λεπτομέρειας και σε μια σκηνοθεσία που έχει την προσωπική της σφραγίδα, η Μνουσκίν έρχεται ξανά στη χώρα μας, αυτή τη φορά παρέα με τους «Ναυαγούς της τρελής ελπίδας».


Ολα ξεκίνησαν το καλοκαίρι του 2008 και ενώ το Θέατρο του Ηλιου είχε αποφασίσει να ανεβάσει
Σαίξπηρ . Τότε ήταν που έπεσε στα χέρια της το μυθιστόρημα του Ιουλίου Βερν «Οι ναυαγοί της τρελής ελπίδας». Αμέσως αποφάσισε να αλλάξει πορεία και να στραφεί σε αυτό το σχεδόν άγνωστο έργο του συγγραφέα, που δημοσιεύθηκε μετά τον θάνατό του. Τον Σεπτέμβριο του 2008, επιστρέφοντας από τις καλοκαιρινές διακοπές της, το πρότεινε στην ομάδα της και όλοι μαζί ξεκίνησαν τη δουλειά. Οι πρόβες διήρκεσαν 11 μήνες, σε 15ωρη καθημερινή βάση, χρόνοςρεκόρ ακόμη και για τη Μνουσκίν, η οποία συνηθίζει να προετοιμάζει επί μακρόν τις παραγωγές της. Οπως ομολογεί, εξαρχής είχαν γεννηθεί μέσα της οι ιδέες για την παράσταση, όχι όμως και ο τρόπος με τον οποίο θα τις υλοποιούσε.

Οι «Ναυαγοί», που έκαναν πρεμιέρα στην Καρτουσερί, το θεατρικό της στέκι στο Παρίσι, εξακολουθούν να περιοδεύουν με ξεχωριστή επιτυχία. Στην Αθήνα έρχονται στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, για οκτώ παραστάσεις, έτσι ώστε να δοθεί και στους Ελληνες η δυνατότητα να ζήσουν αυ τή την ξεχωριστή εμπειρία. Η Μνουσκίν με το Θέατρο του Ηλιου έχουν συμμετάσχει δύο φορές στο παρελθόν στο φεστιβάλ, ύστερα από πρόσκληση του
Γιώργου Λούκου, υπεύθυνου και για την εφετινή άφιξή τους।

http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=403453&h1=true

Παρασκευή 27 Μαΐου 2011

Ενας από τους τελευταίους λόγιους

Ο ποιητής και κριτικός θεάτρου Γιάννης Βαρβέρης πέθανε ξαφνικά από ανακοπή, σε ηλικία 56 ετών

Της Ολγας Σελλα

ΑΠΩΛΕΙΑ. «Γιάννη, φτάσαμε». Ο σκηνογράφος Ντίνος Πετράτος καθόταν στην μπροστινή θέση του ταξί, τη νύχτα της Τετάρτης. Στράφηκε στο πίσω κάθισμα, όπου είχε καθίσει ο ποιητής, κριτικός θεάτρου και μεταφραστής Γιάννης Βαρβέρης. Επέστρεφαν από μια έξοδο σε ταβέρνα με φίλους. Ο Γιάννης Βαρβέρης είχε γείρει το κεφάλι στο κάθισμα. Ετσι απλά είχε αφήσει την τελευταία του πνοή από ανακοπή καρδιάς. Ηταν μόλις 56 ετών. Και παρά τα σοβαρά προβλήματα υγείας που είχε επί χρόνια, πήρε μέχρι το τέλος δυνατές γεύσεις ζωής, διασκέδασης, κεφιού, συντροφιάς.

Η είδηση έμοιαζε απίστευτη χθες το πρωί όταν άρχισε να γίνεται γνωστή. «Τα τελευταία 17 χρόνια κέρδιζε κάθε μέρα τη ζωή του, πόντο πόντο. Κάθε μέρα ήταν μια μάχη», λέει η κριτικός λογοτεχνίας στην «Κ», Ελισάβετ Κοτζιά.

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1955 και σπούδασε νομικά. Σε ηλικία 20 χρόνων εξέδωσε την πρώτη του ποιητική συλλογή («Εν φαντασία και λόγω», εκδ. Κούρος). Στη συνέχεια συνεργάστηκε με τις εκδόσεις Υψιλον και από το 2000 η ποιητική στέγη του ήταν οι εκδόσεις Κέδρος, απ’ όπου κυκλοφορούν τα βιβλία «Ποιήματα 1975-1996», «Στα ξένα», «Πεταμένα λεφτά», «Σα μουσική, τη νύχτα» (γαλλικά ποιήματα αποχαιρετισμού), «Ο άνθρωπος μόνος». Τον επόμενο μήνα έχει προγραμματιστεί να κυκλοφορήσει η τελευταία, πλέον, συλλογή του, με τίτλο «Βαθέος γήρατος». Παράλληλα με την ποίηση, ο Γιάννης Βαρβέρης υπηρέτησε την κριτική θεάτρου (από το 1976 στα περιοδικά «Τομές» και «Η λέξη», από τον Σεπτέμβριο του 1989 στην «Κ»). Ποίηση, κριτική αλλά και μετάφραση ήταν οι γραπτές του δράσεις. Ο Γιάννης Βαρβέρης μετέφρασε Αριστοφάνη, Μένανδρο, Μολιέρο, Μαριβώ, Ουίτμαν, Σαντράρ, Πρεβέρ, Μπρόζεκ, Κάριγκτον, Φερέ, Μπρασένς κ.ά. που κυκλοφορούν στις εκδόσεις Κούρος, Νεφέλη, Υψιλον, Δωδώνη, Πατάκης, ενώ τα δοκίμια και οι κριτικές θεάτρου έχουν εκδοθεί από τις εκδόσεις Σοκόλης, Καστανιώτης, Εστία.

Μεγαλώνοντας με λέξεις

Τι έμαθε από τις λέξεις; «Εμαθα μέσω αυτών να ξαναλέω λιγάκι (πολύ λίγο) ποιητικά τον κόσμο. Επίσης, θαρρώ πως έμαθα, μέσω της ιστορίας τους, και λίγη ιστορία. Με “προδίδουν” όμως τώρα. Φανατικός του έρωτά τους, δεν μπορώ να τις εγκαταλείψω για την τεχνολογική αλφάβητο, απαραίτητη για την επιβίωσή μας. Μπορεί έτσι, όλοι εμείς, οι εραστές των λέξεων, να απομείνουμε στη συνείδηση των επερχόμενων ή των ήδη επελθόντων ως γραφικά απολιθώματα. Αλλά να σας πω και κάτι άλλο: δεν θα προτιμούσα, ως γελοίος παλίμπαις, να παρασταίνω τώρα τον τεχνογνώστη, να υποδύομαι δηλαδή έναν βηματισμό, που δεν μου ανήκει. Είμαι πια 45 χρόνια όμηρος των λέξεων. Δεν έχω αληθινή αναπνοή για νέους φανατισμούς...», έλεγε σε συνέντευξή του το 2000. Κάπως έτσι μιλούσε ο Γιάννης Βαρβέρης: συμπυκνώντας στον λόγο του την τεράστια παιδεία του, πασπαλίζοντας τα λόγια του με οξύ και συχνά αυτοσαρκαστικό χιούμορ, επιμένοντας να ανακαλεί και να μας θυμίζει λέξεις που έχουν πια χαθεί από το λεξιλόγιο των πολλών. Και βεβαίως, όπως ομολογεί, δεν συνήθισε ποτέ το πληκτρολόγιο του κομπιούτερ. Ολα, κριτικές, σχόλια ή απόψεις, έφταναν σε χρόνο ρεκόρ, πάντα χειρόγραφες. Αν καμιά φορά οι χρόνοι της εφημερίδας ήταν ασφυκτικοί, υπαγόρευε το σχόλιό του, ζητώντας αμέσως μετά να του το ξαναδιαβάσουμε, χωρίς να παραλείψουμε ούτε ένα σημείο στίξης.

Η Εταιρεία Συγγραφέων εξέφρασε «την άφατη θλίψη της» για τον «εξέχοντα ποιητή της γενιάς του ’70 και από τους εγκυρότερους θεατρικούς κριτικούς μας». Την οδύνη για τον θάνατό του εξέφρασαν με ανακοινώσεις τους ο Οργανισμός Διαχείρισης Εργων Λόγου, το ΚΘΒΕ, το Σπίτι της Κύπρου, οι εκδόσεις Κέδρος.

Στην Αθήνα, την πόλη που του άρεσε τόσο πολύ να διασχίζει, στον Αγιο Διονύσιο Αρεοπαγίτη θα ψαλεί τη Δευτέρα, στις 12 το μεσημέρι, η εξόδιος ακολουθία. Θ’ ακολουθήσει η ταφή του στο Β’ Νεκροταφείο Αθηνών.

Πέμπτη 26 Μαΐου 2011

Μουσικό και οικολογικό φεστιβάλ στο Γουδή, στις 5 Ιουνίου


Συμμετέχουν οι Liebe, Cayetano, Imam Baildi, The Burger Project και ο Φοίβος Δεληβοριάς

Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός. Και εφόσον πέρυσι στο
Earth Wind and Music Festival

Το πρωτότυπο αυτό οικολογικό ταξίδι, που έχει ως όχημά του τον πολιτισμό και αφορμή του αποτελεί το περιβάλλον και η προστασία του, αυτή τη φορά θα πραγματοποιηθεί νωρίτερα, στις 5 Ιουνίου, και μάλιστα στην Αθήνα, στο Ολυμπιακό Κέντρο Γουδή (Ολυμπιακά Ακίνητα - Ιππικός Ομιλος).

Στόχος των διοργανωτών είναι με τη βοήθεια της μουσικής να γιορτάσουν μαζί με τους επισκέπτες την Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος, μια οικολογική γιορτή που τελεί υπό την αιγίδα του Υπουργείου Περιβάλλοντος, Ενέργειας & Κλιματικής Αλλαγής. Επιθυμία τους είναι το Earth Wind & Music Festival να αποτελέσει έναν ετήσιο θεσμό, να συνδέσει το όνομα και τις δράσεις του με την προστασία του περιβάλλοντος και την κοινωνική ευθύνη. Πρέσβειρα και της φετινής διοργάνωσης θα είναι η Πέμη Ζούνη.

Το «παρών» θα δώσουν οι Imam Baildi, The Burger Project, Liebe, Cayetano και ο Φοίβος Δεληβοριάς, οι οποίοι μαζί με τη μουσική και τα τραγούδια τους θα επιχειρήσουν να δώσουν το δικό τους οικολογικό μήνυμα.

«Η ατομική πρωτοβουλία είναι το κλειδί για τη σωτηρία του πλανήτη. Το μόνο που χρειάζεται είναι να γίνει για όλους μας μια μικρή καθημερινή συνήθεια» δηλώνουν οι Imam Baildi.

Τα μέλη του The Burger Project σημειώνουν, με το χιούμορ που τους διακρίνει, ότι «το μόνο που πρέπει να φοβόμαστε είναι μη μας πέσει ο ουρανός στο κεφάλι. Επειδή κοντεύει να συμβεί και αυτό, ας αναστηλώσουμε τον ετοιμόρροπο οίκο μας. Αρκετούς σοβάδες έχουμε φάει στο κεφάλι».

Οι Liebe, από τη μεριά τους, τονίζουν την ενεργή συμμετοχή όλων για τη διάσωση του πλανήτη, με το χαρακτηριστικό «Earth is calling...».

Αξίζει να σημειωθεί και η συνεργασία με το Πολυτεχνείο Αθηνών, ήδη από το 2010 – όσον αφορά την παρασκευή ειδικού βιοκαυσίμου για χρήση στις γεννήτριες του Φεστιβάλ αντί ηλεκτρικού ρεύματος. Για τον σκοπό αυτόν οργανώνεται συλλογή λαδιών τα οποία αποστέλλονται στη μονάδα παραγωγής βιοκαυσίμων του Πολυτεχνείου, ώστε να δημιουργηθεί και να παραχωρηθεί η απαιτούμενη ποσότητα για το φεστιβάλ.

Σημεία προπώλησης εισιτηρίων
Η προπώληση έχει ήδη αρχίσει: tickethouse.gr - ticketrpo.gr - tickethour.com - Public (και στα πέντε καταστήματα της Αττικής) - από τα μηχανήματα EasyPay της τράπεζας Πειραιώς - στο τηλ. 2111 805.555. Γενική είσοδος: 15 ευρώ.

Περισσότερες πληροφορίες στο – είχε διεξαχθεί στην Αρχαία Ολυμπία τον Ιούλιο – έδωσαν το «παρών» περισσότεροι από 5.000 επισκέπτες , γιατί να μην επαναληφθεί και εφέτος.
www.earthwindmusic.gr

Τετάρτη 25 Μαΐου 2011

Ο πολιτισμός ωφελεί σοβαρά την υγεία

Οι επισκέψεις σε θέατρα, συναυλίες, γκαλερί και μουσεία ωφελούν σοβαρά την υγεία (και κυρίως των ανδρών), σύμφωνα με μελέτη ερευνητών στη Νορβηγία.

Η μελέτη που δημοσιεύεται στο επιστημονικό περιοδικό «Journal of Epidemiology and Community Health» έδειξε ότι όσο πιο συχνά ένα άτομο συμμετείχε σε πολιτιστικές δραστηριότητες τόσο μεγαλύτερα ήταν τα οφέλη για την υγεία του.

Προκειμένου να καταλήξουν στα συμπεράσματά τους οι ερευνητές πέρασαν από συνέντευξη 50.797 ενήλικες Νορβηγούς. Οι συμμετέχοντες δέχθηκαν ερωτήσεις σχετικά με την υγεία τους, το πόσο ικανοποιημένοι αισθάνονταν με τη ζωή τους καθώς και σχετικά με τα επίπεδα άγχους και κατάθλιψης που ένιωθαν.

Δημιουργικός και δεκτικός πολιτισμός

Οι εθελοντές απάντησαν επίσης σχετικά με τη συμμετοχή τους σε δύο διαφορετικά πολιτιστικά πεδία: το ένα αφορούσε τη δημιουργική ενασχόληση με τα πολιτιστικά και το άλλο τη δεκτική ενασχόληση με τα πολιτιστικά. Η δημιουργική ενασχόληση με τον πολιτισμό αφορά το να παίζει το ίδιο το άτομο κάποιο μουσικό όργανο, να τραγουδά σε χορωδία, να ζωγραφίζει, να παίζει θέατρο κ.α. Η δεκτική ενασχόληση με τον πολιτισμό συνίσταται στο να επισκέπτεται κάποιος εκθέσεις ζωγραφικής, μουσεία, να πηγαίνει σε συναυλίες, στο θέατρο κ.α.

Και οι δύο τύποι πολιτιστικής δραστηριότητας φάνηκε ότι συνδέονταν με καλή υγεία, ικανοποίηση με τη ζωή, χαμηλά επίπεδα στρες και κατάθλιψης ακόμη και όταν ελήφθησαν υπόψη παράγοντες όπως το κοινωνικό υπόβαθρο και η οικονομική κατάσταση των συμμετεχόντων.

Ανδρες του … θεάτρου, γυναίκες των αθλητικών αγώνων

Συγκεκριμένα στους άνδρες, η θετική επίδραση για την υγεία ήταν εντονότερη όταν εκείνοι έπαιρναν τη «δόση» κουλτούρας μέσω της δεκτικής πολιτιστικής δραστηριότητας και όχι της δημιουργικής – η θετική επίδραση ήταν μάλιστα η ίδια είτε παρακολουθούσαν θεατρικές παραστάσεις, είτε συναυλίες , είτε εκθέσεις ζωγραφικής είτε επισκέπτονταν μουσεία. Πάντως στους άνδρες άρεσε επίσης να κάνουν εθελοντική εργασία, να ασχολούνται με δραστηριότητες στο ύπαιθρο και να κάνουν φυσική άσκηση.

Οι γυναίκες από την πλευρά τους που πήγαιναν συχνά στη Θεία Λειτουργία ή σε αθλητικούς αγώνες δήλωναν πιο υγιείς και ικανοποιημένες με τη ζωή τους.

Όπως σημείωσε στο LiveScience ο επικεφαλής της μελέτης Κένραντ Κούιπερς από το Νορβηγικό Πανεπιστήμιο Επιστήμης και Τεχνολογίας «σε ό,τι αφορούσε τα δύο φύλα οι άνδρες φάνηκε να αποκομίζουν περισσότερα οφέλη για την υγεία όταν ασχολούνταν με τη δεκτική ενασχόληση με τα πολιτιστικά σε σύγκριση με τις γυναίκες». Πάντως, ο ερευνητής τόνισε πως σχετικά και με τα δύο φύλα, σε όσες περισσότερες πολιτιστικές δραστηριότητες συμμετείχε το άτομο, τόσο πιο ευτυχισμένο ένιωθε.

Μπομπ Ντίλαν: Ενας θρύλος, ετών 70

Εβδομήντα ολόκληρα χρόνια κλείνουν σήμερα από τότε που ο Μπομπ Ντίλαν γεννήθηκε ως Ρόμπερτ Αλαν Ζίμερμαν στο Ντουλούθ της Μινεσότα. Ως μουσικός έχει κάνει τα πάντα. Οσο μεγαλώνει όμως ο Ντίλαν τόσο πιο δραστήριος δείχνει. Η ζωντάνια του φάνηκε και στη συναυλία που έδωσε πέρσι στη Μαλακάσα.

Τρίτη 24 Μαΐου 2011

11ο Ευρωπαϊκό Φεστιβάλ Τζαζ στην Τεχνόπολις

Μουσικά σχήματα από δώδεκα χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Ουγγαρία, Σλοβακία, Πορτογαλία, Δανία, Ισπανία, Αυστρία, Ολλανδία, Ελλάδα, Τσεχία, Σουηδία, Λουξεμβούργο και Βέλγιο-κατά σειρά εμφάνισης-), αλλά και σπουδαίοι Έλληνες καλλιτέχνες συμμετέχουν στο σημαντικό αυτό πολιτιστικό θεσμό της πόλης.

Εφέτος, για πρώτη φορά, το Φεστιβάλ φιλοξενεί ένα μικρό αφιέρωμα στους ήχους της Balkan Jazz με καλεσμένους τους Fanfara Tirana από την Αλβανία, καθώς και το Τρίο Μάρθας Μαυροειδή, τον Παντελή Στόικο & Trio Balcano και το GoJam Group από τη χώρα μας, ενώ δεν λείπει από το πρόγραμμα η μοναδική Big Band του Δήμου Αθηναίων, η οποία στην έναρξη του προγράμματος θα εμφανιστεί με την Ελληνοδανέζα συνθέτρια και ερμηνεύτρια Veronica Mortensen.

Στο πλαίσιο του Φεστιβάλ θα πραγματοποιηθεί και η έκθεση τζαζ φωτογραφίας των Χρήστου Κοψαχείλη και Λευτέρη Αρβανίτη.

Συγκεκριμένα το Φεστιβάλ, που αποτελεί προϊόν της καλλιτεχνικής συνεργασίας της Ενωμένης Ευρώπης κι έχει εξελιχθεί σε σημαντικό πολιτιστικό θεσμό για τα μουσικά δρώμενα της Αθήνας, θα φιλοξενήσει τα πλέον αντιπροσωπευτικά συγκροτήματα στο είδος, με διεθνή καριέρα και καταξίωση, ερμηνεύοντας ένα μεγάλο φάσμα ακουσμάτων.

Την χώρα μας θα εκπροσωπήσει το Τρίο Νίκου Αναδολή, που επελέγη από την τριμελή επιτροπή, η οποία συστάθηκε για το λόγο αυτό από τους: Γιώργο Κοντραφούρη (λέκτορα στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο, καταξιωμένο jazzman), Γιώργο Χαρωνίτη (συνεκδότη του περιοδικού Jazz & Τζαζ) και Γιώργο Χατζηνάσιο (γνωστό μουσικοσυνθέτη).

Κατά την διάρκεια του Φεστιβάλ θα δοθούν από τρεις συναυλίες την ημέρα και η διάρκεια τους θα ολοκληρώνεται έως τα μεσάνυκτα. Όπως κάθε χρόνο, την αυλαία θα ανοίξει η Big Band του Δήμου Αθηναίων με ένα ξεχωριστό πρόγραμμα, ενώ εφέτος θα κλείσει και τη διοργάνωση.

Το αναλυτικό πρόγραμμα έχει διαμορφωθεί ως εξής:

Τρίτη 24 Μαϊου 2011

21:00 Big Band Δήμου Αθηναίων & Veronica Mortensen

22:00 GoJam Group

23.00 Fanfara Tirana

Τετάρτη 25/5

21.00 Hybrid Trio + 1 (Ουγγαρία)

22.00 Katarina Koscova & The Illusions Trio (Σλοβακία)

23.00 Bernardo Sassetti Trio (Πορτογαλία)

Πέμπτη 26/5

21.00 Ibrahim Electric (Δανία)

22.00 Nono Garcia & Tito Alcedo (Ισπανία)

23.00 Michaela Rabitsch & Robert Pawlik (Αυστρία)

Παρασκευή 27/5

21.00 Παντελής Στόικος & Trio Balkano

22.00 Marzio Scholten Quartet (Ολλανδία)

23.00 Τρίο Νίκου Αναδολή (Ελλάδα)

Σάββατο 28/5

21.00 Τρίο Μάρθας Μαυροειδή

22.00 Ondrej Kabrna Trio (Τσεχία)

23.00 Nils Berg Cinemascope (Σουηδία)

Κυριακή 29/5

21.00 David Laboriel Trio (Λουξεμβούργο)

22.00 Christian Mendoza Group (Βέλγιο)

23.00 Big Band Δήμου Αθηναίων

Τέλος, στο πλαίσιο του εμπλουτισμού του σημαντικού αυτού πολιτιστικού θεσμού για τα μουσικά δρώμενα της Αθήνας, θα πραγματοποιηθεί, παράλληλα και η έκθεση τζαζ φωτογραφίας των Χρήστου Κοψαχείλη και Λευτέρη Αρβανίτη.

Δευτέρα 23 Μαΐου 2011

64ο φεστιβάλ Κανών: Το «Δέντρο της ζωής» ο μεγάλος νικητής


Το «Δέντρο της ζωής» του Τέρενς Μάλικ με πρωταγωνιστές τον Μπραντ Πιτ ,τον Σον Πεν και την Τζέσικα Τσαστέιν είναι ο μεγάλος νικητής του 64ου φεστιβάλ των Καννών. Το ουμανιστικό φιλμ απέσπασε το ανώτατο βραβείο της διοργάνωσης, τον Χρυσό Φοίνικα.

Ο Μάλικ ,ένας γκουρού της διανόησης ήταν απών από την τελετή. Στην θέση του παρέλαβαν τον Χρυσό Φοίνικα από τα χέρια της Τζέιν Φόντα ο Μπιλ Πόλαντ και η Ντίντι Γκάρντνερ δυο από τους παραγωγούς της ταινίας. Ας σημειωθεί ότι ο Τέρενς Μάλικ δεν είχε έρθει καθόλου στις Κάννες, αφού αποφεύγει τις δημόσιες εμφανίσεις «αφήνοντας το έργο να μιλήσει από μόνο του» στην συνέντευξη Τύπου της ταινίας που είχε προηγηθεί πριν από μερικές μέρες.
Μια αμερικανίδα ηθοποιός, η Κίρστεν Ντανστ απέσπασε το βραβείο γυναικείας ερμηνείας για την «Μελαγχολία» του Λαρς φον Τρίερ ,του «κακού» παιδιού της εφετινής διοργάνωσης λόγω των δηλώσεών του περί ναζισμού. Η απουσία όμως της Τίλντα Σουίντον από τα βραβεία θα πρέπει να θεωρηθεί, τουλάχιστον άδικη γιατί η δουλειά της στο «We need to talk about Kevin» είναι ασυγκρίτως ανώτερη από της Ντανστ.

Η ειρωνεία είναι ότι το βραβείο σκηνοθεσίας δόθηκε σε έναν άλλο δανό σκηνοθέτη, τον νεαρό Νίκολας Γουίντνιγκ Ρεφν που σκηνοθέτησε την αμερικανική περιπέτεια «Drive» με πρωταγωνιστή τον Ράιαν Γκόσλινγκ τον οποίο και ευχαρίστησε ιδιαιτέρως .

Πλην εξαιρέσεων πάντως μοιρασμένα και σε γενικές γραμμές δίκαια ήταν τα βραβεία που αποφάσισε η κριτική επιτροπή της 64ης διοργάνωσης, πρόεδρος της οποίας ήταν ο αμερικανός ηθοποιός και σκηνοθέτης Ρόμπερτ Ντε Νίρο.

Μια ταινία που θα ήταν αδύνατον να απουσιάζει από τα βραβείο είναι τα βραβεία είναι το «Παιδί με το ποδήλατο» των αδελφών Ζαν Πιέρ και Λικ Νταρντέν. Οντως το «Παιδί με το ποδήλατο» που εξετάζει την περίπτωση ενός νεαρού παιδιού που προσπαθεί να τα βγάλει πέρα μόνος και αβοήθητος, μοιράστηκε το Μεγάλο βραβείο της επιτροπής μαζί με το «Once upon a time in Anatolia» του τούρκου Νούρι Μπίλγκε Τζεϊλάν.

Ο γάλλος ηθοποιός Ζαν Ντιζαρντέν απέσπασε το βραβείο ανδρικής ερμηνείας για το «Artist», μια βωβή ασπρόμαυρη ταινία του Μισέλ Χαζαναβίσιους στην οποία υποδύεται έναν σταρ του βωβού κινηματογράφου και δεν λέει ούτε μια λέξη!

Τέλος το βραβείο σεναρίου δόθηκε στην ισραηλινή ταινία «Footnote» του Τζόζεφ Τσένταρ, ενώ το ειδικό βραβείο της επιτροπής δόθηκε στην γαλλική ταινία «Polisse» της Μαιουάν, ένα σκληρό φιλμ που εξετάζει την δράση του Σώματος Προστασίας Παιδιών της γαλλικής αστυνομίας.

Μια ακόμη αδικία των βραβείων είναι η παντελής απουσία της ταινίας «L’ Havre» του Ακι Καουρισμάκι. Δεν βραβεύθηκε πουθενά, αρκούμενη απλώς στο βραβείο της διεθνούς ένωσης κριτικών κινηματογράφου (Fipresci).

Τα βραβεία
Χρυσός Φοίνικας: «Το δέντρο της ζωής» του Τέρενς Μάλικ

Μεγάλο βραβείο της επιτροπής: Εξ’ ημισείας στο «Παιδί με το ποδήλατο» των αδελφών Νταρντέν και «Κάποτε στην Ανατολή» του Νούρι Μπίλγκε Τσεϊλάν

Βραβείο σκηνοθεσίας: Νίκολας Γουίντνιγκ Ρεφν («Drive»)

Βραβείο ανδρικής ερμηνείας: Ζαν Ντιζαρντέν («The artist»)

Βραβείο γυναικείας ερμηνείας: Κίρστεν Ντανστ («Μελαγχολία»)

Ειδικό βραβείο επιτροπής: «Polisse»

Βραβείο σεναρίου: «Foοtnote»


Πηγή ΤΟ ΒΗΜΑ

Πέμπτη 19 Μαΐου 2011

Αποβλήθηκε από τις Κάννες ο Λαρς Φον Τρίερ


«Ανεπιθύμητη προσωπικότητα» είναι πλέον ο Λαρς Φον Τρίερ για το Φεστιβάλ των Καννών μετά τα χθεσινά του φιλοναζιστικά σχόλια στην συνέντευξη Τύπου της ταινίας του.

«Ανεπιθύμητη προσωπικότητα» είναι πλέον ο Λαρς Φον Τρίερ για το Φεστιβάλ των Καννών μετά τα χθεσινά του φιλοναζιστικά σχόλια στην συνέντευξη Τύπου της ταινίας του.

Σε ανακοίνωσή τους, οι διοργανωτές αναφέρουν πως ο Δανός σκηνοθέτης αποβάλλεται από το φεστιβάλ και αποτελεί πλέον persona non grata.

«Το διοικητικό συμβούλιο εκφράζει τη λύπη του που αυτή η διοργάνωση χρησιμοποιήθηκε από τον Λαρς Φον Τρίερ για να εκφραστούν σχόλια που είναι απαράδεκτα, ανυπόφορα και αντίθετα με τα ιδανικά της ανθρωπιάς και της γενναιοδωρίας που διατρέχουν την ίδια την ύπαρξη του φεστιβάλ», αναφέρουν οι υπεύθυνοι στην ανακοίνωσή τους.

«Το διοικητικό συμβούλιο καταδικάζει σθεναρά αυτά τα σχόλια και χαρακτηρίζει τον Λαρς Φον Τρίερ persona non grata στο Φεστιβάλ των Καννών, με άμεση ισχύ», προσθέτει η ανακοίνωση.

Εκπρόσωπος του Φεστιβάλ δήλωσε, πάντως, ότι η ταινία Melancholia θα μπορεί να συνεχίσει την κούρσα της για τον Χρυσό Φοίνικα.

Σύμφωνα με κάποιον που συμμετείχες στην έκτακτη συνεδρίαση του διοικητικού συμβουλίου, ο Λαρς Φον Τρίερ «εξακολουθεί να συμμετέχει στο διαγωνισμό, όμως παρακλήθηκε να φανεί διακριτικός: έτσι, αν βραβευθεί την Κυριακή, του ζητήθηκε να μην έρθει να παραλάβει το βραβείο του».

Τόνισε ότι δεν γνωρίζει εάν στο μέλλον θα επιτραπεί ξανά η παρουσία του σκηνοθέτη στο φεστιβάλ.

Η πρωτοφανής αυτή κίνηση έρχεται παρά τις εξηγήσεις που έδωσε ο Λαρς Φον Τρίερ και τη συγγνώμη που ζήτησε.

Ερωτηθείς σε συνέντευξη Τύπου χθες για τις γερμανικές του ρίζες, ο Λαρς Φον Τρίερ είπε: «Για πολύ καιρό πίστευα ότι ήμουν εβραίος και ήμουν ευτυχισμένος που ήμουν εβραίος». «Ύστερα ανακάλυψα ότι ήμουν στην πραγματικότητα ναζί. Η οικογένειά μου προέρχεται από τη Γερμανία. Και αυτό μου έδωσε και κάποια ικανοποίηση. Τι να πω; Καταλαβαίνω τον Χίτλερ. Συμπάσχω μαζί του».

«Δεν εννοώ ότι είμαι υπέρ του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου και δεν είμαι κατά των Εβραίων», συνέχισε.

«Στην πραγματικότητα είμαι πολύ υπέρ τους. Όλων των Εβραίων. Καλά, το Ισραήλ είναι μπελάς», είπε. Σταμάτησε για λίγο και έπειτα συνέχισε: «Πώς να το πω αυτό; ΟΚ. Είμαι ναζί».

Μετά τις προκλητικές δηλώσεις του και αφού οι διοργανωτές του φεστιβάλ του ζήτησαν εξηγήσεις, ο Λαρς φον Τρίερ ζήτησε συγγνώμη με δήλωσή του.

«Αν πλήγωσα κανένα αυτό το πρωί με όσα είπα στη συνέντευξη Τύπου, ειλικρινά ζητάω συγγνώμη. Δεν είμαι αντισημίτης ή προκατειλημμένος με οποιοδήποτε τρόπο και δεν είμαι ναζί».

Πηγή ΤΑ ΝΕΑ

Συναυλία για το Μητροπολιτικό Πάρκο Ελληνικού

Μουσική εκδήλωση για το Μητροπολιτικό Πάρκο Ελληνικού θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 22 Μαΐου, από τις 5 το απόγευμα έως το βράδυ.

Οι καλλιτέχνες και τα συγκροτήματα που συμμετέχουν είναι:

Γιώργος Μεράντζας, Γιώργος Τζώρτζης, Καλλιόπη Βέττα, Γιάννης Κ. Ιωάννου, Ρίτα Αντωνοπούλου και Λευτέρης Πουλιού, Χρήστος Κωνσταντίνου, Στάθης Δρογώσης, Δανάη Παναγιωτοπούλου, Γεωργία Βεληβασάκη, Ηλίας Λιούγκος, Λόλεκ, Ηλίας Βαμβακούσης, Δημήτρης Αρναούτης, Χάνομαι γιατί ρεμβάζω, Σπύρος Γραμμένος, Ζακ Στεφάνου, Πάνος Μουζουράκης, Νίκος Πλάτανος και Νεφέλη Κουρή, Ομάδα κρουστών εθνικού Μετσόβειου Πολυτεχνείου, ElektroBalkana, Drama Queen, Sun of beach, Lost bodies.

Η συναυλία θα γίνει στον προαύλιο χώρου του γηπέδου μπάσκετ στις Ολυμπιακές εγκαταστάσεις του Ελληνικού. Πρόσβαση από Παραλιακή Λεωφ. Ποσειδώνος (τραμ: 1η στάση Αγ.Κοσμά).

Η συναυλία πραγματοποιείται από την «Επιτροπή Αγώνα για το Μητροπολιτικό Πάρκο Ελληνικού», με τη στήριξη του δήμου Ελληνικού-Αργυρούπολης, στο πλαίσιο μιας σειράς πολιτιστικών εκδηλώσεων με γενικό τίτλο: «Φεστιβάλ αντίστασης και δημιουργίας στο Ελληνικό».

Τετάρτη 18 Μαΐου 2011

Στον Φίλιπ Ροθ το διεθνές βραβείο Μπούκερ 2011


Στον μεγαλύτερο εν ζωή αμερικανό πεζογράφο, τον Φίλιπ Ροθ, απονεμήθηκε το σημαντικό Διεθνές Βραβείο Man Booker 2011, όπως ανακοινώθηκε σήμερα στο διεθνές φεστιβάλ συγγραφέων στο Σίδνεϊ της Αυστραλίας.

Παρουσιάζοντας τον νικητή, ο πρόεδρος της κριτικής επιτροπής Ρικ Γκεκόσκι, είπε πως «για πενήντα χρόνια τα βιβλία του Ροθ έχουν διεγείρει, προκαλέσει και ψυχαγωγήσει ένα τεράστιο κοινό που συνεχώς αυξάνεται».

«Η φαντασία του δε μας βοήθησε μόνο να επαναπροσδιορίσουμε την ιδέα της εβραϊκής ταυτότητας, το έργο του έχει δώσει μια νέα πνοή στη μυθοπλασία γενικά, όχι μόνο την αμερικάνικη» συνέχισε ο πρόεδρος.

«Η καριέρα του είναι αξιοσημείωτη επειδή ξεκίνησε σε ένα υψηλό ποιοτικά επίπεδο και εξακολουθεί να βελτιώνεται. Στα πενήντα και στα εξήντα του χρόνια, σε ηλικία δηλαδή που το έργο των συγγραφέων συνήθως ατονεί, εκείνος έγραψε μια σειρά μυθιστορημάτων υψηλότατου επιπέδου και μακρόπνοης ποιότητας. Το πιο πρόσφατο από αυτά το «Nemesis» (προσεχώς στα ελληνικά απ’ τις εκδόσεις Πόλις) ένα ζωντανό, αξέχαστο, γεμάτο ψυχή βιβλίο όπως και τα υπόλοιπα που έχει γράψει» κατέληξε ο Ρικ Γκεκόσκι υμνώντας το λογοτεχνικό μεγαλείο του Ροθ.

Ο 78χρονος Φίλιπ Ροθ αφού ευχαρίστησε την επιτροπή δήλωσε: «Μια από τις σημαντικότερες χαρές που απολαμβάνω ως συγγραφέας είναι ότι το έργο μου διαβάζεται απ’ ένα παγκόσμιο κοινό, παρόλα τα “καρδιακά επεισόδια” που συνεπάγεται η μετάφρασή του. Ελπίζω ότι αυτό το βραβείο θα προσελκύσει το ενδιαφέρον των αναγνωστών που μέχρι σήμερα δεν είναι εξοικειωμένοι με το έργο μου. Είναι μεγάλη μου τιμή και είμαι ευτυχής που λαμβάνω αυτό το βραβείο».

To Διεθνές Βραβείο Booker, που καθιερώθηκε το 2005, απονέμεται κάθε δυο χρόνια σε έναν συγγραφέα για το σύνολο του έργου του και συνοδεύεται από το χρηματικό ποσό των 60.000 λιρών Αγγλίας. Στο παρελθόν το έχουν λάβει ο νιγηριανός Τσινούα Ατσέμπε, ο αλβανός Ισμαήλ Κανταρέ και η καναδέζα διηγηματογράφος Άλις Μονρό. Φέτος η λίστα των υποφηφίων ήταν ιδιαιτέρως ανταγωνιστική.

Ο Ροθ αναδείχθηκε νικητής ανάμεσα σε διακεκριμένους συγγραφείς όπως οι αμερικανίδες Αν Τάιλερ και Μέριλιν Ρόμπινσον, ο βρετανός Φίλιπ Πούλμαν, ο κινέζος Σου Τονγκ, ο αυστραλός Ντέιβιντ Μαλούφ και ο πλέον γνωστός Τζον Λε Καρέ που όταν ανακοινώθηκαν οι υποψηφιότητες ζήτησε να εξαιρεθεί απ’ την διαδικασία.

Ο Φίλιπ Ρόθ έχει γράψει 31 μυθιστορήματα, μεταξύ αυτών η αριστουργηματική άτυπη τριλογία «Αμερικανικό ειδύλλιο» (1997), «Παντρεύτηκα έναν κομμουνιστή» (1998) και «Το ανθρώπινο στίγμα» (2000) και έχει σαρώσει όλα τα σημαντικά λογοτεχνικά βραβεία της πατρίδας του.

Σήμερα, μετά από αυτή τη βράβευση, του λείπει μόνο το Νομπέλ Λογοτεχνίας και πολλοί πιστεύουν ότι η πεισματική άρνηση της Σουηδικής Ακαδημίας να του το απονείμει την εκθέτει πάρα πολύ.

Το σύνολο του έργου του Φίλιπ Ροθ κυκλοφορεί στα ελληνικά καθώς έχει ορκισμένους αναγνώστες και στη χώρα μας.

Πηγή: http://www.tovima.gr/

Δευτέρα 16 Μαΐου 2011

Η Διεθνής Ημέρα Μουσείων αρχίζει από το Σαββατοκύριακο


Ανοιχτά και με ελεύθερη είσοδο για το κοινό μέχρι και τις 18 Μαΐου

Με εκδηλώσεις κάθε είδους αλλά προ πάντων με ελεύθερη είσοδο για το κοινό και σε μερικές περιπτώσεις με διευρυμένο ωράριο τα μουσεία της χώρας γιορτάζουν για την Διεθνή Ημέρα Μουσείων στις 18 Μαΐου αρχίζοντας μάλιστα από αυτό το Σαββατοκύριακο. Ο εορτασμός έχει φέτος ως γενικό θέμα τα «Μουσεία και τη Μνήμη», με επιμέρους αναφορές στις συλλογές και τα τεκμήρια, την ιστορία των μουσείων, τις ξεχασμένες μνήμες, τη σχέση μνήμης, κοινωνίας και ταυτότητας και ακόμη την πολιτιστική προσφορά της Αφρικής στον κόσμο.

Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο. «Καταλόγια» από την ομάδα «Κύκλος». Παρουσίαση τελετουργικής παράστασης τριών ελληνικών παραλογών με θέμα τη θυσία (17 Μαΐου, ώρα 21.00). Εκπαιδευτικό πρόγραμμα για παιδιά 5-12 ετών με θέμα «Το τελετουργικό του γάμου στην αρχαιότητα και σήμερα» (22 Μαΐου, ώρες 11.00-12.00 και 12.15-1.15)

Μουσείο Ακρόπολης. Στις 18 Μαΐου το μουσείο θα είναι ανοιχτό από τις 8 το πρωί έως τις 12 τα μεσάνυχτα και η είσοδος θα είναι ελεύθερη. Στις 8: 30 μ το μουσείο θα φιλοξενήσει στο προαύλιό του τη Συμφωνική Ορχήστρα και τη Μικτή Χορωδία του Δήμου Αθηναίων.

Μουσείο Μπενάκη (Κτίριο Πειραιώς). «Ερχομαι από την Ακτή Ελεφαντοστού» _ Εισαγωγή στην αφρικανική τέχνη. «Παραμύθια του φεγγαριού» από την Σάσα Βούλγαρη (14 Μαΐου, ώρα 11.00). «Ιστορίες των αντικειμένων: Μορφές πρόσβασης στα τεκμήρια του Μουσείου Μπενάκη» (18 Μαΐου). Συνέδριο με θέμα «Ιδεολογία, Μουσειολογία, Αρχιτεκτονική» (20-21-22 Μαΐου)

Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης. Στις 14 Μαΐου το μουσείο θα είναι ανοιχτό από 18.30 ως 24.00 με ξεναγήσεις στις μόνιμες συλλογές, στην περιοδική έκθεση «The last grand tour. Οι σύγχρονοι περιηγητές στην Ελλάδα» και εικαστικό εργαστήρι για ενήλικες. Στις 15 Μαΐου, ώρες 11.00 _ 17.00 θα γίνουν ξεναγήσεις, παιδικές δραστηριότητες, εργαστήρια κ. α.

Επιγραφικό Μουσείο. Έκθεση με τίτλο «Χαράσσοντας στα γραμμένα» (18 Μαΐου)

Νομισματικό Μουσείο. Εκδήλωση για την Νύχτα Μουσείων με την προβολή του ψηφιακού έργου «The art of sleep» - «Η Τέχνη του Ύπνου» των Κορεατών Young - Hae Chang Heavy Industries. Στον αύλειο χώρο σε συνεργασία με το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (14 Μαΐου, ώρα 20:00). Εκδήλωση με τίτλο «Τα αρχαιολογικά ταξίδια του Ερρίκου Σλήμαν» (18 Μαΐου, ώρα 12.00)

Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο. Eκδήλωση με τίτλο «Περιπλανώμενη μνήμη» από την καλλιτέχνη Νάντια Παπαθεοδώρου (19 Μαΐου, ώρα 20.30.) Εκδήλωση με τίτλο «9 αντικείμενα, 9 άγνωστες ιστορίες». Το επιστημονικό προσωπικό του Μουσείου θα μυήσει τους επισκέπτες στις ιστορίες που κρύβονται πίσω από επιλεγμένα εκθέματα της μόνιμης έκθεσης. (22 Μαΐου, ώρες έναρξης: 9.30, 10.30, 11.30, 12.20, 13.30)

Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. «Εκμυστηρεύσεις». Μία δράση με οπτικοακουστικά και ηχητικά έργα από τη συλλογή του ΕΜΣΤ, που προτείνουν διαφορετικές προσεγγίσεις στο θέμα της μνήμης και της προσωπικής εκμυστήρευσης (18 Μαΐου)

Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης. Μουσικοθεατρική παρουσίαση δημοτικών τραγουδιών, εθίμων και δρώμενων της Άνοιξης με τίτλο «Τα εαρινά», σε συνεργασία με το Τμήμα Μουσικών Σπουδών του Α. Π. Θ. (18 Μαΐου, ώρα 19.30). Το μουσείο θα είναι ανοιχτό από τις 8 το πρωί ως τις 8 το βράδυ.

Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού. Έκθεση αντικειμένων - προσωπικών κειμηλίων, τα οποία θα φέρουν στο μουσείο οι επισκέπτες, οι οποίοι στις 15 και 18 Μαΐου, ώρα 12.00 θα αφηγηθούν τις ιστορίες τους. Επίσης: Έκθεση, προβολή ταινίας και μουσική εκδήλωση με τίτλο «Τοπίο και μνήμες: η περιοχή του Μουσείου Βυζαντινού Πολιτισμού». Αφήγηση λαϊκών παραμυθιών για ενήλικες από το «Κέντρο Μελέτης και Διάδοσης Μύθων και Παραμυθιών» (15 _ 22 Μαΐου)

Αρχαιολογικό Μουσείο Ιωαννίνων. Θεματική ξενάγηση για το ευρύ κοινό με τίτλο «Μνημεία και εθνική αφήγηση: παραδείγματα από την αρχαιολογική μαρτυρία στην Ήπειρο». Εκπαιδευτική εκδήλωση για μαθητές με τίτλο «Ροδόπη, ετών 16» (18 Μαΐου).

Ακρόπολη. Ξενάγηση για ΑμεΑ με θέμα «Η ανασκαφική δράση του 19ου αιώνα στην Ακρόπολη των Αθηνών». (18 Μαΐου)

Ιερό Αιγυπτίων θεών στην Μπρεξίζα Μαραθώνος. Ξενάγηση στον αρχαιολογικό χώρο (18 Μαΐου, ώρα 10.00-14.00. Πληροφορίες: 22940-551555)

Αρχαιολογικό Μουσείο Ναυπλίου. Εκπαιδευτικό πρόγραμμα για παιδιά 4-8 ετών με τίτλο «Ο Προίτος, η πανοπλία και οι δεκατέσσερις χρυσοί ρόδακες» (22 Μαΐου)

Αρχαιολογικό Μουσείο Πατρών. Εκπαιδευτική δράση σε συνεργασία με το Κέντρο Μελέτης και Διάδοσης Μύθων και Παραμυθιών με τίτλο «Παλιές Ιστορίες – Αρχαίες ψηφίδες» (14 και 15 Μαΐου, ώρα 11.30). Ομιλία του καθηγητή Αρχαιολογίας Ιωάννη Α. Παπαποστόλου με θέμα «Τα ψηφιδωτά των Πατρών» (18 Μαΐου, ώρα 20.00). Επίσης στις 18 Μαΐου το Αρχαιολογικό Μουσείο Πατρών και το Αρχαιολογικό Μουσείο Αιγίου θα έχουν διαιρημένο ωράριο: 8.30 - 15.00 και 18.30 - 22.30.

Αρχαία Ολυμπία. Εκδήλωση στο συνεδριακό κέντρο ΣΠΑΠ με τίτλο «Ολυμπία. Η Ιστορία των Μουσείων της» (18 Μαΐου, ώρα19.00).

Μουσείο Παλαιόπολης _ Μον Ρεπό, Κέρκυρα. Ξεναγήσεις με τίτλο «Η ιστορία ενός μουσείου, ιστορία μιας πόλης». (18 Μαΐου)

Αρχαιολογικό Μουσείο Δελφών. Ξεναγήσεις και εκπαιδευτικά προγράμματα για παιδιά, μαθητές, ηλικιωμένους και τα εγγόνια τους.

Αρχαιολογικό Μουσείο Χαλκίδας. Ξεναγήσεις στη μόνιμη έκθεση (18 Μαΐου, ώρα 10.00).

Αρχαιολογικό Μουσείο Καρύστου. Θεματική ξενάγηση με τίτλο «Μνήμες…χαμένες. Τα ταφικά έθιμα και οι πρακτικές στην αρχαιότητα: ομοιότητες και διαφορές με τη σημερινή εποχή». (18 Μαΐου, ώρες 10.00 και 12.00)

Αρχαιολογικό Μουσείο Αλμυρού. Ξεναγήσεις για μαθητές και το ευρύ κοινό και εκδήλωση μνήμης για τα 100 χρόνια από την ίδρυση του Μουσείου και για τον ιδρυτή του Νικόλαο Γιαννόπουλο (18 Μαΐου). Εκπαιδευτικό πρόγραμμα για παιδιά προσχολικής ηλικίας με θέμα το Νεολιθικό Πολιτισμό στη Θεσσαλία (19 Μαΐου).

Αρχαιολογικό Μουσείο Βόλου. Έκθεση έργων ζωγραφικής σε συνεργασία με τον Καλλιτεχνικό Οργανισμό του Δήμου Βόλου (20 Μαΐου)

Αρχαιολογικό Μουσείο Λαμίας. Ξεναγήσεις με θέμα «Μουσεία και μνήμη». (18 Μαΐου, ώρα 10)

Αρχαιολογικό Μουσείο Αταλάντης. Ξεναγήσεις με θέμα «Μουσεία και μνήμη». (18 Μαΐου, ώρα 10.00)

Αρχαιολογικό Συλλογή Ελάτειας. (18 Μαΐου, ώρα 10.00)

Διαχρονικό Μουσείο Λάρισας. Ομιλίες και φωτογραφική έκθεση με θέμα τις συλλογές του Μουσείου (19 Μαΐου, ώρα 18.00).

Πολυκεντρικό Μουσείο Αιγών. Ανοιχτή ημέρα για το κοινό στο Ανάκτορο των Αρχαίων Αιγών. Οι επισκέπτες θα έχουν τη δυνατότητα να παρακολουθήσουν τη διαδικασία εργασιών συντήρησης και αναστήλωσης του μνημείου. (18 Μαΐου)

Αρχαιολογικό Μουσείο Πέλλας. Διάλεξη με τίτλο «Η διάδοση του οικουμενικού πολιτισμού ως πολιτική διαφύλαξης της μνήμης» και καλλιτεχνικές εκδηλώσεις (18 Μαΐου).

Αρχαιολογικό Μουσείο Κομοτηνής. Εκδήλωση για τις ομάδες δημιουργικής απασχόλησης και ψυχοκινητικών δραστηριοτήτων με θέμα «Ξεχασμένες μνήμες: παίζοντας, κατασκευάζοντας και μαθαίνοντας» (18 Μαΐου).

Αρχαιολογικό Μουσείο Ρόδου. «Νέα ποίηση ανάμεσα σε αρχαίες μνήμες» : Ξενάγηση και απαγγελία ποίησης (18 Μαΐου, ώρα 20.30)

Αρχαιολογικό Μουσείο Χανίων. Εγκαίνια – επίσημη παρουσίαση της μεγάλης συλλογής αρχαίων κρητικών νομισμάτων, τα οποία αγοράστηκαν για το Μουσείο το 2008 με χορηγία της «Club Hotel Casino Λουτράκι, με τίτλο «Αρχαία κρητικά νομίσματα: επαναπατρισμός μέσω μιας χορηγίας» (18 Μαΐου).

Αρχαιολογικό Μουσείο Δίου. Ξεναγήσεις και συναυλία από μαθητές του Μουσικού Γυμνασίου Κατερίνης (18 Μαΐου)

Αρχαιολογικό Μουσείο Αιανής. Εκδήλωση αφιερωμένη στην ιστορία ίδρυσης του μουσείου και στην ιστορία εντοπισμού, ανασκαφής και ανάδειξης των αρχαιολογικών χώρων της Αιανής με τίτλο «Ένα μουσείο, χίλιες μνήμες». (18 Μαΐου, ώρα 10.00)

Αρχαιολογικό Μουσείο Αβδήρων. Εκπαιδευτικό πρόγραμμα για μαθητές δημοτικού με τίτλο «Τα αντικείμενα αφηγούνται την ιστορία σου». (18 Μαΐου, ώρα 9.00). Φωτογραφική έκθεση με θέμα την ιστορία του Μουσείου «Το μουσείο θυμάται….»

Αρχαιολογικό Μουσείο Ηγουμενίτσας. Έκθεση φωτογραφιών με θέμα τη Θεσπρωτία του 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα από το αρχείο του Κέντρου Ιστορικών Μελετών Θεσπρωτίας και ξεναγήσεις στη μόνιμη έκθεση. (14 Μαΐου)

Αρχαιολογικό Μουσείο Νικόπολης. Εγκαίνια της μόνιμης εικονικής έκθεσης με τίτλο «Τα αντικείμενα της Νικόπολης αφηγούνται μια ιστορία…». (18 Μαΐου). Εκπαιδευτικό πρόγραμμα για μαθητές των πρώτων τάξεων του Δημοτικού με τίτλο «Πες μου ένα παραμύθι» (16 _ 20 Μαΐου). Περιοδική έκθεση με θέμα τα «Κλωστήρια Πρεβέζης» (18 _28 Μαΐου)

Αρχαιολογικό Μουσείο Αρτας. Έκθεση πόστερ με τίτλο «Από το χθες... στο σήμερα, η αρχαιολογική έρευνα και η δημιουργία του Αρχαιολογικού Μουσείου Άρτας». Ξεναγήσεις για το κοινό. (18 _ 31 Μαΐου). Την Τετάρτη, 18/5 το μουσείο θα είναι ανοικτό από τις 8.00 έως τις 24.00 με αφορμή και τον εορτασμό της «Νύχτας Μουσείων».

Αρχαιολογικό Μουσείο Καρδίτσας. Έκθεση έργων ζωγραφικής με θέμα την αρπαγή της Κόρης - Περσεφόνης (18 _ 28 Μαΐου)

Αρχαιολογικό Μουσείο Μεσσηνίας. Εκδήλωση - συζήτηση με το κοινό με θέμα την ανάδειξη του μουσείου ως χώρου ατομικής και συλλογικής μνήμης και τίτλο «Μουσείο και Μνήμη, Δημοτική Αγορά _ Αρχαιολογικό Μουσείο Μεσσηνίας» (18 Μαΐου).

Αρχαιολογικό Μουσείο Τεγέας. Εκπαιδευτικό πρόγραμμα για μαθητές του Δημοτικού με αφορμή την κτιριακή αναβάθμιση του Μουσείου και τίτλο «Ελάτε να στήσουμε το Μουσείο Τεγέας». (18 και 19 Μαΐου).

Μουσείο Μυστρά. Αφήγηση παραμυθιού για μαθητές Δημοτικού (18 Μαΐου). Εκδήλωση με θέμα την παρουσίαση του έργου της συντήρησης της 5ης ΕΒΑ στο ευρύ κοινό και τίτλο «Συντηρώ και μαθαίνω» (18 Μαΐου)

Βυζαντινό Μουσείο - Κάστρο Ιωαννίνων. Διάλεξη της μουσειολόγου Εσθήρ Σολομών με θέμα «Μουσεία: o αντιφατικός κόσμος της συλλογικής μνήμης» (18 Μαΐου)

Κρύπτη Αγίου Δημητρίου Θεσσαλονίκης. Εκδήλωση με θέμα «Συλλογές και τεκμήρια: επιμέλεια και πρόσβαση» (18 Μαΐου)

Επταπύργιο. Εκδήλωση με θέμα «Ξεχασμένες μνήμες» (18 Μαΐου)

Μουσείο Πύργου Ουρανούπολης. Εκδηλώσεις με τίτλο «Η Joice Loch και η Ουρανούπολη των προσφύγων» (18 Μαΐου, ώρα 9.00).

Βυζαντινό Μουσείο Βέροιας. Εκπαιδευτική ξενάγηση και εργαστήριο με τίτλο «Βυζαντινό Μουσείο Βέροιας. Μνήμες του παλιού μύλου του Μάρκου και της βυζαντινής οχύρωσης της πόλης» (18 Μαΐου).

Κάστρο Αρτας. Άνοιγμα του μνημείου στο κοινό και πολιτιστική εκδήλωση (18 Μαΐου)..

Μουσείο Μαρμαροτεχνίας Τήνου (Πολιτιστικό Ιδρυμα Ομίλου Πειραιώς). «Ταμπάκης στο Μουσείο Μαρμαροτεχνίας;» Εκπαιδευτικό πρόγραμμα για μαθητές. (13 Μαΐου)

Βυζαντινό Μουσείο Φθιώτιδας, Υπάτη. Εκδήλωση με τίτλο «Οι μνήμες του κτιρίου» (18 Μαΐου).

Φρούριο Πύλου (Νιόκαστρο). Ξεναγήσεις στη συλλογή χαλκογραφιών του φιλέλληνα Ρενέ Πυό (18 Μαΐου).

http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=400401&h1=true

Κυριακή 15 Μαΐου 2011

Οι χάρτες του παρελθόντος αποκαλύπτουν πώς ήταν και πώς έγιναν το λεκανοπέδιο της Αττικής και η πόλη της Αθήνας

ΑΤΤΙΚΟ ΤΟΠΙΟ

Λόφοι που χάθηκαν, ποτάμια που μπαζώθηκαν

Λόφοι που ισοπεδώθηκαν και δεν σημειώνονται πλέον στον χάρτη, ποτάμια που εξαφανίστηκαν κάτω από την άσφαλτο, κρήνες που έσβησαν, χείμαρροι που καταχώθηκαν και έγιναν οικόπεδα, βουνά που έμειναν γυμνά από δέντρα, ακτογραμμές που αλλοιώθηκαν σε σημείο μη αναγνωρίσιμο, παραλίες που έγιναν δρόμοι, σπίτια, καταστήματα. Το αττικό τοπίο σήμερα ασφαλώς δεν έχει καμία σχέση με εκείνο της αρχαιότητας. Το σημαντικό όμως είναι ότι οι μεγάλες αλλαγές δεν συνέβησαν σταδιακά, στο πέρασμα πολλών αιώνων αλλά κατά τους δύο τελευταίους.

Το λεκανοπέδιο της Αθήνας πριν από ενάμιση-δύο αιώνες ήταν ένας άλλος τόπος. Αλλά και πολλά αρχαία κατάλοιπα, τα οποία βρίσκονταν θαμμένα στη γη επί χιλιετίες, δεν χρειάστηκε παρά λιγότερο από έναν αιώνα, τον 20ό, για να καταστραφούν διά παντός τα ίχνη τους πέφτοντας θύματα στον βωμό της ανάπτυξης και της ανεξέλεγκτης δόμησης, παράλληλα με την έλλειψη αποτελεσματικής προστασίας.

Το μόνο που απέμεινε είναι οι μαρτυρίες: κείμενα, σχέδια και πίνακες περιηγητών και ειδικών ξένων επιστημόνων- μετά τη σύσταση του νέου ελληνικού κράτους, και Ελλήνων. Τον σημαντικότερο ρόλο όμως στη διαφύλαξη της εικόνας της τοπογραφίας της Αθήνας έπαιξαν οι χάρτες: αψευδείς μάρτυρες των αλλαγών, των αλλοιώσεων, των επεμβάσεων του ανθρώπου στο Λεκανοπέδιο.

Σημειώνοντας οικισμούς, οδούς, λιμάνια, λατομεία, κατάλοιπα ορυχείων και μεταλλευτικών εργασιών, πηγές, ποτάμια και υπόγεια υδραγωγεία, καλλιέργειες, δασοκάλυψη και φυσικά τα γεωφυσικά στοιχεία, οι χάρτες διέσωσαν, έστω και «επί χάρτου», μια εικόνα που σήμερα απλώς δεν υπάρχει. Οι σημαντικότεροι μάλιστα από αυτούς, οι «Χάρτες της Αττικής» του πρώσου τοπογράφου και χαρτογράφου Κάουπερτ, χαρακτηρίζονται ακόμη και σήμερα μοναδικοί. «Από όλες τις εργασίες του 18ου και 19ου αιώνα μία είναι κατά την έκταση,τη λεπτομέρεια και τη μετρική ακρίβεια ασυγκρίτως ανώτερη και αποδεικνύεται σχεδόν εφάμιλλη με τα καλύτερα προϊόντα της σύγχρονης χαρτογραφίας,ενώ κατά τον πλούτο των ιστορικών πληροφοριών δεν έχει ως σήμερα όμοιό της» αναφέρει ο καθηγητής Αρχιτεκτονικής κ. Μανόλης Κορρές. Χωρίς να παραβλέπονται ωστόσο οι χάρτες της πόλης των Αθηνών από τον Φοβέλ (1747), τον Κλεάνθη και τον Σάουμπερτ (1831-1832), τον Σάουμπερτ και τον Στάουφερτ (1836), τον Αλ τενχόφεν (1837) και της «Επιτροπής 1847». (Επανέκδοση αυτών των χαρτών έχει γίνει από τις εκδόσεις Μέλισσα σε επιμέλεια Μανόλη Κορρέ.) Διαφορετικά, ποιος θα θυμόταν σήμερα ότι πριν από έναν αιώνα το Στάδιο της Καλλιθέας ήταν λατομείο και πριν από αυτό λόφος; Ο λόφος της Σικελίας συγκεκριμένα, όπως τον αποκαλούσαν οι αρχαίοι, ο οποίος έγινε οικοδομικά υλικά.

Οι λόφοι

Η περιοχή του Θησείου και των Ανω Πετραλώνων, πυκνοκατοικημένη σήμερα, ήταν εντελώς διαφορετική πριν από αιώνες. Το μεγαλύτερο μέρος της ήταν ένας λόφοςσυνέχεια εκείνων του Φιλοπάππου και του Αστεροσκοπείου-, του οποίου το σκληρό ασβεστολιθικό πέτρωμα ήταν κατάλληλο για οικοδόμηση. Η βραχόπλακά του, μάλιστα, όπως προκύπτει από τον χάρτη του Κάουπερτ, πρέπει να είχε ανώτατο ύψος περί τα 70 μέτρα. Η εξόρυξη πετρώματος από εκεί όμως φαίνεται ότι ήταν διαρκής.

Το Βάραθρο (ονομαζόταν έτσι διότι επρόκειτο για χάσμα που προέκυψε από μια φυσική κατάρρευση του εδάφους), αρχαίο λατομείο κάποτε, είναι σήμερα μια επίπεδη έκταση στην οποία έχει ανεγερθεί Παιδική Εστία και Κέντρο Νεότητας. Ενα δεύτερο λατομείο που εκτεινόταν βορειότερα έχει επίσης εξαλειφθεί. Οπως λέει μάλιστα ο κ. Κορρές, πρόκειται για τα αρχαιότερα λατομεία της Αθήνας, αφού άρχισαν να χρησιμοποιούνται ήδη από τη Μυκηναϊκή εποχή από τους ανθρώπους που έβγαζαν επί αιώνες πέτρα για τα θεμέλια των σπιτιών τους, αλλά και για δημόσια οικοδομήματα.

Τα λατομεία

Μόνο το ένα τέταρτο εξάλλου του βράχου της αρχαίας, οχυρής ακρόπολης της Ελευσίνας σώζεται σήμερα, παρ΄ ότι ως τα μέσα περίπου του 20ού αιώνα παρέμενε ακέραιος, με μήκος περίπου ενάμισι χιλιόμετρο και πλάτος περί τα 400 μέτρα. Λατομείο έχει γίνει και αυτός ενώ στο εναπομείναν τμήμα του βρίσκεται, όπως είναι γνωστό, το σπουδαίο ιερό της Δήμητρας.

Τεράστια ήταν η αλλοίωση και για άλλους λόφους της Αθήνας, με πρώτο τον Λυκαβηττό, ο οποίος οικοδομήθηκε σε αρκετό ύψος, τα Τουρκοβούνια, όπου νταμάρια λειτουργούσαν ως πρόσφατα, όπως και το Πεντελικό φυσικά που είναι ακόμη σε λειτουργία. Αλλωστε η λατόμηση των λόφων της Αττικής άρχισε το 1832 και συνεχίστηκε σε μερικές περιπτώσεις, ώσπου να εξαφανισθούν τελείως. Δεν είναι περίεργο λοιπόν το ότι οι πρώτοι χαρτογράφοι σημείωναν πως «από έτους εις έτος ταύτα αφανίζονται εξ αιτίας τής χωρίς σύνεσιν εκμεταλλεύσεως των βραχωδών αθηναϊκών λόφων ως λατομείων και διά των εκρηκτικών υλών κα τακερματισμού των». Και μια αλλαγή όμως στο κέντρο της πόλης: ο λόφος όπου κτίστηκαν τα πρώτα ανάκτορα - σήμερα Βουλή των Ελλήνων- έχει αποκοπεί κατά ένα μέρος του για τη δημιουργία του Μνημείου του Αγνωστου Στρατιώτη. Εκεί βρισκόταν και η πηγή Μπουμπουνίστρα με νερά τα οποία κυλούσαν θορυβωδώς καθώς ο Ηριδανός που την προμήθευε κατέβαινε με ορμή από τον Λυκαβηττό. «Οι χάρτες της Αττικής ουδέποτε ξεπεράστηκαν ούτε καν ως χαρτογραφικό έργο,πόσω μάλλον ως θεματικοί χάρτες αρχαίων καταλοίπων και ιχνών» λέει ο κ. Κορρές και προσθέτει ότι την εποχή που δημιουργούνταν «ουδείς διεννοείτο ότι όλα εκείνα που άντεξαν επί χιλιετίες θα εξαφανίζονταν εντός δεκαετιών.Σήμερα η αρχαιολογική επισήμανση των χαρτών εξακολουθεί να αποτελεί πολύτιμη πηγή πληροφοριών ειδικότερα για τη μελέτη του αρχαίου οδικού δικτύου σε μέρη απομακρυσμένα.Σε ράχες και λαγκαδιές των βουνών και σε απάτητα υψώματα σημειώθηκαν τότε ίχνη που έκτοτε λησμονήθηκαν».

Το νησί

Ενα βραχοβούνι που έβλεπε την ακτή από απόσταση ενός χιλιομέτρου ήταν κατά την πρώιμη αρχαιότητα ο Πειραιάς. Και μόνο η ανύψωση της στάθμης της θάλασσας θα «έφερνε» αυτό το νησί στη στεριά, ενώ το σημερινό Παλαιό Φάληρο ήταν απλώς μια τεράστια ελώδης περιοχή με αλμυρό νερό, εξ ου και η ονομασία Αλίπεδον. Αλλο ένα γεωλογικό φαινόμενο που εξέλιπε άλλωστε, αλλά αποδίδεται με σαφήνεια από τους χάρτες του Κάουπερτ, ήταν οι αλυκές (έλη ή αμμολωρίδες), οι οποίες εμφανίζονταν συχνά κατά μήκος των παραλίων της Αττικής από τον Πειραιά ως το Σούνιο λειτουργώντας και ως προχώματα.

Το νερό

Περισσότερο γνωστή είναι η μοίρα των ποταμών της Αττικής: του άτυχου Ιλισού, που από τη δεκαετία του 1960 κυλά πλέον μόνο υπόγεια κάτω από τη Βασιλέως Κωνσταντίνου, του Κηφισού που έχει μετατραπεί σε ποτάμι λυμάτων, του μικρού Ηριδανού, εγκιβωτισμένου από την αρχαιότητα, που μόλις τα τελευταία χρόνια όμως έγινε σαφής η πορεία του (Λυκαβηττός, Σύνταγμα, Μητροπόλεως, Μοναστηράκι, Κεραμεικός, Πειραιώς), και κάποιων μεγάλων παραποτάμων όπως του Ποδονίφτη, η κοίτη του οποίου επίσης σκεπάστηκε.

Αχμέτ Αφέντη ή Μπουμπουνίστρα, Ροδάκισσα, Γοργοεπηκόου, Καλαμιώτη, Καμκαρέα (Καπνικαρέα), οδού Καρόρη, Ψυρρή, Βοριά, Απάνω Σιντριβάνι, Πανδρόσου- Αιόλου, Φετιχέ Τζαμί, Παζαριού, Κάτω Λουτρό, Αγιος Φίλιππος. Πρόκειται για τα ονόματα μερικών από τις κρήνες της Αθήνας που ξεδιψούσαν τους κατοίκους της στις αρχές του 19ου αιώνα και αναφέρονται στον χάρτη των Κλεάνθη και Σάουμπερτ. Ορισμένες μάλιστα αποτέλεσαν και προσφιλές εικονογραφικό θέμα των περιηγητών, καταλείποντας έτσι και την εικόνα τους. Μαζί και μια αρχαία πηγή, η Καλλιρρόη (ή Εννεάκρουνος, όπως την αναφέρει ο Θουκυδίδης), στα ανατολικά του Ολυμπιείου, κοντά στο εκκλησάκι της Αγίας Φωτεινής και στον Ιλισό φυσικά- αν και τα δικά της νερά έρχονταν από τον Υμηττό.

Το Υδραγωγείο της Πόλεως (ή και Υδραγωγείο του Αγίου Δημητρίου, επειδή μετέφερε το νερό από το ύψος της σημερινής οδού Πανόρμου, όπου και ο ναός του Αγίου Δημητρίου) υδροδοτούσε την Αθήνα από το 1840 ως το 1925. Φυσικά αυτό το νερό προερχόταν από το Αδριάνειο Υδραγωγείο, το οποίο, παρ΄ ότι λειτουργούσε αδιαλείπτως από την αρχαιότητα, είχε εγκαταλειφθεί κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας και οι Αθηναίοι ξεδιψούσαν από πηγές και πηγάδια.

ΚΗΦΙΣΙΑΣ- ΜΕΣΟΓΕΙΩΝ: «ΛΕΩΦΟΡΟΙ» ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ

«Η αρχαιολογική επισήμανση των χαρτών εξακολουθεί να αποτελεί πολύτιμη πηγή πληροφοριών ειδικότερα για τη μελέτη του αρχαίου οδικού δικτύου σε μέρη απομακρυσμένα από τις περιοχές της σύγχρονης οικοδομικής δραστηριότητας και της συναρτημένης με αυτήν αρχαιολογικής παρακολούθησης» επισημαίνει ο κ.Μανόλης Κορρές,διότι πολλοί παλαιοί δρόμοι καταργήθηκαν και νέες διαδρομές χαράχθηκαν.Από την άλλη,όπως σημειώνει ο καθηγητής,«παμπάλαιοι στενοί εξοχικοί δρόμοι, που κάποτε διέσχιζαν τις έρημες εκτάσεις μεταξύ μικρών χωριών όπως το Χαλάνδρι,οι Κουκουβάουνες ή το Αράκλι (σημερινό Παλαιό Ηράκλειο),κατά κανόνα δεν καταργήθηκαν από τη νέα πληθωρική μορφή της πυκνοκατοικημένης πόλης αλλά ενυπάρχουν ενσωματωμένοι ή κατά διαφόρους τρόπους μεταμορφωμένοι μέσα στο απερίγραπτα ακανόνιστο,αλλά όχι εντελώς τυχαίο σχέδιό της».

Οι δύο παλαιές οδοί «προς Κηφισίαν»- η σημερινή χάραξη της λεωφόρου Κηφισιάς είναι σχέδιο του 1860-,η μία μέσω Κυψέλης και Γαλατσίου και η άλλη μέσω Πατησίων,ακολουθούσαν γνωστές ως σήμερα διαδρομές.Αλλά και η οδός Μεσογείων,η οποία άρχιζε στην αρχαιότητα από τη Μεσογείτικη πόρτα (στη νοτιοανατολική γωνία της πλατείας Συντάγματος),περνούσε μέσα από τον μετέπειτα κήπο,συνέπιπτε με την οδό Μουρούζη,ανέβαινε τη Βασιλίσσης Σοφίας και από εκεί στους Αμπελοκήπους,συμπίπτει σε μεγάλο μήκος με την αρχαία.

http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=400736

Πέμπτη 12 Μαΐου 2011

Χορός ενάντια στην κρίση


4 θέατρα, 73 ομάδες και 90 χορογράφοι συμμετέχουν στο 10ο Φεστιβάλ Χορού

Τέσσερα θέατρα, 73 ομάδες, 90 χορογράφοι: Μιλώντας για το 10ο Φεστιβάλ Χορού που θα διεξαχθεί από τις 18 Μαϊου ως τις 11 Ιουνίου, οι αριθμοί είναι εντυπωσιακοί. Δημιουργοί καταξιωμένοι αλλά και πρωτοεμφανιζόμενοι, χορογράφοι με τις δικές τους ομάδες αλλά και Ελληνες οι οποίοι ζουν και χορογραφούν στο εξωτερικό, παρουσιάζουν τη δουλειά τους στο αθηναϊκό κοινό ενώ παράλληλα, φιλοδοξούν να περάσουν ένα θετικό μήνυμα - πρόταση δραστηριότητας στις δύσκολες ημέρες που περνά η χώρα μας.

Τα θέατρα Ροές, OLVIO, Αργώ και ΠΚ φιλοξενούν τις εφετινές παραστάσεις. Το Φεστιβάλ του Σωματείου Ελλήνων Χορογράφων διοργανώνεται εφέτος με την υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού καθώς και του Ελληνικού Τμήματος του Διεθνούς Συμβουλίου Χορού της Unesco.

«Με τη δικαιολογία της τεράστιας οικονομικής κρίσης που βιώνει η χώρα μας, κάποιοι επιχειρούν να πείσουν την κοινωνία ότι η τέχνη είναι μια άχρηστη πολυτέλεια και οι δημιουργοί της περιττοί» αναφέρει στο μήνυμά του με την ευκαιρία του Φεστιβάλ ο πρόεδρος του Σωματείου Ελλήνων Χορογράφων Πέτρος Γάλλιας. Και παρακάτω συνεχίζει: «Μεγαλύτερος κίνδυνος, όμως, από την οικονομική κατάρρευση, είναι η πνευματική ανυπαρξία. Ειδικά σήμερα που η κοινωνία βιώνει και σπαράσσεται από όλα αυτά τα προβλήματα και μπροστά μοιάζει να υπάρχει μόνο αδιέξοδο, περισσότερο τώρα από οποιαδήποτε άλλη στιγμή, η κοινωνία χρειάζεται τους πνευματικούς ανθρώπους και τους δημιουργούς τέχνης. Η ευθύνη του πνευματικού κόσμου και των δημιουργών σε αυτές τις κρίσιμες εποχές είναι τεράστια».

Από τις 22 ως τις 28 Μαϊου, εξάλλου, το Σωματείο Ελλήνων Χορογράφων συνεργάζεται με το Υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού στο πρόγραμμα Athens Every Week και οργανώνει το Athens Dance Week με παραστάσαεις σε θέατρα, μουσεία, εκθεσιακούς και δημόσιους χώρους, και με μαθήματα χορού σε στούντιο της Αθήνας.
Ισμα Μ. Τουλάτου

Οι φωτογραφίες ενός "επικίνδυνου" διαδηλωτή




Ο φοιτητής Γιάννης Καφκάς, παλεύει να κρατηθεί στη ζωή μετά τον άγριο ξυλοδαρμό του από αστυνομικούς. Δείτε τις φωτογραφίες που ανέβαζε στο μπλογκ του και που φανερώνουν έναν ευαίσθητο άνθρωπο

Ιδιαίτερη αδυναμία στη φωτογραφία έχει ο 31χρονος Γιάννης Καφκάς, ο οποίος έπεσε θύμα αναίτιας αστυνομικής βίας και δίνει μάχη για τη ζωή του στο Γενικό Κρατικό Νίκαιας.

Μέλος του DPGR, ανέβαζε φωτογραφίες, που τράβαγε στην Αθήνα καταγράφοντας και μέσα από το προσωπικό του μπλογκ τις ομορφιές και τις ασχήμιες της.

Οι φωτογραφίες αποκαλύπτουν έναν άνθρωπο ευαίσθητο και πολιτικοποιημένο και μπορεί η λήψη μιας ακόμα στην πορεία να οδήγησε και στον άγριο ξυλοδαρμό του.

Τρία με τέσσερα εικοσιτετράωρα θα χρειαστούν οι γιατροί προκειμένου να μιλήσουν με σιγουριά για την κατάσταση της υγείας του.

Σύμφωνα με το διοικητή του νοσοκομείου Χρήστο Ρέσσο, η κατάσταση της υγείας του ασθενούς παραμένει αμετάβλητη και ο τραυματίας εμφανίζει "εμμονή του ήπιου μετατραυματικού εγκεφαλικού οιδήματος, όπως επίσης και παρουσία λίγων αιματηρών στοιχείων στην περιοχή του αφαιρεθέντος αιματώματος".

Στο πλευρό του άτυχου 31χρονου, που είναι φοιτητής και κάνει μεταπτυχιακό στη φωτογραφία, παραμένουν οι γονείς του.

Δείτε μερικές από τις φωτογραφίες του Γιάννη, στον οποίο ευχόμαστε να τα καταφέρει στην πιο δύσκολη μάχη της ζωής του.

Πηγή: http://news247.gr/ellada/giannhs_kaykas_diadhlwths.859862.हटमल


Οι ταινίες της εβδομάδας: Με πολιτικό περιεχόμενο οι δύο κινηματογραφικές ταινίες που ξεχωρίζουν


Το αντάρτικο της Αλγερίας

Το «Πέρα από τον νόμο» («Hors la loi», 2011, Γαλλία), είναι η τελευταία ταινία του γαλλοτυνήσιου σκηνοθέτη Ρασίντ Μπουσαρέμπ που πριν από μερικά χρόνια είχε γυρίσει το εξαιρετικό «London river» στην Αγγλία.

Tελείως διαφορετικό από το προηγούμενό του σε στιλ, το «Πέρα από τον νόμο» με αφετηρία το 1924 και σεναριακό κορμό την σχέση τριών αλγερινών αδελφών που μεταναστεύουν στο Παρίσι, αναφέρεται στην δημιουργία του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου της Αλγερίας και στις τρομοκρατικές δραστηριότητές του εναντίον των Γάλλων.

Χωρίς να αγιοποιεί τους ήρωές του που για να κερδίσουν αυτό που θέλουν πατούν με μεγάλη ευκολία την σκανδάλη, ο Μπουσαρέμπ ανιχνεύει τα τρια ξεκληρισμένα αδέλφια και φτιάχνει τρια πολύ ενδιαφέροντα πρόσωπα. Ο στόχος είναι μεν κοινός αν και τα κίνητρα διαφέρουν. Υπάρχει ο ιδεαλιστής (Σαμί Μπουαζιλά), ο κακοποιός στα κακόφημα στέκια του Παρισιού (Τζαμέλ Ντεμπούζ) και ο στρατιώτης (Ροσντί Ζεμ). Ο καθένας τους βλέπει το ζήτημα από διαφορετική σκοπιά και δίνει την δική του μάχη για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα που τον βολεύουν. Η έννοια της οικογένειας όμως δεν σταματά ποτέ να δίνει τον παλμό της ταινίας και ο Μπουσαρέμπ κάνει εξαιρετική δουλειά στην ανάπλαση της εποχής σε μια ευρωπαϊκή ταινία με αμερικανική ανάσα όπως ήταν ο «Κάρλος» του Ολιβιέ Ασαγιάς ή ο «Δημόσιος Κίνδυνος» με τον Βενσάν Κασέλ. Οι ατμόσφαιρα, οι ερμηνείες και η ιστορία, αλλά και τα σκηνικά όπως και τα κοστούμια, πλάθουν ένα αξιοπρόσεχτο σύνολο που δεν πέρασε καθόλου απαρατήρητο από τα μέλη της αμερικανικής Ακαδημίας κινηματογράφου τα οποία οδήγησαν το «Πέρα από τον νόμο» στην πεντάδα των υποψηφίων για το ξενόγλωσσο Οσκαρ μαζί με τον «Κυνόδοντα».

Βαθμολογία: 3

Όλα για τις γυναίκες

Η «Μιράλ», τελευταία ταινία του Τζούλιαν Σνάμπελ («Το σκάφανδρο και η πεταλούδα», «Πριν πέσει η νύχτα»), δεν θα μπορούσε να είναι περισσότερο επίκαιρη. Μέσα από τα μάτια αρκετών γυναικών και κατά την διάρκεια μισού αιώνα, ο Σνάμπελ κάνει μια αναδρομή στην καθημερινότητα των Παλαιστινίων του Ισραήλ. Αξονας της ταινίας μια γυναίκα ονόματι Χιντ Χουσέινι, η οποία όταν το 1948 είδε σε κάποιον δρόμο της Ιερουσαλήμ 55 ξυπόλητα, άστεγα παιδιά ένιωσε την ανάγκη να τους ανοίξει την πόρτα του σπιτιού της. Στα χρόνια που ακολούθησαν τα παιδιά έγιναν 2000 και η στέγη της Χιντ μετετράπηκε σε θρυλικό ορφανοτροφείο – ινστιτούτο της Ιερουσαλήμ, με μοναδικό στόχο την προστασία και επιμόρφωση αυτών των παιδιών.

Μέσα από την Χιμντ Χουσέινι η ταινία του Σνάμπελ εστιάζει σε μια γυναίκα που βοηθήθηκε από αυτήν. Η Μιράλ -που σημαίνει κόκκινο λουλούδι από αυτά που βλέπουμε στις άκρες του πεζοδρομίου- είναι επίσης το όνομα της κεντρικής ηρωίδας (Φρέιντα Πίντο) η οποία με την βοήθεια της Χιντ κατάφερε να διαφύγει στην Ευρώπη, να σπουδάσει και να προχωρήσει στην ζωή της. Η Μιράλ είναι μια αντανάκλαση της Ρούλα Τζεμπρεάλ, συγγραφέα του ομότιτλου βιβλίου στο οποίο στηρίχτηκε η ταινία του Σνάμπελ (κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός).

Αφήνοντας την Ιερουσαλήμ η Τζεμπρεάλ ένιωσε ότι παρατούσε τις αναμνήσεις της, ότι επέτρεπε «να κλαπούν» όπως χαρακτηριστικά δήλωσε η ίδια στο περασμένο φεστιβάλ Βενετίας μιλώντας για ένα βιβλίο που την βοήθησε να βρει τον δρόμο επικοινωνίας με το παρελθόν της και για πρώτη φορά με το μέλλον της.
Βαθμολογία: 3

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=400137

Τρίτη 10 Μαΐου 2011

Η σιωπή πυκνώνει, μα δεν είναι ίδια

Tου Νικου Γ. Ξυδακη

Σιωπή απλώνεται στη χώρα. Σιωπή αναμονής, υπνωτική, απειλητική. Τα Ι.Χ. έχουν αραιώσει, και τα Σαββατοκύριακα, τα ταξί σταθμεύουν στις πιάτσες άδεια, δεκάδες, εκατοντάδες, στους δρόμους πληθαίνουν οι σκουπιδοσυλλέκτες με καρότσια σούπερ μάρκετ, ζητιάνοι και μικροκλέφτες πολιορκούν τα υπαίθρια καφενεία, μικροπωλητές κουνάνε ευτελέστατα πραγματάκια στα μάτια αδιάφορων περαστικών, οι τιμές του καφέ είναι οι μόνες που αποπληθωρίστηκαν: «Ενα ευρώ φραπέ + νερό», «όλοι οι καφέδες 1,70».

Στον ευρύχωρο δημόσιο χώρο της Θεσσαλονίκης μυρίζεις, σχεδόν αγγίζεις, την αμηχανία, τη συστολή, την κατήφεια. Σοκαρισμένοι, φέρνουμε στον νου εικόνες ευδαιμονισμού και υπερχειλίζουσας ζωτικότητας, λαμπερά πρόσωπα, στο όριο της προπέτειας, περίπου ενάμιση χρόνο νωρίτερα. Η Θεσσαλονίκη, χωνευτήρι επαρχιών και φυλών, υλόφρων, καλοζωισμένη, τώρα μου φαίνεται συρρικνωμένη, αχτένιστη, ρυτιδωμένη, με σχισμένες αφίσες πάνω σε βιτρίνες σκοτεινών μαγαζιών με βουβά «ενοικιάζεται» και «πωλείται». Στα ηλιόλουστα πάρκα, στις ανοιχτές πλατείες, στην κινητική Αριστοτέλους, αντικρίζω κυρίως εφήβους και νέους, πιο ξέγνοιαστους αλλά μαζεμένους κι αυτούς, μεσήλικες απλανείς και αφηρημένους, έναν λαό ζαρωμένο, σε επιφυλακή, σε αναμονή. Μόνο τα παιδιά και οι νέοι δίνουν κίνηση ακόμη στην πόλη, μόνο αυτοί ζωηρεύουν τη χώρα.

Από τον αιφνιδιαστικό χειμώνα του '10 έχει περάσει ενάμισης χρόνος. Με περικοπές, ανεργία, μείωση εισοδήματος, ψαλίδισμα μισθών και συντάξεων, υπερφορολόγηση, με χιλιάδες μικροεπιχειρήσεις κατεστραμμένες. Η λιτότητα, οι περικοπές, η νέα φτώχεια, αντιμετωπίστηκαν με αξιοπερίεργη εγκαρτέρηση από τον λαό. Οι αντιδράσεις ήταν μετρημένες: περισσότερο μια βαθιά δυσπιστία και αναδίπλωση, παρά οργή και αντίδραση. Ηταν μια αναπάντεχα ώριμη αντίδραση, σχεδόν αποδοχή μιας δύσκολης μοίρας.

Σταδιακά όμως, μετά το σοκ, μετά τα αλλεπάλληλα σοκ, τη δυσπιστία διαδέχεται η κατήφεια, σταθερά εγκατεστημένη σε πρόσωπα και καθημερινή συμπεριφορά, μια θλίψη που απλώνεται ψιλή ψιλή, αδιόρατη, σε όλο τον δημόσιο χώρο, που ψύχει και επιβραδύνει ζωτικές λειτουργίες. Η Αθήνα, η Θεσσαλονίκη, δηλαδή ο μισός πληθυσμός, έχει ζαρώσει, κινείται στο ρελαντί, σαν να οικονομεί δυνάμεις ενώπιον του απρόοπτου, ή του αναπόφευκτου. Σαν να συσπειρώνεται το σώμα, για να απαλύνει τη σφοδρότητα της πρόσπτωσης.

Ακόμη και το ζάρωμα όμως, αυτή η αναδίπλωση, το σκυμμένο και κουλουριασμένο σώμα, φέρει τη δική του δυναμική. Πρόκειται για οικονομία, για προφύλαξη· δεν είναι μόνο φόβος ή ηττοπάθεια. Το ένστικτο αυτοσυντήρησης, το κύτταρο του επιβιωτή, φαίνεται να ξυπνά επιτέλους, να οδηγεί τις συμπεριφορές. Υπάρχουν δυνάμεις, είναι φανερό. Το ανθρώπινο απόθεμα είναι εδώ, παρόν, πάντα ήταν. Λείπει το σχέδιο, ο σκοπός, η πίστη, η συντονισμένη εκτίναξη.

Κάθε μέρα που περνά, η σιωπή πυκνώνει. Ομως αλλάζει τώρα, δεν είναι η ίδια σιωπή· η θλίψη έχει ένα όριο. Το όριο είναι η επίνοια: τώρα πια κατανοούμε την κατάσταση, σύντομα θα κατανοήσουμε και τους όρους της υπέρβασής της.

Δευτέρα 9 Μαΐου 2011

"Σινέ ΓΕΡΑΚΑΣ" ξεκινάει η νέα κινηματογραφική περίοδος ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2011

ΔΗΜΟΤΙΚΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

CINE ΓΕΡΑΚΑΣ

Γαργηττού & Ευμένους

Τηλ.: 210 66.12.717

Από ΠΕΜΠΤΗ 19 Έως ΤΕΤΑΡΤΗ 25 Μαΐου

ΠΕΙΡΑΤΕΣ ΤΗΣ ΚΑΡΑΪΒΙΚΗΣ:

ΣΕ ΑΓΝΩΣΤΑ ΝΕΡΑ

PIRATES OF THE CARIBBEAN:

ON STRANGER TIDES

Σκηνοθεσία: Ρόμπ Μάρσαλ

Πρωταγωνιστούν: Τζόνι Ντεπ. Πενέλοπε Κρουζ, Τζέφρι Ρας, Ίαν Μακ Σέιν

Διάρκεια: 141 λεπτά

Ώρες προβολών: 20.40 & 23.10 (Δύο προβολές)

Κυριακή 8 Μαΐου 2011

Για άλλη μια φορά σωστός ο Αϊνστάιν


Η αποστολή Gravity Probe B επαληθεύει δυο βασικές προβλέψεις της Γενικής Σχετικότητας

Κανείς δεν έχει τολμήσει να τον αμφισβητήσει, ορισμένοι όμως πρόσφατα έχουν θελήσει να τον διορθώσουν ενώ κάποιοι άλλοι δεν συγχωρούν το ασύμβατο των θεωριών του με αυτές τις κβαντομηχανικής. Σε πείσμα όλων ωστόσο ο Αλμπερτ Αϊνστάιν αποδεικνύεται για άλλη μια φορά σωστός σε μια από τις πλέον φιλόδοξες πειραματικές αποστολές της NASA.


Κατόπιν αυτού μπορούμε πλέον να πούμε με βεβαιότητα ότι το Γεωδαιτικό φαινόμενο _ η στρέβλωση του χωροχρόνου κοντά σε ένα ογκώδες αντικείμενο όπως π.χ. ένας πλανήτης _ εκφράζεται όπως το είχε προβλέψει ο Αϊνστάιν στη Γενική Θεωρία του πριν από σχεδόν έναν αιώνα. Επίσης, όπως συνάγεται από την ίδια θεωρία, ο χωροχρόνος στροβιλίζεται παρασυρόμενος από την περιστροφή της Γης.

Οχι βεβαίως ότι υπήρχαν σοβαρές αμφιβολίες. Η πρώτη πειραματική απόδειξη δυο βασικών σημείων της Γενικής Θεωρίας της Σχετικότητας που πέτυχε η αποστολή Gravity Probe B δεν αλλάζει στην πραγματικότητα πολλά. Απλώς προσφέρει ένα απτό υπόβαθρο σε σημαντικό τμήμα της επιστημονικής μας γνώσης και μια αίσθηση ικανοποίησης ότι, τουλάχιστον στο πεδίο αυτό, όλα έβαιναν καλώς ως τώρα.

Σίγουρα πάντως χαρίζει ένα αίσθημα υπερηφάνειας στην Αμερικανική Διαστημική Υπηρεσία και στο Πανεπιστήμιο Στάνφορντ που διοργάνωναν εδώ και δεκαετίες αυτή την «άσκηση» δοκιμών στη Θεμελιώδη Φυσική.

Στην κλίμακα του απειροελάχιστου

Το Gravity Proble B παρατήρησε τα δυο φαινόμενα μετρώντας μικροσκοπικές μετατοπίσεις στον άξονα περιστροφής τεσσάρων γυροσκοπίων σε σχέση με το άστρο ΙΜ του Πήγασου. Το έργο δεν ήταν εύκολο, εφόσον οι μετατοπίσεις που αναμενόταν να παρατηρηθούν μέσα σε διάστημα ενός έτους ήταν της τάξης των μερικών χιλιοστών του δευτερολέπτου του τόξου.

«Ένα χιλιοστό του δευτερολέπτου του τόξου είναι το πλάτος μιας ανθρώπινης τρίχας όταν την κοιτάζει κανείς από απόσταση 16 χιλιομέτρων. Μια τέτοια ακρίβεια έπρεπε να επιτύχει το Gravity Probe B» εξήγησε στη σχετική συνέντευξη Τύπου ο Φράνσις Εβεριτ, κύριος ερευνητής της αποστολής από το Πανεπιστήμιο Στάνφορντ.

«Για το γεωδαιτικό φαινόμενο το αποτέλεσμα που μετρήθηκε ήταν μεγαλύτερο από το αναμενόμενο κατά περίπου 25%. Για τον στροβιλισμό εξ ιδιοπεριστροφής ήταν λίγο καλύτερο, με απόκλιση μικρότερη του 20%».

Ο δορυφόρος είχε αποσταλεί στο Διάστημα το 2004, εξαιτίας όμως των τόσο μικρών αποκλίσεων και της πολυπλοκότητας των διαφόρων παραμέτρων οι επιστήμονες χρειάστηκαν επτά ολόκληρα χρόνια για να αξιολογήσουν τα δεδομένα και να δημοσιεύσουν το σχετικό άρθρο στην επιθεώρηση «Physical Review Letters».

Η ίδια η αποστολή και το πείραμα σχεδιάζονταν εδώ και πολλές δεκαετίες. Η ιδέα ξεκίνησε το 1959 και ως τη στιγμή της ολοκλήρωσής της υπολογίζεται ότι εργάστηκαν σε αυτήν περισσότεροι από 100 φοιτητές. Μεταξύ αυτών η Σάλι Ράιντ, η πρώτη αμερικανίδα γυναίκα αστροναύτης στο Διάστημα, και ο Ερικ Κορνέλ, ο οποίος κέρδισε το Βραβείο Νομπέλ Φυσικής το 2001.

Τι μας έμαθε ο Θανάσης

Tου Nικου Γ. Ξυδακη

Γράφτηκαν τόσα πολλά για τον Θανάση Βέγγο, που θα ήταν περιττό να προσθέσουμε άλλα, για τις αρετές του ανδρός και του καλλιτέχνη. Προφανώς, η πάνδημη αγάπη οφείλεται στη σπάνια ταύτιση προσωπικού ήθους και ταλέντου, στην ειλικρίνεια και την αλήθεια που εξέπεμπε ο καλός άνθρωπος, ο άνθρωπός μας. Προφανές, αλλά όλο και σπανιότερο. Λιγότερο προφανές, αλλά σημαντικότερο είναι αυτό που ενσάρκωσε ο Θανάσης. Το λέω συνοπτικά: τον μεταπολεμικό επιβιωτή, τον Ευρωπαίο άνθρωπο της ανοικοδόμησης, τον Ελληνα σε κατάσταση διαρκούς εκτάκτου ανάγκης, τον διαρκώς εφευρέτη και μαχητή. Πίσω από τη μάσκα του κλόουν υπάρχει ασφαλώς μελαγχολία. Γνωστό. Ο Θανάσης ήταν όμως ένας ξεχωριστός κλόουν, δικής του επινοήσεως. Η μελαγχολία του δεν ήταν ατομική, ήταν κοινωνική, ήταν η μελαγχολία του κοινού του. Αφενός. Και κατά κάποιο παράδοξο τρόπο, ήταν μια μελαγχολία καταφάσκουσα, δοξαστική της ζωής. Πιο χαρακτηριστική ταινία του, σε αυτή την κατεύθυνση, είναι το «Θανάση πάρε τ’ όπλο σου», του 1972. Είναι μια ταινία που μου θύμιζε τις λαμπρότερες παραδόσεις του ιταλικού νεορεαλισμού: λαϊκή, διαυγής, πικρή, ειλικρινής, με κοινωνικό και υπαρξιακό πυρήνα, γυρισμένη σε πραγματικούς τόπους, με ρεαλισμό αδρό και χωμάτινο, όχι καρικατουρίστικο ή εξωραϊστικό.

Ο σοφέρ Θανάσης τρέχει και δεν φτάνει, σε έναν φιλμικό κόσμο που ανασυνθέτει απολύτως πειστικά τα ελληνικά χρόνια από το ‘50 έως το ‘70· τα χρόνια του σκληρού μεροκάματου, του δοσά, του πρώην δωσίλογου ή μαυραγορίτη που έγινε αφεντικό και εργοδότης, της επιβίωσης, του αυθαίρετου τσαρδιού (και όχι του μεταγενέστερου «εξοχικού») στα γκρεμά του Περάματος και των Τουρκοβουνίων, στο όρος Αιγάλεω και στους γυμνούς αττικούς λόφους. Ο Θανάσης τρέχει ν’ αποκαταστήσει την ανύπαντρη αδελφή, χρεώνεται στον τοκογλύφο αφεντικό του, τρέχει πίσω από τη ζωή, να την προλάβει. Και αγαπάει: μια γυναίκα χωρίς μοίρα, σαν αυτόν. Αρχίζει σαν συμπόνια για την ξεσπιτωμένη και εξελίσσεται σε έρωτα και κοινό αγώνα. Ο Θανάσης πέφτει μαζί της, σηκώνεται, ξαναπέφτει, σηκώνεται πάλι. Ο λεηλατημένος εργάτης, ο στραγγισμένος, ορμάει με φτυάρι και μυστρί, αρπάει τσιμεντόλιθους και χτίζει έναν οικίσκο στα κατσάβραχα, ένα αυθαίρετο στην άκρη της πόλης, πέρα και από τις συνοικίες, μια φωλιά στη μεθόριο του κόσμου.

Ελάχιστες ελληνικές ταινίες έχουν δείξει έτσι αδρά και γυμνά την αγωνία του μεταπολεμικού επιβιωτή, με διαρκή κλαυσίγελω, με ένταση, με τέτοια πίστη ζωής. Το υπαρκτό παράλογο του βίου συμφύρεται με το σχόλιο για την κοινωνική αδικία, η πικρή κωμωδία με το μελόδραμα, το ντοκουμέντο με τη μυθοπλασία. Είναι η στιγμή που η ελληνική κωμωδία αποκολλάται από την ηθογράφηση της αναδυόμενης μικροαστικής ζωής, αυτού του προτύπου λάιφστάιλ, με τους εύθυμους τύπους και τους χορτάτους αστούς των νεότευκτων πολυκατοικιών, και στρέφεται στη γυμνή ζωή των λαϊκών μεροκαματιάρηδων, των θαμπών ηρώων. Στον ακτήμονα φορτηγατζή Θανάση, που χτίζει το τσαρδί με τα ίδια του τα χέρια, δεν χωρούν ευφυολόγηματα και χωρατά, κωμικές καταστάσεις από παρεξηγήσεις και μικρομπερμπαντιές, δεν χωρούν καν οι έξυπνες ατάκες του Τσιφόρου και του Σακελλάριου. Ο προλετάριος τσιρκολάνος Θανάσης κουβαλάει όλη την Ελλάδα στους ώμους του, βογγώντας και γελώντας, κυνηγημένος και ριγμένος, αδικημένος, με σφιγμένα δόντια και πρωτογενές χαμόγελο. Είναι άνθρωπος, δεν είναι τύπος, δεν είναι χαρακτήρας· όπως δεν είναι τύποι οι ήρωες του Ροσελίνι ή του Βιτόριο ντε Σίκα, δεν είναι τύπος ο Τοτό στο «Κλέψας του κλέψαντος» του Μονιτσέλι.

Σε αυτή την κορυφαία του ταινία, μα και σε άλλες ταινίες, μπουρλέσκ, πικρές, τρελές, αυτοσχέδιες, καταγόμενες ταυτοχρόνως από τους αδελφούς Μαρξ, τον νεορεαλισμό, την πικρή ιταλική κωμωδία και το λαϊκό μελόδραμα, ο ακαταπόνητος, υπερκινητικός, θυελλώδης, συμπονετικός Θανάσης εκφράζει τον ακαταπόνητο, υπερκινητικό, θυελλώδη, συμπονετικό Ελληνα του καιρού του. Εζησαν με τον ίδιο τρόπο: κυνηγημένοι, ριγμένοι, αδικημένοι, μα πάντα ακούραστοι, πάντα όρθιοι μετά την πτώση, πάντα απέραντα αισιόδοξοι κατά βάθος, με μελαγχολικό βλέμμα και πηγαίο γέλιο, αποτροπαϊκό, γέλιο που εξορκίζει το κακό.

Ο καλός άνθρωπος, ο λαοφίλητος, που του φωνάζανε όλοι στο δρόμο «γεια σου Θανάση!» έδωσε ουσία και υπόσταση στην έννοια του λαϊκού: το ζωγράφισε αφελές και πηγαίο, ταπεινό και βαθύ, άμεσο και ειλικρινές. Αληθές. Δεν ντρεπόταν γι’ αυτό που ήταν, δεν καυχιόταν γι’ αυτό που έγινε, δεν ξέχασε τη γειτονιά του, το Νέο Φάληρο και το Μοσχάτο. Κατά τούτο, ήταν άνθρωπος άλλου καιρού, άλλου ήθους· δεν είναι του παρόντος, της ξιπασιάς, της καγκουριάς και του νεοπλουτισμού. Αυτή την αλήθεια του Θανάση, του αναγκεμένου μα μηδέποτε παραιτημένου Ελληνα, θα τη χρειαστούμε στα χρόνια που έρχονται, χρόνια πόνου και ανοικοδόμησης.

Παρασκευή 6 Μαΐου 2011

Κρις Χόντρος: Η ζωή και ο θάνατος ενός έλληνα φωτορεπόρτερ


Η τελευταία αποστολή ενός γενναίου ανθρώπου

Του Δημήτρη Γαλάνη


Στις 20 Απριλίου, μια ομάδα Λίβυων στρατιωτών προσκείμενων στο καθεστώς του στρατηγού Καντάφι ήταν παγιδευμένοι μέσα σε ένα κτίριο στην πόλη Μιζράτα. Παρά το γεγονός ότι οι αντικαθεστωτικοί τους σφυροκοπούσαν δεν παραδίδονταν. Ορισμένοι από τους εξεγερμένους, οπλισμένοι σαν αστακοί, αποφάσισαν να εισέλθουν στο κτίριο. Στο πλευρό τους βρίσκονταν ο Κρις Χόντρος, ένας φωτορεπόρτερ ελληνικής καταγωγής, ο οποίος κατά τη διάρκεια της καριέρας τους είχε αποτυπώσει μερικές από τις πιο εντυπωσιακές εικόνες από τα μέτωπα των πολέμων, από Λιβερία μέχρι το Αφγανιστάν και το Ιράκ.
Οι άντρες του Καντάφι σε μια απελπισμένη προσπάθεια να διαφύγουν άρχισαν να σφυροκοπούν την είσοδο του κτιρίου και τον δρόμο έξω από αυτό με ρουκέτες και χειροβομβίδες. Μια από αυτές τραυμάτισε θανάσιμα τον Κρις και τον συνάδελφό του Τιμ Χέδερινγκτον, ο οποίος έχασε τη ζωή του επί τόπου. Ο Κρις τραυματίστηκε σοβαρά στο κεφάλι και λίγο αργότερα υπέκυψε στα τραύματά του σε ένα νοσοκομείο όπου είχε μεταφερθεί.
Στην πρώτη γραμμή

Οι πολεμικοί ανταποκριτές, φωτορεπόρτερ και δημοσιογράφοι, λειτουργούν στο παγκόσμιο χωριό σαν αυτόπτες μάρτυρες. Στα πεδία των μαχών, στις «καυτές» περιοχές του πλανήτη, στις εμφύλιες συρράξεις και τις γενοκτονίες βρίσκονται εκεί για να μας δώσουν την ευκαιρία να μάθουμε και να δούμε με τα ίδια μας τα μάτια τις τραγικές επιπτώσεις της ανθρώπινης θηριωδίας. Οι επαγγελματίες αυτοί διακινδύνευαν ανέκαθεν τη ζωή τους για να καταγράψουν όσα συνέβαιναν στα πολεμικά μέτωπα. Όμως τις τελευταίες δεκαετίες ο αριθμός των πολεμικών ανταποκριτών που έχουν χάσει τη ζωή τους εκτελώντας το καθήκον τους έχει αυξηθεί δραματικά.
Σύμφωνα με τα στοιχεία της Επιτροπής για την Προστασία των Δημοσιογράφων από το 1992 861 δημοσιογράφοι έχουν αφήσει την τελευταία τους πνοή κατά τη διάρκεια μιας αποστολής, Οι χειρότερες χρονιές ήταν το 2006 και το 2007, όπου περισσότεροι από 200 ανταποκριτές έχασαν τη ζωή τους, οι περισσότεροι από αυτούς στο Ιράκ.
Ο θάνατος του Κρις και του Τιμ ήταν μια υπενθύμιση ότι στο χάος του πολέμου, ακόμα και οι πιο πεπειραμένοι επαγγελματίες δεν είναι ασφαλείς. Στις θολές διαχωριστικές γραμμές των σύγχρονων συρράξεων δεν θεωρούνται πλέον ουδέτεροι παρατηρητές με ασυλία, αλλά θεμιτοί στόχοι. Η φωτορεπόρτερ των New York Times Λίντσι Αντάριο, φίλη του Κρις, που πριν λίγο καιρό είχε συλληφθεί από τις καθεστωτικές δυνάμεις στη Λιβύη σημειώνει : «Καμιά φορά αναρωτιέμαι : Νοιάζεται κανείς γι αυτό που κάνουμε; Αξίζει να χάσεις τη ζωή σου για να κάνεις τη δουλειά σου;».Ο Κρις και ο Τιμ θα απαντούσαν σίγουρα «ναι».

Μια τελευταία αποστολή
Ο Κρις γεννήθηκε στις ΗΠΑ το 1970 από έλληνα πατέρα και γερμανίδα μητέρα. Από το Κόσοβο μέχρι το Ιράκ και την Λιβερία είχε την ευκαιρία να αποτυπώσει με τη φωτογραφική του μηχανή τόσο τα θύματα., όσο και τους θύτες. Το 2003 ενόσω βρισκόταν στη Λιβερία τράβηξε τη φωτογραφία ενός αντάρτη που πανηγύριζε επειδή είχε εκτοξεύσει με επιτυχία μίαρουκέτα. Η φωτογραφία αυτή τον έκανε διάσημο και έναν από τους πλέον περιζήτητους φωτορεπόρτερ σε ολόκληρο τον κόσμο. Λίγα χρόνια αργότερα επέστρεψε στη χώρα και αναζήτησε τον αντάρτη. Τον βρήκε να σπουδάζει σε μία σχολή ηλεκτρονικών υπολογιστών και κανόνισε να αποπληρώσει τα δίδακτρά του. «Ίσως τα τραύματα και οι πληγές που αφήνει στους ανθρώπους ένας πόλεμος να μη μπορεί να κλείσουν. Ίσως και όχι. Όμως για πρώτη φορά ο άντρας αυτός έχει τη ζωή του στα χέρια του» είχε δηλώσει.
Την επόμενη του θανάτου τους οι σωροί των δύο φωτογράφων μεταφέρθηκαν στη Βεγγάζη όπου συνάδελφοι και φίλοι παρακολούθησαν τη νεκρώσιμη ακολουθία τους κάτω από το φως των κεριών.
Ήταν η τελευταία αποστολή τους.

http://www.tovima.gr/media/article/?aid=399295

Πέμπτη 5 Μαΐου 2011

Στο κόσμο του διαδικτύου

Οι φωτογράφοι
του κινήματος


www.fotograccion.org

Φωτογραφική ομάδα από την Μαδρίτη, που στηρίζεται στη φιλοσοφία της αυτοδιαχείρισης και στις οριζόντιες δράσεις των μελών της για να κάνει πολιτικό ακτιβισμό, χρησιμοποιώντας τη φωτογραφία ως ένα ανατρεπτικό εργαλείο του κοινωνικού μετασχηματισμού. Στόχος τους είναι μέσω του διαδικτύου, προβολών και εκθέσεων να δώσουν πληροφορίες σχετικές με τις ποικιλόμορφες δράσεις κοινωνικών κινημάτων, δικτύων, οργανώσεων κλπ, προωθώντας την αντιπληροφόρηση απέναντι στις ελεγχόμενες και εμπορευματοποιημένες πληροφορίες των κυρίαρχων μέσων.

Το Θέατρο
των Καταπιεσμένων


www.theatredelopprime.com


Γνωρίστε το «Θέατρο των Καταπιεσμένων», μια συλλογικότητα διαδραστικού θεάτρου που
από το 1996 λειτουργεί ανοιχτά για το κοινό στο Παρίσι, συνδέοντας την τέχνη με την καθημερινή κοινωνική παρέμβαση. Το Θέατρο των Καταπιεσμένων υποστηρίζεται αφιλοκερδώς από μια ομάδα καλλιτεχνών και τεχνικών που υπερασπίζονται τη σύγχρονη δημιουργία, κάνουν μαθήματα, εργαστήρια και παραστάσεις, ενώ συμμετέχουν σε διάφορα θεατρικά φόρουμ και σε ποικίλες δράσεις αλληλεγγύης σε μετανάστες, φοιτητές, άστεγους, καταληψίες, κ.λπ.


Έξω οι ναζί από το χέβι μέταλ

www.metalheadsagainstracism.org

Οι «μεταλλάδες κατά του ρατσισμού» είναι μια ένωση συγκροτημάτων του χέβι μέταλ, που είναι άρρωστοι από τη διείσδυση ρατσιστών και νεοναζί στην Metal σκηνή, που ως μια μορφή τέχνης νιώθει αγάπη για την ελευθερία και είναι πάντα αντίθετη με τις φασιστικές ιδέες και πρακτικές. Σε μια εποχή που αρκετές μπάντες χρησιμοποιούν ναζιστικά σύμβολα σε άλμπουμ και στην σκηνή, γνωρίστε τα δεκάδες συγκροτήματα που δηλώνουν ότι γουστάρουν την πολυπολιτισμικότητα και απεχθάνονται τα ναζιστικά αποβράσματα.

Ορχήστρες και χορωδίες του Υπουργείου Πολιτισμού προσφέρουν ένα δίωρο δωρεάν μουσικής

"H τέχνη μοιάζει με κοινωνικό φαινόμενο, αλλά στην ουσία είναι ένα σχεδόν φυσικό φαινόμενο, κάτι σαν ηφαιστειακή εκτόνωση. Δεν καταγράφει την ιστορία ούτε κάνει ιστορία, ούτε προηγείται της εποχής της ούτε την ακολουθεί. H τέχνη είναι ο έρωτας, με την πλατύτερη σημασία της λέξης, είναι η έκφραση και το ξεχείλισμα μιας πληρότητας. Δεν υπακούει σε θεωρίες, τις οποίες διαψεύδει μονίμως, έχει δική της λογική και δεν ερμηνεύεται με λόγια.

H τέχνη δεν είναι μαχητική ή ήρεμη, αλλά είναι σαν τον άνεμο, που άλλοτε είναι άγριος και δυνατός και άλλοτε γαλήνιος."Δημήτρης Μυταράς, ζωγράφος.

Κι όμως, σ΄ αυτήν την δύσκολή εποχή που ζούμε, ο Πολιτισμός, η Τέχνη, υφίστανται περικοπές. Πώς μπορεί ένας λαός να βγει από το τέλμα, να ξεφύγει από την πολιτιστική, κοινωνική και οικονομική κρίση στην οποία έχει περιέλθει; Μόνο αν το κράτος επενδύσει στον Πολιτισμό και την Παιδεία.Κόντρα σε ό,τι μας καταρρακώνει σαν ανθρώπους,κόντρα σε ότι μας τσαλακώνει σαν πολίτες,κόντρα σε ότι μας ισοπεδώνει σαν καλλιτέχνες.
Σαν οντότητες που ασχολούνται με την τέχνη και τον πολιτισμό, εμείς προτάσσουμε Τέχνη και Πολιτισμό.Εμείς προτάσσουμε Μουσική, γιατί μια κοινωνία χωρίς μουσική είναι μια κοινωνία άηχη, είναι μια κοινωνία καταδικασμένη στη σιωπή, είναι μια κοινωνία νεκρή.

Την Κυριακή 8 Μαϊου 2011 στις 11:00 το πρωί,στους πρόποδες της Ακρόπολης Αθηνών, στον Άρειο Πάγο,οι ορχήστρες και οι χορωδίες που ανήκουν στο Υπουργείο Πολιτισμού, προσφέρουν ένα δίωρο δωρεάν μουσικής.

Είναι η δική μας αντίδραση στην εξαθλίωση, είναι το δικό μας όχι στις περικοπές του Πολιτισμού.
Το ΟΧΙ των εργαζομένων του Υπουργείου Πολιτισμού.
Συμμετέχουν:· ΚΡΑΤΙΚΗ ΟΡΧΗΣΤΡΑ ΑΘΗΝΩΝ
ΟΡΧΗΣΤΡΑ ΕΘΝΙΚΗΣ ΛΥΡΙΚΗΣ ΣΚΗΝΗΣ
ΕΘΝΙΚΗ ΣΥΜΦΩΝΙΚΗ ΟΡΧΗΣΤΡΑ ΕΡΤ
ΟΡΧΗΣΤΡΑ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΕΡΤ
ΧΟΡΩΔΙΑ ΕΡΤ

Η εκδήλωση γίνεται υπο την αιγίδα των Ομοσπονδιών των εργαζομένων στο Υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού (Π.Ο.Ε.-ΥΠ.ΠΟ.Τ) και των εργαζομένων στην ΕΡΤ (Π.Ο.Σ.Π.Ε.Ρ.Τ.).Οι δυο Ομοσπονδίες σηκώνουν και όλο το βάρος της διοργάνωσης.

Στην κρίση εμείς απαντάμε με Τέχνη.Στην κρίση εμείς απαντάμε με Πολιτισμό.Στην κρίση εμείς απαντάμε με Μουσική.
Ελάτε όλοι την Κυριακή το πρωί στην είσοδο της Ακρόπολης να διατρανώσουμε πολιτισμένα με μουσική:Όχι στην συρρίκνωση του Πολιτισμού.Όχι στη συρρίκνωση της Τέχνης.Όχι στη συρρίκνωση της Ζωής.

http://nellys-logia.blogspot.com
http://smykoa.blogspot.com

Τετάρτη 4 Μαΐου 2011

Βραβεία Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου 2011


Θριαμβευτής ο «Μαχαιροβγάλτης» του Γιάννη Οικονομίδη

Το μόνον βέβαιο με τις βραβεύσεις της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου που έγιναν το βράδυ της Τρίτης στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών είναι ότι η απουσία-παρουσία του
Θανάση Βέγγου και εκείνοι που έκαναν την απονομή είχαν πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον απ’ ό,τι τα ίδια τα βραβεία, στα οποία ο «Μαχαιροβγάλτης» του Γιάννη Οικονομίδη (που ήταν απών) υπήρξε θριαμβευτής κερδίζοντας επτά: ταινίας, σκηνοθεσίας, σεναρίου, φωτογραφίας, ήχου, σκηνογραφίας και (εξ ημισείας) μοντάζ.

Σε ό,τι αφορά τον Βέγγο κάπου το περίμενες. Παρότι η είδηση του θανάτου του είχε ανακοινωθεί ήδη από το πρωί, η Ακαδημία είχε φροντίσει να προετοιμάσει εγκαίρως ένα αφιέρωμα στον μεγάλο κωμικό. Το γεγονός ότι ο Θανάσης Βέγγος ήταν τιμώμενο πρόσωπο στην περσινή απονομή βοήθησε αρκετά, διότι το υλικό του εφετινού αφιερώματος, στο μεγαλύτερο μέρος του, είχε ληφθεί από την περσινή εκδήλωση. Αυτό είναι το πρώτο μπράβο για την Ακαδημία.

Το δεύτερο μπράβο πηγαίνει στην επιλογή των ανθρώπων που κλήθηκαν να απονείμουν τα βραβεία, οι οποίοι έκλεψαν κυριολεκτικά την παράσταση. Η Ακαδημία είχε κάνει θαυμάσιες επιλογές δημιουργώντας έτσι ένα πολύ έξυπνο σόου.

Ενας ηθοποιός του συλλόγου κωφών, ο Απόστολος Γιαννόπουλος, επελέγη για να δώσει το βραβείο ήχου και να επισημάνει ότι οι κωφοί κάθε άλλο παρά στο περιθώριο νιώθουν. Αρκεί να τους θυμούνται με ελληνικούς υποτίτλους και στις ελληνικές ταινίες.

Μια γιαπωνέζα που ζει στην Ελλάδα και λέγεται Χριστίνα Τσούμου έδωσε το βραβείο ντοκιμαντέρ («Τα παιδία δεν παίζει») ως φόρο τιμής στο δράμα που ζει αυτή την εποχή η Ιαπωνία.

Μια εξαγωγέας, η Χριστίνα Σακελλαρίου, έδωσε στον Αργύρη Ξάφη το βραβείο Α' Ανδρικού ρόλου.

Η Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου προτείνει η ταινία που θα εκπροσωπήσει την Ελλάδα στην κατηγορία Καλύτερη Ξενόγλωσση Ταινία των επόμενων Οσκαρ να είναι το «Attenberg» της Αθηνάς Τσαγγάρη


Ενας ψυχίατρος, ο Αθανάσιος Αλεξανδρίδης, έδωσε το βραβείο Σεναρίου λέγοντας ότι, ούτε λίγο ούτε πολύ, όλοι όσοι ασχολούνται με τον κινηματογράφο καλό θα ήταν να περάσουν από το γραφείο του.

Μια ταμίας, η κυρία Σουλτάνα, και ένας μηχανικός προβολής, ο κ. Λάζαρος, αφανείς ήρωες του κινηματογράφου έδωσαν το βραβείο Σκηνοθεσίας.

Το βραβείο Καλύτερης Ταινίας το έδωσαν οι γονείς ενός σκηνοθέτη, χωρίς ωστόσο να αναφερθεί ποιού σκηνοθέτη γονείς ήταν.

Ο αλβανός δημοσιογράφος Γκάζι Καπλάνι έδωσε το βραβείο Μοντάζ (το οποίο μοιράστηκαν οι τρεις υποψήφιες ταινίες, «Απ’ τα κόκαλα βγαλμένα», «Μαχαιροβγάλτης» και «Χώρα προέλευσης») και ο καρδιολόγος - μουσικός Θανάσης Δρίτσας έδωσε το βραβείο Μουσικής στους Drog_A_Tec για τη «Χώρα προέλευσης» (ένας από το γκρουπ εμφανίστηκε με μάσκα που θύμιζε Οσάμα Μπιν Λάντεν).

Η κριτικός κινηματογράφου και δημοσιογράφος Μαρία Κατσουνάκη έδωσε το βραβείο Β’ Ανδρικού ρόλου (Δημήτρης Ημελλος - «Απ’ τα κόκαλα βγαλμένα») και έκανε το ωραιότερο σχόλιο της βραδιάς για τον Θανάση Βέγγο: «Είχε την ταπεινότητα και τη σεμνότητα που δεν έχει κανένας πολιτικός σήμερα».

Ο ηθοποιός, συγγραφέας και ραδιοφωνικός παραγωγός Κωνσταντίνος Τζούμας έδωσε το βραβείο Κοστουμιών («Ταξίδι στη Μυτιλήνη») επειδή, όπως ακούστηκε, είναι ο μοναδικός έλληνας που εξακολουθεί να ράβει τα ρούχα του σε ράφτη.

Και σε μια στιγμή τρελής αποθέωσης η Ζωζώ Σαπουντζάκη, ντυμένη σαν λεμόνι, έδωσε το βραβείο Μακιγιάζ («Χώρα προέλευσης).

Ως σόου, η δεύτερη τελετή απονομής των βραβείων της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου είχε τουλάχιστον πλάκα και η χημεία των οικοδεσποτών της βραδιάς, Βασίλη Χαραλαμπόπουλου και Χρήστου Λούλη, συνέβαλε τα μέγιστα.

Από την άλλη πλευρά, μπορεί θριαμβευτής της βραδιάς να ήταν ο «Μαχαιροβγάλτης» του Γιάννη Οικονομίδη, έλα όμως που το «Attenberg» της Αθηνάς Ραχήλ Τσαγγάρη τον «νίκησε» στην κατηγορία «Πρόταση της Ακαδημίας για τα Οσκαρ».

Αυτό πάλι πώς εξηγείται; Εμένα μου κάνει κάτι ανάμεσα στο σχιζοφρενικό και στο κομπλεξικό. Διότι αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι ο «Μαχαιροβγάλτης» μπορεί μεν να θεωρηθεί από την Ακαδημία καλύτερη ταινία για την Ελλάδα, όχι όμως και για την αντιπροσώπευση της Ελλάδας στα Οσκαρ.

Γιατί αλήθεια; Μάλλον επειδή το «Attenberg» είναι ήδη γνωστό από το περσινό φεστιβάλ Βενετίας, όπου βραβεύτηκε για την ερμηνεία της Αριάν Λαμπέντ από τον Κουέντιν Ταραντίνο.

Αναλυτικά τα βραβεία της 2ης απονομής
Βραβείο Μεγάλου Μήκους Ταινίας Μυθοπλασίας: «Μαχαιροβγάλτης», παραγωγός Πάνος Παπαχατζής.
Βραβείο Μεγάλου Μήκους Ταινίας Τεκμηρίωσης: «Τα Παιδία Παίζει», παραγωγοί Ρέα Αποστολίδου και Γιούρι Αβέρωφ.
Βραβείο Σκηνοθεσίας: «Μαχαιροβγάλτης», Γιάννης Οικονομίδης.
Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Σκηνοθέτη: Σύλλας Τζουμέρκας, «Χώρα Προέλευσης».
Βραβείο Α’ Ανδρικού Ρόλου: Αργύρης Ξάφης, «Απ’ τα Κόκαλα Βγαλμένα».
Βραβείο Σεναρίου: «Μαχαιροβγάλτης», Γιάννης Οικονομίδης και Δώρης Αυγερινόπουλος.
Βραβείο Α’ Γυναικείου Ρόλου: Ariane Labed, «Attenberg».
Βραβείο Β’ Ανδρικού Ρόλου: Δημήτρης Hμελλος, «Απ’τα Κόκαλα Βγαλμένα».
Βραβείο Β’ Γυναικείου Ρόλου: Ιωάννα Τσιριγκούλη, «Χώρα Προέλευσης».
Βραβείο Ταινίας Μικρού Μήκους: Γιώργος Ζώης, «Casus Belli».
Βραβείο Πρωτότυπης Μουσικής: Drog_A_Tek, «Χώρα Προέλευσης».
Βραβείο Φωτογραφίας: Δημήτρης Κατσαΐτης, «Μαχαιροβγάλτης».
Βραβείο Μοντάζ: Ιωάννα Σπηλιοπούλου, για την ταινία «Απ’ τα Κόκαλα Βγαλμένα», Γιάννης Χαλκιαδάκης για την ταινία «Μαχαιροβγάλτης» και ο Πάνος Βουτσαράς για την ταινία «Χώρα Προέλευσης».
Βραβείο Μακιγιάζ: Εύη Ζαφειροπούλου, «Χώρα Προέλευσης».
Βραβείο Ηχου: Ντίνος Κίττου και Κώστας Φυλακτίδης, «Μαχαιροβγάλτης».
Βραβείο Ενδυματολογίας: Γιώργος Γεωργίου, «Ταξίδι στη Μυτιλήνη».
Το Βραβείο Σκηνογραφίας: Ιουλία Σταυρίδου, «Μαχαιροβγάλτης».
Βραβείο Ειδικών Εφέ και Κινηματογραφικής Καινοτομίας πήραν: ο Νίκος Μούτσελος για την ταινία «Η Υπογραφή» και ο Ντίνος Θεοδοσίου για την ταινία «Τα Σκυλιά»

Πηγή: Το Βήμα

Το ζήτημα πια έχει τεθεί:
Ή θα εξακολουθούμε να γονατίζουμε
Όπως αυτός Ο δραπέτης
Ή θα σηκώσουμε άλλον πύργο ατίθασο
απέναντί τους.

Μιχάλης Κατσαρός

όστρια

Συγγενικές σχέσεις

 

© 2013 "στο... Επτά". All rights resevered. Designed by Templateism

Back To Top